5 έργα υποδομής για την Άρτα του 2023

Το 2017 οδεύει προς το τέλος κι ίσως είναι μια ευκαιρία να προβληματιστούμε για το πως θα είναι η Άρτα σε 5 χρόνια και ποια είναι τα έργα υποδομής που χρειάζονται για να γίνουν μέσα σε αυτό το διάστημα ώστε να αποχτήσει ο τόπος αναπτυξιακή δυναμική. Ακολούθως παρουσιάζω ορισμένα από αυτά. Προφανώς η απαρίθμηση που κάνω είναι υποκειμενική και όχι εξαντλητική οπότε αισθανθείτε ελεύθεροι να την αμφισβητήσετε! Ας δούμε όμως συνοπτικά τα έργα που πρέπει να γίνουν στα επόμενα 5 χρόνια.

1. Επιχειρηματικό πάρκο. Για το θέμα αυτό έχω γράψει και στο παρελθόν και δεν έχω κάτι να προσθέσω. Φαίνεται πως ο επιχειρηματικός κόσμος της Άρτας έχει αντιληφθεί την αναγκαιότητά του και έχουν δρομολογηθεί οι προκαταρκτικές διαδικασίες για την υλοποίησή του. Ωστόσο απαιτείται εγρήγορση από τους εμπλεκόμενους φορείς για να προχωρήσει ομαλά το έργο.
2. Αγροδιατροφικό πάρκο. Το αγροδιατροφικό πάρκο μπορεί να καλύψει το κενό που υπάρχει αυτή τη στιγμή μεταξύ της παραγόμενης επιστημονικής γνώσης στο ΤΕΙ Ηπείρου και τον πρωτογενή τομέα της Άρτας. Δηλαδή μπορεί να παράξει τεράστια αξία για την τοπική κοινωνία αν υποθάλψει επιχειρήσεις που μεταποιούν τα προϊόντα της αρτινής γης, παντρεύοντάς τα με την καινοτομία που παράγεται στο ΤΕΙ. Αν θέλουμε τα αρτινά αγροτικά προϊόντα να στέκονται περήφανα στο παγκόσμιο στερέωμα τότε το αγροδιατροφικό πάρκο είναι αναγκαίο.
3. Αρδευτικά έργα στον κάμπο της Άρτας. Αν κι η γνώση μου ως προς τη παρούσα κατάσταση είναι περιορισμένη, είναι προφανές πως μια βιώσιμη κι οικονομικά συμφέρουσα άρδευση δεν επιτυγχάνεται με γεωτρήσεις. Επίσης η κλιματική αλλαγή καθιστά αρδευτικές πρακτικές που χρησιμοποιούν μεγάλες ποσότητες νερού απαγορευτικές. Πριν πούμε το νερό νεράκι πρέπει να γίνουν να απαραίτητα έργα που θα εξασφαλίζουν την ορθολογική διαχείριση του νερού και παράλληλα να εφαρμοστούν τεχνικές όπως το στάγδην πότισμα ώστε να περιοριστεί αισθητά η κατανάλωση νερού στην αγροτική δραστηριότητα.
4. Οριοθέτηση του ποταμού Αράχθου. Η μη οριοθέτηση του ποταμού είναι τροχοπέδη για την ανάπτυξη της πόλης και οι σχετικές μελέτες προχωρούν με ρυθμούς χελώνας.
5. Εκσυγχρονισμός δικτύου διανομής ηλεκτρικού ρεύματος. Το θέμα του εκσυγχρονισμού του δικτύου διανομής ηλεκτρικού ρεύματος προέκυψε λόγω του κορεσμού του και της αδυναμίας εξυπηρέτησης αγροτών που ήθελαν να εγκαταστήσουν νέα φωτοβολταϊκά συστήματα ή άλλες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ωστόσο δεν εξαντλείται εκεί. Το δίκτυο πρέπει να μετασχηματιστεί ώστε να μπορεί να εξυπηρετεί τη μελλοντική ζήτηση για φόρτιση/εκφόρτιση των ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Μπορεί αυτό το μέλλον να φαντάζει μακρινό αλλά σε χώρες όπως η Νορβηγία τείνει γρήγορα να γίνει ο κανόνας στις μετακινήσεις. Προφανώς η έλλειψη ενός δικτύου που μπορεί να ανταποκριθεί στα νέα δεδομένα αποτελεί εμπόδιο στην ανάπτυξη της ηλεκτροκίνησης. Όποιος διάβασε μέχρι εδώ το άρθρο ίσως δεν έγινε σοφότερος. Τα έργα υποδομής που αναφέρω έχουν απασχολήσει ήδη την τοπική επικαιρότητα. Παρ’ όλα αυτά καθώς είναι σύνθετα έργα κι απαιτούν τη πίεση/ συνεργασία πολλών μερών η οποία συχνά απουσιάζει, καταλήγουν σε μια στάσιμη κατάσταση. Ποια είναι λοιπόν η στάση των βουλευτών μας απέναντι σε αυτά τα αναπτυξιακά έργα; Μπορούν να τα υποστηρίξουν ή είναι απορροφημένοι από τα κομματικά τους καθήκοντα; Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι πολιτικοί αδυνατούν να δουν πέρα από το τέλος της θητείας τους. Είναι αυτό αληθές και για τους Αρτινούς βουλευτές; Τώρα στις γιορτές ρωτήστε τους! Αν διαπιστώσετε πως αδιαφορούν ως προς την υποστήριξη των έργων υποδομής τότε αυτό σημαίνει πως πρέπει να ψηφίσουμε άλλους πιο κατάλληλους...

