Απασχόληση νέων: μια μεγάλη προκληση

“Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·

είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων”.

Τρώες, Κ.Π Καβάφης

Η μελέτη που έχει εκπονηθεί για την προώθηση της απασχόλησης στο δήμο Άρτας σίγουρα δε συζητήθηκε όσο θα έπρεπε. Η μελέτη αυτή αποτελεί την πρώτη ίσως προσπάθεια για την αποτύπωση της έκτασης της ανεργίας στην Άρτα κι ως εκ τούτου παρουσιάζει ενδιαφέρον. Σε αυτό το άρθρο θα ξεχωρίσω δύο ευρήματα που θεωρώ ότι χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής: τον γηράσκοντα πληθυσμό και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο το οποίο έχει μεγάλο κομμάτι του αρτινού πληθυσμού.

Σύμφωνα με την έρευνα ο δείκτης γήρανσης του πληθυσμού είναι 155. Δηλαδή σε κάθε 100 παιδιά (0-14) ετών αντιστοιχούν 155 ηλικιωμένα άτομα (από 65 ετών και άνω). Παράλληλα σχεδόν το 60% του πληθυσμού έχει στην καλύτερη περίπτωση τελειώσει το γυμνάσιο. Τα δύο αυτά ευρήματα αντικατοπτρίζουν πλήρως δύο μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας: το δημογραφικό και την λειτουργία της οικονομίας που καθώς δεν επικεντρώνει στην γνώση αδυνατεί να συγκρατήσει και να αξιοποιήσει άτομα με υψηλή εκπαίδευση. Αν κάτι τέτοιο ακούγεται ως η ιδανική συνταγή για το μαρασμό του τόπου, τότε είναι προφανές πως πρέπει να υπάρξουν πολιτικές σε τοπικό επίπεδο οι οποίες να στοχεύουν εμφατικά στην διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας των πτυχιούχων ΑΕΙ/ΤΕΙ που είναι κάτω των 30 ετών. Τούτο διότι σε αυτήν την πληθυσμιακή ομάδα εντοπίζονται οι περισσότερες πιθανότητες δημιουργίας οικογένειας κι ανάπτυξης οικονομικής δραστηριότητας αιχμής.

Ως αποκύημα της προαναφερθείσας έρευνας, ο δήμος έχει προχωρήσει σε ορισμένες δράσεις όπως η ίδρυση γραφείου επιχειρηματικότητας και διάφορες ημερίδες. Ασφαλώς αυτές οι δράσεις είναι θετικές αλλά η αποτελεσματικότητά τους είναι αμφίβολη ή τουλάχιστον δεν έχει μετρηθεί με κάποιο τρόπο. Και σίγουρα δεν υπάρχει κάποια στοχοθεσία εκ μέρους της δημοτικής Αρχής. Οι προσπάθειές τους μου θυμίζουν το στίχο του Καβάφη!

Είναι έκδηλο πως χρειάζονται πιο εντατικά μέτρα για την αντιμετώπιση της νεανικής ανεργίας σε τοπικό επίπεδο. Μια πρόταση θα ήταν η απαλλαγή των νεοφυών επιχειρήσεων που ιδρύονται από νέους πτυχιούχους τα 2 πρώτα χρόνια από τα δημοτικά τέλη και πληρωμή του 50% των τελών τον τρίτο χρόνο. Αν επιβιώσουν μετά τα τρία χρόνια θα οφείλουν να πληρώνουν κανονικά τα τέλη τους.

Προφανώς η προαναφερθείσα πρόταση δεν είναι ικανή από μόνη της για να αντιμετωπίσει το τεράστιο πρόβλημα της νεανικής ανεργίας. Επομένως πρέπει η δημοτική Αρχή μαζί με την ωραία κοιμωμένη του δημοτικού συμβουλίου Άρτας (βλέπε αντιπολίτευση) να ομονοήσουν σε μια σειρά μέτρων με χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον πενταετίας. Όμως κι εσύ φίλε αναγνώστη πρέπει να κάνεις το κομμάτι σου. Μην ρίξεις την ψήφο σου σε οποιαδήποτε παράταξη δε δίνει επαρκείς απαντήσεις για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων. Γιατί εφόσον δε θέλουν να αντιμετωπίσουν αυτό το ζήτημα δεν μπορούν να δημιουργήσουν ένα καλύτερο μέλλον για σένα/ τα παιδιά σου/ τα εγγόνια σου!

