Όλοι μας έχουμε παράπονο από τον τρόπο που λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα. Το πρόβλημα αυτής της δυσλειτουργίας είναι πολυσύνθετο, δεν περιορίζεται σε μια αιτία. Σίγουρα ένας από τους παράγοντες που δυσχεραίνουν την κατάσταση είναι μια νοσηρή νοοτροπία του στυλ "μπαίνω στο δημόσιο για να αράξω". Αυτή η νοοτροπία μπορεί να εξασθένησε στα χρόνια της κρίσης όμως έχει βαθιές ρίζες ανάμεσά μας. Σε μια χώρα όπου η εργασιακή αβεβαιότητα είναι ο κανόνας πολλοί ονειρεύονται διακαώς τη μονιμότητα του δημόσιου τομέα. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες και παράγουν θαυμάσιο έργο. Ενδεχομένως να είναι πολλοί αλλά χάνονται μέσα σε ένα ωκεανό μετριότητας...
Μια από αυτούς τους εξαιρετικούς επαγγελματίες είναι η φίλη μου η Έφη η οποία είναι διορισμένη δασκάλα σε ένα σχολείο των Χανίων. Όταν τη συνάντησα φέτος, η Έφη μου διηγήθηκε πως επιτέλους επιλέχτηκε για ένα ολιγοήμερο εκπαιδευτικό σεμινάριο στο CERN στην Ελβετία. Το CERN ως οργανισμός που διαχειρίζεται τον μεγαλύτερο επιταχυντή στοιχειωδών σωματιδίων στην Ευρώπη διοργανώνει σεμινάρια για να επιμορφώσει εκπαιδευτικούς πάνω στο πως μπορούν να διδάξουν στην τάξη έννοιες και πειράματα που μελετούνται στο CERN. Έτσι οι μαθητές της Έφης, παιδιά της τρίτης τάξης του δημοτικού θα έρθουν κιόλας σε επαφή με το θαυμαστό κόσμο της ύλης όπως αυτή συμπεριφέρεται σε ατομικό επίπεδο. Είμαι σίγουρος πως θα είναι συμμέτοχοι σε ένα συναρπαστικό μάθημα! Κι αν τα παιδιά αυτά μάθουν να αναζητούν πληροφορίες κι αναπτύξουν μια στοιχειώδη κριτική σκέψη τότε θα γίνουν χρήσιμοι αυριανοί πολίτες. Όπως γράφει μια άλλη φίλη, η Ίνα "η αμφισβήτηση είναι ο δρόμος της γνωσης και ο ορθολογισμός ο δρόμος της αληθειας" κι είναι χρήσιμο για όλους αν ξέρεις να διαβαίνεις αυτούς τους δρόμους.
Κάθησα και σκέφτηκα το εξής απλό: πόσο γαμάτο εκπαιδευτικό σύστημα θα είχαμε αν 20% των δασκάλων έκαναν τη δουλειά τους όπως η Έφη; Πόσο δυναμική χώρα θα είχαμε αν σε 15 χρόνια οι μαθητές δασκάλων όπως η Έφη γέμιζαν τα πανεπιστήμια; Ίσως αυτή η σκέψη να είναι ουτοπική. Ίσως πάλι μια μέρα να γίνει πραγματικότητα. Εν τω μεταξύ όταν συναντάτε εκπαιδευτικούς, γιατρούς και άλλους δημόσιους υπάλληλους που κάνουν σωστά τη δουλειά τους πείτε τους ένα "μπράβο" κι "ευχαριστώ". Το έχουν ανάγκη κι εμείς τους έχουμε περισσότερο ανάγκη...
Μια από αυτούς τους εξαιρετικούς επαγγελματίες είναι η φίλη μου η Έφη η οποία είναι διορισμένη δασκάλα σε ένα σχολείο των Χανίων. Όταν τη συνάντησα φέτος, η Έφη μου διηγήθηκε πως επιτέλους επιλέχτηκε για ένα ολιγοήμερο εκπαιδευτικό σεμινάριο στο CERN στην Ελβετία. Το CERN ως οργανισμός που διαχειρίζεται τον μεγαλύτερο επιταχυντή στοιχειωδών σωματιδίων στην Ευρώπη διοργανώνει σεμινάρια για να επιμορφώσει εκπαιδευτικούς πάνω στο πως μπορούν να διδάξουν στην τάξη έννοιες και πειράματα που μελετούνται στο CERN. Έτσι οι μαθητές της Έφης, παιδιά της τρίτης τάξης του δημοτικού θα έρθουν κιόλας σε επαφή με το θαυμαστό κόσμο της ύλης όπως αυτή συμπεριφέρεται σε ατομικό επίπεδο. Είμαι σίγουρος πως θα είναι συμμέτοχοι σε ένα συναρπαστικό μάθημα! Κι αν τα παιδιά αυτά μάθουν να αναζητούν πληροφορίες κι αναπτύξουν μια στοιχειώδη κριτική σκέψη τότε θα γίνουν χρήσιμοι αυριανοί πολίτες. Όπως γράφει μια άλλη φίλη, η Ίνα "η αμφισβήτηση είναι ο δρόμος της γνωσης και ο ορθολογισμός ο δρόμος της αληθειας" κι είναι χρήσιμο για όλους αν ξέρεις να διαβαίνεις αυτούς τους δρόμους.
Κάθησα και σκέφτηκα το εξής απλό: πόσο γαμάτο εκπαιδευτικό σύστημα θα είχαμε αν 20% των δασκάλων έκαναν τη δουλειά τους όπως η Έφη; Πόσο δυναμική χώρα θα είχαμε αν σε 15 χρόνια οι μαθητές δασκάλων όπως η Έφη γέμιζαν τα πανεπιστήμια; Ίσως αυτή η σκέψη να είναι ουτοπική. Ίσως πάλι μια μέρα να γίνει πραγματικότητα. Εν τω μεταξύ όταν συναντάτε εκπαιδευτικούς, γιατρούς και άλλους δημόσιους υπάλληλους που κάνουν σωστά τη δουλειά τους πείτε τους ένα "μπράβο" κι "ευχαριστώ". Το έχουν ανάγκη κι εμείς τους έχουμε περισσότερο ανάγκη...