(almost) vegetarian for the sake of the environment

I grew up in a small town in Greece where eating meat is an indispensable part of our diet. Whoever has been in Greece is aware of its local specialties such as gyros and mousaka both containing a considerable portion of meat. What is more, it is a tradition to roast a lamb at Easter in order to celebrate this special religious festivity. Needless to say that in my family and maybe this is true for many more families, we would never treat a guest with let’s say a pea soup or a salad. Giving a welcoming dinner to our guest always implied a meal containing meat. To sum up, meat has always been present in my memories and I daresay I was “educated” to love it and enjoy it without having second thoughts. This image was meant to change as I became an adult.

The increasing climate problems made me start wondering what the causes of them were. Was it only the increasing CO2 emissions or something more? I became gradually aware that the meat industry contributes the the deterioration of the planet but still that was something abstract. Then I saw the documentary “cowspiracy” and I was convinced that I have to rethink my eating habits.

The documentary raises some strong arguments about the impact of especially cattle industry on the environment showing that it’s not only producing CO2 and methane emissions but it is also resource intensive and responsible for the deforestation of a large part of Amazon and other forests. I won’t refer to numbers here but I encourage you to watch the documentary. It also raises some valid ethical arguments for the treatment of the animals but I won’t address them in this article.

Thus, I understood that eating meat everyday or many times per week is both not healthy for me and unsustainable for our planet. However as I was not ready to give up eating meat totally. Hence, I decided to stop buying it from the supermarket and to eat meat max once per week. I became almost vegetarian and it feels like a good choice both for me and the future generations! Maybe in the future I will give up eating meat completely. Change takes time most of the times… Therefore I invite you to reconsider your eating habits and take into account your indirect impact to the planet.

All this being said, I still find it hard to give up chocolate although I know it requires tons of water just to produce one kilo (kg) of it. I also find it hard to skip taking plane when I want to visit friends and relatives around the world. Perhaps it’s more manageable to tackle one challenge at a time!

Κεντρο-αριστερά: κοιτώντας το μέλλον ή το παρελθόν;