Οι ήρωες της διπλανής πόρτας: Σύλλογος εθελοντών αιμοδοτών Άρτας

Τι είναι αυτό που κάνει υπερήφανους τους Έλληνες; Οι περισσότεροι θα έδιναν μια απάντηση που θα αναφέροταν στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Αναμφισβήτητα ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός είναι ένα διαχρονικό σημείο αναφοράς αλλά όταν ακούω αυτή την απάντηση μου έρχονται στο μυαλό δυο ενστάσεις: α. Οι περισσότεροι νεοέλληνες έχουμε επιφανειακή γνώση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, δηλαδή δεν γνωρίζουμε για ποιο πράγμα υπερηφανευόμαστε και β. εξακολουθούμε να αναφερόμαστε σε ένα παρελθόν 2.000 χρόνων!

Δυστυχώς η σύγχρονη Ελλάδα δεν προσφέρει πολλά λαμπρά παραδείγματα ή τουλάχιστον το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η κοινωνία δείχνει να σκεπάζει οτιδήποτε πάει κόντρα σε αυτό. Ωστόσο σε αυτό εδώ το άρθρο θα γράψω μερικές γραμμές για κάτι για το οποίο είμαι υπερήφανος: για το σύλλογο αιμοδοτών Άρτας ή καλύτερα για τα μέλη του συλλόγου.  

Πραγματικά θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους που με αμέτρητες ώρες εθελοντικής εργασίας έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μία κοινότητα αιμοδοτών στην πόλη της Άρτας. Η αιμοδοσία από μόνη της είναι μια πράξη με ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Σώζει ζωές κι γι' αυτό είναι εξαιρετικά σημαντική. Ωστόσο συχνά παραμελείται η ισχυρή κοινωνική διάσταση που φέρει αυτή η εθελοντική αιμοδοσία: η προσφορά προς το άγνωστο συνάνθρωπο κι η έγνοια για αυτόν. Κι αν αναρωτιέστε γιατί είναι σημαντική αυτή η διάσταση κοιτάξτε τις συμπεριφορές που κυριαρχούν γύρω μας.

Παράνομη στάθμευση αδιαφορώντας για την κίνηση των συμπολιτών στην πόλη, κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στους παθητικούς καπνιστές, παράνομη δόμηση στις ακτές/δάση με τις γνωστές συνέπειες. Θα μπορούσα να απαριθμήσω πλήθος αντικοινωνικών συμπεριφορών αλλά η ουσία είναι ότι τέτοιες συμπεριφορές δυσχεραίνουν ή ακόμη θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συμβίωση.

    

Αντίθετα τα μέλη του συλλόγου εθελοντών αιμοδοτών Άρτας έχουν δημιουργήσει μια κοινότητα που στο κέντρο της έχει μια βαθειά κοινωνική συμπεριφορά. Κι επειδή ακριβώς αναπαράγουν και πολλαπλασιάζουν αυτό το υγιές πρότυπο, μας επιτρέπουν να είμαστε αισιόδοξοι για ένα καλύτερο αύριο. Είμαι υπερήφανος για τα μέλη του συλλόγου εθελοντών αιμοδοτών Άρτας και τους ευχαριστώ για το καταπληκτικό έργο τους! 

