Πριν λίγους μήνες μπήκε στην πολιτική ζωή της Ελλάδας “το Ποτάμι” ένα καινούριο κόμμα γύρω από το οποίο έχει γίνει πολύς ντόρος. Σε αυτό το άρθρο δεν πρόκειται να υπερασπιστώ την ύπαρξη αυτού του κόμματος. Ο χρόνος θα δείξει αν θα έχει διάρκεια για να προσφέρει στη χώρα ή αν χαθεί σαν ένα πυροτέχνημα. Διαβάζοντας όμως τις θέσεις του ανακάλυψα μία η οποία με κέρδισε και με έπεισε να το ψηφίσω τουλάχιστον στις ευρωεκλογές. Την παραθέτω αυτούσια: “Είμαστε υπέρ του πλήρους διαχωρισμού Εκκλησίας και κράτους. Έτσι η Εκκλησία αποκτά την αυτονομία της και η Πολιτεία αποδεσμεύεται από περιορισμούς που δεν έχουν θέση σε ένα σύγχρονο κράτος.”
Είναι αλήθεια πως η Ελλάδα μοιάζει μάλλον με θεοκρατικό κράτος. Η σχέση του κράτους με την Εκκλησία είναι τόσο στενή που έχει δώσει καταχρηστικά το δικαίωμα σε θρησκευτικούς ηγέτες να εκφέρουν γνώμη για κοσμικά ζητήματα και να κάνουν παρεμβάσεις αμιγώς πολιτικές. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις λαοσυνάξεις που διοργάνωνε ο τέως Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος εναντίον της μη αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες; Πρόσφατη είναι επίσης η ομοφοβική διαμαρτυρία του μητροπολίτη Πειραιά ενάντια στην επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, αφού ήδη η χώρα μας είχε καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για ελλιπή συμμόρφωση προς το ευρωπαϊκό Δίκαιο.
Η δύναμη της Εκκλησίας είναι τέτοια που οι πολιτικοί μας αδύναμοι να αντιταχθούν σε αυτή, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος, οδηγούνται σε τραγικές αποφάσεις. Έτσι μπροστά στην ανάγκη να συρρικνωθεί το κράτος είδαμε την κυβέρνηση να θεωρεί πλεονάζοντες και τελικά να απολύει γιατρούς, νοσηλευτές και εκπαιδευτικούς αλλά όχι κληρικούς. Ο συμβολισμός που κρύβει αυτό το γεγονός είναι ανησυχητικός. Η ελληνική κοινωνία ανέχεται τις απολύσεις αυτών που προστατεύουν τη δημόσια υγεία και αυτών που μεταλαμπαδεύουν τη γνώση ενώ ταυτόχρονα διατηρεί στο απυρόβλητο αυτούς που κουνούν το θυμιατήρι! Τι μέλλον μπορεί να έχει μια τέτοια κοινωνία;
Ασφαλώς ο διαχωρισμός κράτους - Εκκλησίας είναι ένα πολυσχιδές ζήτημα που δεν μπορεί να εξαντληθεί σε ένα άρθρο. Πρέπει όμως να αντιληφθούμε πως αν θέλουμε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, η ανάγκη να το απελευθερώσουμε από τις εκκλησιαστικές επιταγές είναι επιτακτική. Επιπλέον το θρησκευτικό αίσθημα του καθενός όπως αυτό εκπορεύεται από κάθε εκκλησία είναι σεβαστό αλλά δε θα πρέπει να υπεισέρχεται στη διαχείριση των κοσμικών προβλημάτων. Προφανώς χρειαζόμαστε μια ορθολογικότερη προσέγγιση στην αντιμετώπιση των προκλήσεων που αφορούν το δημόσιο βίο. Αξίζει να το προσπαθήσουμε!