Οι εκλογές στο χώρο της κεντρο-αριστεράς κι ακολούθως ο σχηματισμός νέου φορέα είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον πολιτικό γεγονός στην Ελλάδα για το 2017. Το ενδιαφέρον έγκειται στο ότι αυτό το εγχείρημα μπορεί, υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει την αφετηρία για ένα κόμμα προοδευτικό, ευρωπαϊκό, μη λαϊκίστικο που θα έχει σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας. Μήλο της έριδος στην μέχρι τώρα συζήτηση ήταν αν είναι δυνατό να εφαρμοστεί ηλεκτρονική εξ αποστάσεως ψηφοφορία. Η πρόταση αυτή εγκαταλείφθηκε καθώς η πλευρά της κας Γενημματά ουδέποτε πείστηκε για το αδιάβλητο της διαδικασίας. Πολλοί πίστεψαν πως το συγκεκριμένο θέμα είναι αμιγώς διαδικαστικό αλλά η δική μου εκτίμηση είναι πως έχει κι άλλες σημαντικότερες προεκτάσεις τις οποίες θα αναπτύξω επιγραμματικά στη συνέχεια. Επειδή όμως η οποιαδήποτε ανάλυση είναι σχετική με το πλαίσιο το οποίο γίνεται θα μου επιτρέψετε λίγα λόγια για ορισμένες ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις που συμβαίνουν σήμερα.

Όποιος λοιπόν ψάχνει τις ειδήσεις θα έχει διαβάσει για τα πιλοτικά προγράμματα τις Uber. Η Uber λοιπόν είναι μια εταιρία-πλατφόρμα διάθεσης μεταφορικού έργου που πειραματίζεται με αυτοκινούμενα ταξί. Φαίνεται πως σε μια δεκαετία οι Aμερικάνοι πολίτες θα έχουν τη δυνατότητα να μπαίνουν σε ταξί χωρίς οδηγό κι αφού δώσουν τον προορισμό τους στον υπολογιστή του αυτοκινήτου, να φτάνουν ασφαλείς σε αυτόν. Μια άλλη καινοτομία είναι η διανομή προϊόντων κατ’ οίκον με ιπτάμενα ρομπότ τα λεγόμενα drones. Ήδη η Αmazon έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί σε περιορισμένη ακόμα κλίμακα τα ιπτάμενα ρομπότ για την διανομή προϊόντων και σαφώς η τάση είναι αυτό το σύστημα να εξαπλωθεί ευρέως. Αυτές είναι μόνο δύο από τις τεχνολογικές εξελίξεις που συμβαίνουν σήμερα και αναμένεται να αλλάξουν την καθημερινότητά μας αργά ή γρήγορα. Κοινός παρονομαστής των δύο τεχνολογιών είναι η χρήση του διαδικτύου. Πράγματι αυτές οι υπηρεσίες/τεχνολογίες είναι συνυφασμένες με το διαδίκτυο, δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς αυτό. Και στην Ελλάδα τι;

Στην Ελλάδα η κα. Γεννηματά ηγέτιδα ενός ιστορικού κόμματος επιλέγει να απορρίψει μια απλή ηλεκτρονική ψηφοφορία. Πολλοί μίλησαν μια μικροπολιτική σκοπιμότητα καθώς περιορίζοντας τη δυνητική εκλογική βάση έχει περισσότερες πιθανότητες να επικρατήσει η ίδια αφού διαθέτει άρτιο κομματικό μηχανισμό. Άλλωστε οι “πρασινοφρουροί” δεν χρειάζονται το διαδίκτυο για να ψηφίσουν. Σαν έτοιμοι από καιρό, σα θαραλλέοι, σαν που ταιριάζει σε αυτούς που αξιώθηκαν ένα τέτοιο κόμμα θα παρουσιαστούν στις κάλπες και θα ψηφίσουν την αργηγό. Στο βαθμό που αυτό είναι αλήθεια μπορούμε να μιλάμε για μια κατάπτυστη συμπεριφορά της κας Γεννηματά. Εγώ όμως θα ήθελα να σταθώ σε μια άλλη ανάγνωση, αυτή που έχει να κάνει με την τεχνοφοβία.

Η τεχνοφοβία για την οποία μιλώ αφορά την αντίληψη μιας υποτιθέμενης τεχνολογικής πρόκλησης (δηλαδή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας) ως απειλή κι όχι ως μια ευκαιρία να δουλέψουμε για να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω. Σε ένα κόσμο που διατρέχεται από ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις όπως αυτές που περιέγραψα προηγουμένως, μια πολιτική ηγεσία η οποία δεν τις κατανοεί και δεν είναι σε θέση να τις ακολουθήσει, μια τεχνοφοβική ηγεσία μπορεί να είναι καταστροφική για τον τόπο. Προφανώς αν η Ελλάδα θέλει να συγκαταλέγεται στις αναπτυγμένες χώρες θα πρέπει να διαθέτει πολιτικούς που αντιμετωπίζουν τις τεχνολογικές προκλήσεις ως μια ευκαιρία για καινοτομία, δηλαδή όχι την κα. Γεννηματά.