Γράμμα από τη Σουηδία: Ψηφιοποιημένη κοινωνία

Ένα από τα πράγματα που πραγματικά εκτιμώ εδώ στη Σουηδία είναι η ψηφιοποίηση της πλειοψηφίας των υπηρεσιών και διαδικασιών που αφορούν τόσο το δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό τομέα. Μέσω του κινητού ή του υπολογιστή σου μπορείς εύκολα και γρήγορα να ταυτοποιηθείς έναντι πλειάδας υπηρεσιών με αποτέλεσμα να εκλείπει η ανάγκη φυσικής παρουσίας. Το γεγονός αυτό έχει πολλαπλές επιπτώσεις με τις ακόλουθες δύο να είναι οι πιο προφανείς: α. εξοικονόμηση χρόνου για πιο δημιουργικές/ευχάριστες δραστηριότητες και β. δημιουργία θέσεων εργασίας υψηλής εξειδίκευσης που χρειάζονται για την ανάπτυξη των ψηφιακών υπηρεσιών. Ασφαλώς τα όσα περιγράφω επιγραμματικά δεν έγιναν από τη μία μέρα στην άλλη. Πρόσφατα διάβασα μια συνέντευξη του συνιδρυτή της Spotify, μιας σουηδικής υπηρεσίας ακρόασης μουσικής που πλέον έχει γίνει πολυεθνική με αξία δισεκατομμυρίων δολάριων. Λοιπόν ο κύριος Daniel Ek μνημόνευσε τις πολιτικές προώθησης χρήσης των ηλεκτρονικών υπολογιστών την δεκαετία του 2000. Η ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε ο Εk με τον υπολογιστή του τον οδήγησε μια μέρα να ιδρύσει την Spotify και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Οι μακρόπνοες πολιτικές που έδωσαν τα εφόδια στον Ek για να δημιουργήσει έναν τεχνολογικό γίγαντα θέτουν τη Σουηδία στις πρώτες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς την ανάπτυξη της ψηφιακής οικονομίας/κοινωνίας. Αυτό αποτυπώνεται στο παρακάτω γράφημα.

Το γράφημα απεικονίζει τον δείκτη Ψηφιακής οικονομίας και κοινωνίας για το 2018 όπως αυτός δημοσιεύτηκε από την Ευρωπαϊκή επιτροπή. Για τη διαμόρφωση αυτού του δείκτη προσμετρούνται παράγοντες που έχουν να κάνουν με την πρόσβαση σε ευρυζωνικές συνδέσεις, τις ψηφιακές δεξιότητες του ανθρώπινου κεφαλαίου, τις χρήσεις του διαδικτύου, την ενσωμάτωση της ψηφιακής τεχνολογίας και τις ψηφιακές δημόσιες υπηρεσίες. Στον δείκτη αυτό η Σουηδία (SE) βρίσκεται στη δεύτερη θέση της Ευρώπης των 28 κρατών μελών. Ο ίδιος δείκτης δείχνει πως η Ελλάδα (EL) βρίσκεται στην προτελευταία θέση. Μάλιστα έπειτα από τις άοκνες προσπάθειες της κυρίας Γεροβασίλη και των συναδέλφων της η Ελλάδα έπεσε κατά μία θέση σε σχέση με το 2017… Τι να περιμένουμε άραγε το 2019; Το αφήγημα των πολιτικών μας ότι η Ελλάδα βαδίζει προς την ψηφιοποίηση δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Η αναστροφή αυτής της θλιβερής κατάστασης απαιτεί χρήμα, πολιτική βούληση και χρόνο. Ωστόσο το χρήμα δεν είναι πάντα αναγκαίο. Κλείνοντας αυτό το άρθρο κάνω μια πρόταση μηδενικού κόστους για το δήμο της Άρτας η οποία βέβαια είναι εύκολα εφαρμόσιμη και σε άλλους δήμους. Προτείνω ο δήμος Άρτας να περάσει σε πολιτική ανοιχτών δεδομένων, δηλαδή να δημοσιεύσει στην ιστοσελίδα του ορισμένα δεδομένα που προκύπτουν από τη δραστηριότητα του και να καλέσει τους φοιτητές του τμήματος εφαρμογών πληροφορικής του ΤΕΙ Ηπείρου να τα επεξεργαστούν στο πλαίσιο των πτυχιακών τους εργασιών. Ο χαρακτήρας αυτής της πρότασης είναι διττός:

α. αύξηση της διαφάνειας. Αυτή τη στιγμή κανείς δεν γνωρίζει για παράδειγμα ποια είναι η ενεργειακή κατανάλωση του δήμου κι ως εκ τούτου κανείς δεν μπορεί να προτείνει λύσεις και

β. ενθάρρυνση της καινοτομίας. Οι φοιτητές μπορούν να αναδείξουν νέους τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων του δήμου βασισμένους σε σύγχρονες τεχνολογίες. Μάλιστα αυτή η συνεργασία μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για την ανάπτυξη τεχνολογικής επιχειρηματικότητας στην Άρτα.

Επομένως η συνεργασία μεταξύ των τοπικών θεσμών μπορεί να δημιουργήσει ένα σπουδαίο δυναμικό ανάπτυξης χωρίς να απαιτούνται οικονομικοί πόροι. Μένει να δούμε αν η δημοτική αρχή του κ. Τσιρογιάννη μπορεί να αξιοποιήσει αυτή την πρόταση ή απλά θα αφήσει μια ακόμη ευκαιρία να πάει χαμένη...

Six arguments for the legalisation of drugs

Six arguments for the legalisation of drugs

How would a world without the war against drugs be? How would a world with legalised drugs would look like? For many people these questions are out of discussion! However out there there are some good arguments for the legalisation of the drugs. In this article I am going to develop six of them based on my readings. These arguments are not meant to be received as absolute truths. They are open to debate and there should be an open debate around them.
But before going further I would like to make some clarifications. When talking about legalisation of drugs I mean legalisation and regulation of the market. There is no “one size fits all” solution and it’s obvious you shouldn’t be able to buy drugs like candies. The drugs are harmful substances and their legalisation should be come with a clear legislative scheme according to their consequences. With all this being said, let me develop these six arguments.

According to the harm principle the freedom has priority and is the main principle which should govern a society [1]. Thus, the individual is free to do whatever s/he wants as long as s/he does not harm anybody else. Based on this principle the individuals should enjoy limitless freedom to harm themselves even when it comes to use of drugs.

It becomes more difficult for teenagers to get drugs [2]. Actually, the war against drugs eliminates any space for the control of who’s buying them. Consequently any teenager or adult can turn to their friends/dealers and buy any amount of drugs they want. On the contrary if drugs were regulated it would be easier to control their circulation and eventually reduce it.

Deaths caused by overdose decrease significantly and the amount of hiv infected people is going to fall dramatically [2]. This is the experience from Vancouver (Canada) shows. There the local government opened the so called “injection rooms”. There the addicts were provided the items they needed to take their dose. These items were sterilized, eliminating in this way the spread of contagious diseases. Furthermore these “injection rooms” were manned with health workers who guaranteed that addicts would be provided medical assistance if needed and thus avoid dying from overdose. Last, in these facilities showers and beds to sleep were provided because the authorities wanted to help the drug addicts to improve their overall personal hygiene.

The people tend to consume generally lighter drugs [2]. The history tells about a strange shift during the alcohol prohibition in the U.S.A. What has been observed is the majority of the Americans who used to be beer drinkers before the prohibition, became heavy drinkers during the prohibition. That means that they started to consume stronger alcoholic drinks such as whisky because they wanted to get the maximum effect at minimum time. Surprisingly when the prohibition was abolished they returned to their old “light” habits (beer). The argument is similar for the case of drugs. If you can find light drugs relatively easy why should you bother looking for stronger and more dangerous ones?

There will be more money to spend on the treatment of addicted and deal with the underlying causes of addiction [2]. The war on drugs has costed humanity trillions of dollars with questionable results. The drugs are still out there, out of control and consist one of the biggest illegal markets. So why not legalizing them and divert sources into drug prevention programmes instead of wasting resources into controlling drugs by law enforcement? After all, as Hari suggests the causes that push people to drugs are primarily social and these causes are not all addressed by the war on drugs. Therefore, it is better to adopt a proactive rather than a reactive approach to address the problem of drugs . This alternative approach would allow build a virtuous cycle which prevent people from drugs.

Many addicted who are getting worse in prison, will become better if treated in hospital and then helped to find a job [2]. This argument suggests a different treatment of the drug addicts. Nowadays the drug addicts are perceived as criminals, they get arrested, sent to jail and there they often continue to be addicts as drugs circulate easily in jails around the world. This approach wastes the potential of the addicts and gives them no chance to build a second drug-free life. On the other hand, the experience from Portugal shows that when the drug addicts are treated as patients and empowered to build a second life, then most of them take their chance and walk out from the world of drugs. This comes with an undeniable social benefit as the society regains a member which used to be marginalised.