Ασφαλώς η στάση ως προς τις νέες τεχνολογίες δεν είναι το μοναδικό κριτήριο για να ψηφίσεις τον ηγέτη του νέου φορέα. Ένας φορέας όμως δεν μπορεί να αποκαλείται προοδευτικός όταν ο ηγέτης του αρνείται να συναινέσει στη διοργάνωση μιας απλής ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Γι’ αυτό στις εκλογές της 12ης νοεμβρίου έχει νόημα η ψήφος που είναι προϊόν προβληματισμού. Ας αναλάβουμε την ευθύνη μας ως πολίτες να προκρίνουμε τον αξιότερο ηγέτη ως επικεφαλής του νέου προοδευτικού φορέα! Αυτή είναι μια κρίσιμη επιλογή αν θέλουμε να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον.

“Πανελλήνια” γενική έκθεση Άρτας: που πάμε;

Η 5η “πανελλήνια” γενική έκθεση Άρτας είναι πλέον παρελθόν κι ίσως θα ήταν χρήσιμο να κάνουμε ένα απολογισμό. Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να την επισκεφτώ ωστόσο τα ρεπορταζ στα τοπικά μέσα ενημέρωσης προσφέρουν μια καλή εικόνα για τη διοργάνωση. Ας αρχίσω από τα θετικά.

Η έκθεση μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο και προσελκύει ολοένα και περισσότερους εκθέτες. Αυξανόμενος φαίνεται να είναι κι ο αριθμός των επισκεπτών που πλέον άγγιξε τους 80.000 σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζει η δημοτική αρχή. Ίσως η θετικότερη είδηση είναι πως πλέον βαίνει πως δημοπράτηση η μελέτη για την κατασκευή μόνιμης εγκατάστασης η οποία θα αντικαταστήσει των τρέχουσα κατασκευή από νάυλον. Ασφαλώς με τους ρυθμούς που δουλεύει το ελληνικό δημόσιο αυτή η εξέλιξη θα αργήσει αλλά η εξέλιξη αυτή είναι μονόδρομος αν θέλουμε η Άρτα να φιλοξενεί σοβαρές εκθέσεις και να είναι ένας εμπορικός πόλος έλξης. Συνεπώς η έκθεση αυτή έχει ένα αδιαμφισβήτητο θετικό αντίκτυπο για την Άρτα και σαφώς τα περιθώρια ανάπτυξης είναι τεράστια. Στη συνέχεια θα αναφερθώ σε μια δράση η οποία θα έπρεπε να έχει γίνει χθες!

Χαρακτηριστική είναι η απουσία επίσημης ιστοσελίδας της έκθεσης. Όποιος θέλει να βρει πληροφορίες για την έκθεση πρέπει να ψάξει σε ιστοσελίδες τρίτων που συνήθως φιλοξενούν ένα δελτίο τύπου. Αυτό το έλλειμμα ενημέρωσης λειτουργεί ως τροχοπέδη για την περαιτέρω ανάπτυξη της έκθεσης. Αν είμαι υποψήφιος εκθέτης από τη Λάρισα γιατί να συμμετάσχω στην έκθεση της Άρτας αν μόνο το αρτινό κοινό αντιληφθεί την παρουσία μου; Αν είμαι υποψήφιος επισκέπτης από την Πάτρα γιατί να πάω στην Άρτα αφού δεν γνωρίζω αν υπάρχουν εκθέτες που δυνητικά με ενδιαφέρουν; Η απουσία επίσημης ιστοσελίδας θα μπορούσε να θεωρηθεί πταίσμα 10 χρόνια πριν. Όμως σήμερα, τη στιγμή που τα έσοδα του ηλεκτρονικού πολυκαταστήματος Amazon ξεπερνούν τα 100 δισ. δολάρια, είναι τουλάχιστον τραγικό το πως στην Άρτα πασχίζουμε να συνειδητοποιήσουμε την εμπορική αξία μιας ιστοσελίδας!