When I started reading and contemplating about the problem of drugs and their potential legalisation I perceived primarily as a problem of freedom. That is that people should be allowed to make their own choices as long as they hurt nobody else. Soon I realised that the war against drugs means waste of an enormous amount of resources and that it preserves more problems than it solves. Actually the drug barons become rich because drugs are an illegal commodity in our societies. Last I concluded that there is something much more important than the question of freedom or the management of resources. It is those addicts that our societies push without any remorse to the margins of an illegal world. Consequently, legalising the drugs would be more like a chance for us to build more inclusive and secure societies and maybe a small but significant step to become more humane.

Sources

[1] Aristides Hatzis (2017). Liberalism. Papadopoulos editions (available only in greek)

[2] Johann Hari (2016). Chasing the Scream: The Opposite of Addiction is Connection. Bloomsbury USA

Περί βιώσιμων σχεδίων

Ας αρχίσουμε από τα καλά νέα. Έπειτα από χρόνια αδράνειας ο δήμος Αρταίων έχει κινήσει την διαδικασία για να αποκτήσει τα λεγόμενα σχέδια (μελέτες) βιώσιμης ενέργειας και κινητικότητας. Πρόκειται για μια σπουδαία απόφαση καθώς αυτές οι μελέτες θα εισάγουν το δήμο σε μια λογική μείωσης των εκπομπών του σε διοξείδιο του άνθρακά, εξοικονόμησης ενέργειας και προώθησης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ). Ασφαλώς η ανάπτυξη πολιτικών που απαντούν στις προαναφερθείς προκλήσεις είναι απαραίτητες για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και ο δήμος οφείλει να αναλάβει το κομμάτι της ευθύνης που του αναλογεί. Συνεπώς θα πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον στοχοθεσία που θα δεσμεύει το δήμο να μειώσει τις εκπομπές του π.χ κατά 40% μέχρι το 2030.
Επιπλέον αυτές οι μελέτες δημιουργούν τις σημαντικές προοπτικές ανάπτυξης. Σε αυτό το άρθρο θα αναφερθώ σύντομα σε μία από αυτές.

Η ηλεκτροκίνηση προβάλλεται από πολλούς ως λύση για ένα καθαρότερο περιβάλλον. Πράγματι οι αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν επενδύσει τεράστια ποσά για την ανάπτυξη ηλεκτρικών αυτοκινήτων, ανταποκρινόμενες στην ζήτηση των καταναλωτών για “καθαρά” αυτοκίνητα. Ωστόσο η ηλεκτροκίνηση μπορεί να θεωρηθεί “καθαρή” μόνο αν τροφοδοτείται από ΑΠΕ. Δηλαδή αν συνεχίσουμε να παράγουμε ηλεκτρισμό από ορυκτά καύσιμα τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι καθόλου φιλικά προς το περιβάλλον. Συνεπώς οι μελέτες που τρέχει ο δήμος πρέπει να απαντούν στο παράδοξο που περιγράφω. Ένας λόγος παραπάνω προς αυτή την κατεύθυνση είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πολύ πιθανότερο να χρηματοδοτήσει προτζεκτ που συνδυάζουν ΑΠΕ και ηλεκτροκίνηση καθώς αμφότερες τεχνολογίες βρίσκονται ψηλά στις προτεραιότητές της.

Δυστυχώς όμως φαίνεται πως οι μελέτες που τρέχουν στο δήμο ακολουθούν δρόμους παράλληλους. Θα πρέπει λοιπόν οι υπεύθυνοι του δήμου να καλέσουν τους μελετητές και να δουν σε πρώιμο στάδιο πως η μια μελέτη μπορεί να “κουμπώσει” στην άλλη. Έτσι θα είναι πολύ πιο εύκολο στο μέλλον να παραχθούν συνδυαστικές προτάσεις προς χρηματοδότηση. Επίσης ο δήμαρχος κ. Τσιρογιάννης πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο τομέας της ενέργειας οδεύει προς ταχεία ψηφιοποίηση και πως η ανύπαρκτη πολιτική του σχετικά με τις ψηφιοποίηση του δήμου/υπηρεσιών αποτελεί τροχοπέδη για τον τόπο.

Τα σχέδια βιώσιμης ενέργειας και κινητικότητας αποτελούν μια εξαιρετική αφετηρία για ανάπτυξη. Μένει να δούμε αν η δημοτική αρχή έχει την επάρκεια να τα εκμεταλλευτεί στο έπακρο ή αν θα αφήσει μια ακόμη ευκαιρία να χαθεί. Προφανώς αν πέσουμε στην δεύτερη περίπτωση, οι δημότες οφείλουμε να μην τους δώσουμε δεύτερη θητεία στις επόμενες εκλογές...

Οι μαθητές της επιταχυνόμενης δασκάλας...

Πριν από μήνες είχα γράψει σε αυτό το μπλογκ για τη φίλη μου την Έφη με αφορμή τη συμμετοχή της σε εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο CERN. Όσοι τυχόν δεν διαβάσατε το προηγούμενο σημείωμα μπορείτε να το βρείτε εδώ. 
Θέλοντας να κατανοήσω πως η γνώση που απέκτησε η Έφη μπορεί να μετουσιωθεί σε δραστηριότητα ωφέλιμη για τους μαθητές της, της ζήτησα να γράψει ένα σύντομο σημείωμα σχετικά με το τι συμβαίνει μέσα στην τάξη. Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να διαβάσουμε πως οι μαθητές της μυούνται στον κόσμο της Φυσικής μέσα από δημιοργικές δραστηριότητες.

Γράφει η Έφη:
"Πώς δημιουργήθηκε το Σύμπαν; Οι πλανήτες του ηλιακού συστήματος είναι 8 ή 9; Υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες; Υπάρχουν μικρότερα σωματίδια από τα πρωτόνια; Οι αστερισμοί από πού πήραν το όνομα τους; Αυτές και άλλες ερωτήσεις περιλαμβάνονται στην εξερεύνηση που κάνει η Γ’ Δημοτικού του 16^ου Διαπολιτισμικού Δημοτικού Σχολείου Χανίων στα πλαίσια του προγράμματος   «Παίζοντας με τα Πρωτόνια» , στο οποίο συμμετέχουν και το οποίο στηρίζεται στηνπρωτοβουλία του πειράματος CMS του CERN.

Και ίσως αναρωτιέστε τι μπορεί να καταλάβουν οι μόλις 8-9 ετών μαθητές μου. Η ουσία όμως δεν είναι να δημιουργήσουμε τους επόμενους επιστήμονες! Δεν προσπαθούμε να μεταδώσουμε στείρες γνώσεις Φυσικής, Μαθηματικών ή Χημείας. Σ’αυτό το πρόγραμμα παίζουμε, ζωγραφίζουμε, κατασκευάζουμε, παριστάνουμε τις θεωρητικές γνώσεις που κατακτούμε με σύμμαχο πάντα τη φαντασία μας!

Στην φωτογραφία: απεικόνιση του ατόμου στην τάξη 

Δεν ξέρω, αν έχουν καταλάβει όλα όσα τους διδάσκω περί Φυσικής, ξέρω όμως πως τις ώρες που αφιερώνουμε στο PwP(Playing with Protons) είναι πολύ πιο συγκεντρωμένοι, ορεξάτοι και έτοιμοι να με βομβαρδίσουν με άπειρες ερωτήσεις!!

Δεν ξέρω, αν έχουν μάθει να κλίνουν σωστά ένα ρήμα, ξέρω πως σίγουρα αναγνωρίζουν ένα μοντέλο ατόμου! Και ίσως στις επόμενες τάξεις η Φυσική να μην είναι γι’αυτούς το «δύσκολο» μάθημα!"