Η “πανελλήνια” έκθεση Άρτας μπορεί να δημιουργήσει σημαντικά έσοδα για την τοπική οικονομία. Φανταστείτε το πολλαπλό όφελος που θα υπήρχε αν η πώληση χώρου στους μη Αρτινούς εκθέτες συνοδευόταν από εκπτώσεις για διαμονή σε ξενοδοχεία, γεύματα σε εστιατόρια και δωρεάν είσοδο στο αρχαιολογικό μουσείο. Προφανώς οι σημερινοί διοργανωτές της έκθεσης αν και προσπαθούν, αδυνατούν να αυξήσουν την εμπορική αξία της έκθεσης. Επομένως ίσως ήταν μια καλή ιδέα να ιδρυθεί μια κοινοπραξία/ εταιρία ειδικού σκοπού στελεχωμένη από επαγγελματίες του χώρου που θα δουλεύει αποκλειστικά με την προώθηση, διοργάνωση των εκθέσεων που γίνονται στο εκθεσιακό κέντρο. Κάποιος θα μπορούσε να αντιτείνει πως η πρόσληψη επαγγελματιών θα εκτίναζε τα κόστη. Σύμφωνοι. Όμως οι αυτοσχεδιασμοί κι η προχειρότητα των πρωτοπαλίκαρων του (εκάστοτε) δημάρχου κοστίζουν πολύ περισσότερο σε διαφεύγοντα κέρδη!

ΚΤΕΛ νομού Άρτας: ξεχασμένο στο παρελθόν

Ποια είναι η πρώτη εικόνα σας όταν ταξιδεύετε προς την Άρτα ή κάποιο άλλο προορισμό της ηπειρωτικής Ελλάδας; Εμένα φέτος το καλοκαίρι ήταν η εξής: ένας υπάλληλος στο γκισέ των ΚΤΕΛ Κηφισού που κρατώντας στο ένα χέρι το τσιγάρο και στο αυτί το ακουστικό του τηλεφώνου, μου έκοψε ανόρεχτα το εισιτήριο Ο οδηγός του ΚΤΕΛ νομού Άρτας κινήθηκε στο ίδιο μοτίβο. Άφηνε ενίοτε το ένα χέρι απ' το τιμόνι για να τραβήξει μια τζούρα από το τσιγάρο που είχε στα δάχτυλά του, πότε τραβούσε μια τζούρα από τον καφέ του και βέβαια μίλησε και στο κινητό του ενώ οδηγούσε. Αν και λεπτός δεν φόρεσε ποτέ ζώνη ασφάλειας. Μάλλον θα τον στένευε...

Το ΚΤΕΛ Άρτας παρέχει εδώ και τουλάχιστον 25 χρόνια (όσο δηλαδή μπορώ να θυμάμαι το εαυτό μου) τη ίδια υπηρεσία: μεταφορικό έργο από το σημείο Α στο σημείο Β. Η επαγγελματική συμπεριφορά επαφίεται στη καλή θέληση του κάθε οδηγού ενώ η κοστολόγηση είναι δυσανάλογη σε σχέση με την ποιότητα της υπηρεσίας. Τα 65€ που κοστίζει το εισιτήριο μετ' επιστροφής για Αθήνα δεν δικαιολογούνται για μια υπηρεσία που εξαντλείται μόνο στη μεταφορά του επιβάτη. Δίνω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ.