Ίσως στις παραπάνω γραμμές να κρύβεται η ουσία του σχολείου. Εννοώ το σχολείο ως ένα χώρο, οντότητα που έχει ως σκοπό την ενθάρρυνση της μάθησης. Γιατί τι σημασία έχει το αν μάθεις στο σχολείο ότι η δομή των ατόμων είναι η τάδε αν δεν σου έχει εξάψει την περιέργεια να κατανοήσεις γιατί είναι έτσι; Άλλωστε η βάση της σύγχρονης (θετικής) επιστήμης είναι η ερώτηση ως προϊόν της αναζήτησης της αλήθειας. Αν έχεις κριτική διάθεση και μπορείς να αμφισβητήσεις την υπάρχουσα γνώση τότε έχεις τα εργαλεία για να γίνεις καλός επιστήμονας. Ίσως έχεις και τα εργαλεία για να γίνεις ένας χρήσιμος πολίτης στην εποχή που οι ψευδείς ειδήσεις είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Διαβάζοντας όσα γράφει η Έφη νοιώθω μια ικανοποίηση επειδή γνωρίζω ότι κάπου στην Ελλάδα υπάρχει μια τάξη που ενθαρρύνει τους μαθητές να ρωτούν! Είναι κομμάτι μιας Ελλάδας στην οποία θα ήθελα να ζω. Ασφαλώς είμαι βέβαιος πως υπάρχουν πολλοί δάσκαλοι σαν την Έφη που δίνουν αξία στο ελληνικό σχολείο. Δυστυχώς φαίνεται πως χάνονται σε έναν ωκεανό μετριότητας... Ωστόσο την επόμενη φορά που θα πληρώσω το φόρο μου θα το κάνω με ευχαρίστηση σκεφτόμενος πως έστω κι ένα ευρωλεπτό που καταβάλλω πάει για το μισθό της (κάθε) Έφης. Το αξίζουν!   

Φυλάσσοντας Θερμοπύλες στην… Άρτα

Ανέκαθεν αναρωτιόμουν για την χρησιμότητα ενός στρατοπέδου στην Άρτα στους καιρούς μας. Σε τι άραγε είναι χρήσιμο να διατηρείς ένα μικρό στρατόπεδο το οποίο περίπου 200 χιλιόμετρα από τα βόρεια σύνορα της χώρας; Έχει νόημα να φυλάσσεις Θερμοπύλες στην Άρτα; Κι αν δεν έχει τι θα κάνουμε εμείς με ένα ερειπωμένο στρατόπεδο;

Με το θέμα του στρατοπέδου διάλεξα να ασχοληθώ μετά την ανάγνωση του άρθρου με τίτλο “Το ΚΕΝ απέθανε… Ζήτω το Διοικητήριο!” που έγραψε ο Ν.Α.Σ στην “ΗΧΩ της Άρτας” στις 19/1/2018. Στο άρθρο αυτό ο δημοσιογράφος υποστηρίζει τη μεταβίβαση της κυριότητας του ακινήτου όπου τώρα βρίσκεται το στρατόπεδο ΒΕΡΣΗ προς το δήμο Άρτας και την μεταφορά, συγκέντρωση εκεί δημόσιων υπηρεσιών που τώρα βρίσκονται διάσπαρτες στην πόλη της Άρτας. Τα επιχειρήματα που παρουσιάζονται προς υποστήριξη της πρότασης είναι τρία: α) μόνο ο δήμος έχει την επάρκεια να συντηρήσει το χώρο και τα υφιστάμενα κτήρια, β) επίτευξη εξοικονόμησης χρημάτων που τώρα δίνονται σε ιδιώτες γ) καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών. Αν κι επί της αρχής η πρόταση αυτή μοιάζει λογική είναι εμφανές πως είναι ατεκμηρίωτη. Εξηγώ τη εννοώ.

Αυτή την στιγμή δεν υπάρχει κάποια οικονομική μελέτη που να αποτιμά τον οικονομικό αντίκτυπο του στρατοπέδου στην πόλη της Άρτας. Συνεπώς μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε για το αν η υποτιθέμενη μελλοντική εξοικονόμηση χρημάτων είναι μεγαλύτερη από τα λεφτά που “αφήνει” το στρατόπεδο στην πόλη σήμερα. Ας κάνουμε όμως την υπόθεση εργασίας ότι σήμερα το στρατόπεδο “αφήνει” €1 εκατομμύριο ετησίως ενώ αντίστοιχα η εικαζόμενη εξοικονόμηση είναι της τάξης του €1,5 εκατομμύριο. Υπάρχει πολιτικός που θα υποστήριζε το κλείσιμο του στρατοπέδου και την μεταφορά υπηρεσιών εκεί για ένα καθαρό όφελος της τάξης των €500.000 ετησίως; Προφανώς κι όχι! Κι αυτό γιατί τα λεφτά που διοχετεύει το στρατόπεδο μέσω υπηρεσιών και κατανάλωσης βοηθούν στην συντήρηση θέσεων εργασίας και την ευημερία άλλων επαγγελμάτων. Δηλαδή μπορεί ο δήμαρχος να διατείνεται ότι δεν θέλει το ΤΕΙ μόνο για τα σουβλάκια αλλά σίγουρα θέλει το στρατόπεδο για τους καφέδες…  Αυτό βέβαια δεν δικαιολογεί τη διατήρηση του στρατοπέδου και την διαιώνιση μιας κατάστασης που βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Η Άρτα μπορεί να έχει μέλλον λαμπρό χωρίς τα στρατόπεδα αρκεί οι πολιτικοί μας να δημιουργήσουν αναπτυξιακή δυναμική.

Για να καταλάβουμε όλοι τη μπορεί να σημαίνει “αναπτυξιακή δυναμική” ας πάμε στα κοντινά μας Γιάννενα. Εκεί ο περιφεριάρχης και η αντιπεριφεριαρχης Καλογιάννη δημιούργησαν τις προϋποθέσεις έτσι ώστε να προσελκύσουν ιδιωτική επενδύση (ΣΔΙΤ) για την κατασκευή του εργοστάσιου επεξεργασίας απορριμάτων. Η επένδυση αυτή ήδη έχει δημιουργήσει περίπου 200 θέσεις εργασίας κατά την περίοδο κατασκευής ενώ από τον αύγουστο που μπαίνει σε λειτουργία θα δημιουργήσει 90 θέσεις εργασίας για τουλάχιστον 25 χρόνια. Και βέβαια κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει το μέγεθος της οικονομικής δραστηριότητας που θα δημιουργηθεί γύρω από την επεξεργασία των απορριμάτων…

Φανταστείτε λοιπόν αν στη θέση του στρατοπέδου ΒΕΡΣΗ δημιουργούνταν ένα ξενοδοχείο με σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα! Στο πρόγραμμα τουριστικής ανάπτυξης του δήμου Αρταίων αναφέρεται ότι το ξενοδοχειακό δυναμικό που βρίσκεται στο νομό Άρτας αντιπροσωπεύει μόλις το 3,5% του ξενοδοχειακού δυναμικού της Ηπείρου! Επομένως είναι επιτακτική ανάγκη να αυξηθεί ο αριθμός των τουριστικών καταλυμάτων αν θέλουμε οι τουρίστες να μένουν στην Άρτα και να μην κάνουν απλά τη βόλτα τους στην πόλη μας. Παράλληλα θα δημιουργούνταν ένας πρόσθετος πόλος έλξης επισκεπτών, θέσεις εργασίας και νέες προοπτικές ανάπτυξης.

Βέβαια οι πολιτικοί της Άρτας με θεσμικό ρόλο (δήμαρχος, αντιπεριφεριάρχης, βουλευτές) τάσσονται όλοι υπέρ της διατήρησης του στρατοπέδου. Μοιράζονται ατολμία, έλλειψη οράματος κι ασυνεννοησία. Ωστόσο οι πολίτες δεν αντέχουμε να πληρώνουμε πολιτικούς για να στρογγυλοκάθονται στην καρεκλίτσα τους χωρίς να εργάζονται για το μέλλον του τόπου. Οι επόμενες εκλογές πλησιάζουν. Καιρός να αξιοποιήσουμε καλύτερα την ψήφο μας και να στείλουμε κάποιους πίσω στην ιδιωτική τους καριέρα.