Πριν από 2 χρόνια έκανα με λεωφορείο το δρομολόγιο Βερολίνο-Πράγα και πλήρωσα το εισιτήριο μετ' επιστροφής 40€ (η απόσταση είναι παρόμοια με το Άρτα-Αθήνα). Δεν θα σταθώ τόσο στην διαφορά τιμής καθώς στη Γερμανία δεν υπάρχουν διόδια αλλά θα επικεντρωθώ στην εμπειρία του ταξιδιού. Κατ' αρχήν έκανα την κράτηση εύκολα μέσω διαδικτύου (κανένας ανόρεχτος υπάλληλος στο γκισέ). Τα καθίσματα είχαν σε κάποιο σημείο πρίζα, γεγονός που μου επέτρεπε να φορτίσω το υπολογιστή μου αν ήθελα να τον χρησιμοποιήσω επί μακρόν. Μπροστά από το κάθισμα υπήρχε οθόνη και μπορούσα να επιλέξω μια ταινία για να δω μέσα από μια ικανοποιητική επιλογή. Το λεωφορείο διέθετε Wi-fi και συνεπώς είχα πρόσβαση στο διαδίκτυο. Ο οδηγός ήταν επιμελημένος και η συνοδός πρόσφερε καφέ ή κάποιο άλλο ρόφημα δωρεάν. Αν πεινούσα είχα τη δυνατότητα να αγοράσω κάτι ελαφρύ πάνω στο λεωφορείο. Τέλος η συνοδηγός μοίρασε κι ακουστικά ώστε να μπορούμε να δούμε την ταινία χωρίς να ενοχλούμε τους άλλους επιβάτες.

Βλέπουμε λοιπόν 2 περιπτώσεις όπου οι μεταφορικές εταιρίες παρέχουν εντελώς διαφορετικές υπηρεσίες. Τι κάνει λοιπόν τις γερμανικές μεταφορικές εταιρίες να προσφέρουν πολλά περισσότερα στον καταναλωτή; Η προφανής απάντηση είναι ο ανταγωνισμός. Τα ΚΤΕΛ στην Ελλάδα έχουν διαμορφώσει μια κατάσταση ιδιωτικού μονοπωλίου στις υπεραστικές οδικές συγκοινωνίες με αποτέλεσμα να μην έχουν κάποιο λόγο να αναβαθμίσουν τις υπηρεσίες τους. Αντίθετα τουλάχιστον η γραμμή Βερολίνο-Πράγα υπόκειται σε ανοιχτό ανταγωνισμό που περιλαμβάνει εταιρίες οδικών, σιδηροδρομικών και αεροπορικών συγκοινωνιών. Το αποτέλεσμα; Οι Γερμανοί καταναλωτές απολαμβάνουν φτηνές και ποιοτικές συγκοινωνίες.

Κι εμείς τι να κάνουμε; Προφανώς θα πρέπει να αφήσουμε το ΚΤΕΛ νομού Άρτας στη μονοπωλιακή του νιρβάνα. Δεν αξίζει τα λεφτά μας για τις υπηρεσίες που (δεν) προσφέρει. Το καλύτερο θα ήταν να υπάρχει κι άλλη εταιρία που θα ανταγωνίζεται το ΚΤΕΛ αλλά μάλλον είναι δύσκολο να συμβεί άμεσα. Εγώ προτείνω τις ιστοσελίδες διαμοιρασμού αυτοκινήτου όπως το carpooling.gr ή το sharemycar.gr. Έτσι οι χρήστες αυτών των ιστοσελίδων μπορούν να μοιραστούν τα κόστη για μια διαδρομή και να ταξιδέψουν γρήγορα και οικονομικά. Ας πούμε λοιπόν αντίο στο ΚΤΕΛ νομού Άρτας, σε μια εταιρία ξεχασμένη στο χρόνο. Αξίζουμε κάτι καλύτερο!

Έφη: μια δασκάλα επιταχυνόμενη στο CERN

Όλοι μας έχουμε παράπονο από τον τρόπο που λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα. Το πρόβλημα αυτής της δυσλειτουργίας είναι πολυσύνθετο, δεν περιορίζεται σε μια αιτία. Σίγουρα ένας από τους παράγοντες που δυσχεραίνουν την κατάσταση είναι μια νοσηρή νοοτροπία του στυλ "μπαίνω στο δημόσιο για να αράξω". Αυτή η νοοτροπία μπορεί να εξασθένησε στα χρόνια της κρίσης όμως έχει βαθιές ρίζες ανάμεσά μας. Σε μια χώρα όπου η εργασιακή αβεβαιότητα είναι ο κανόνας πολλοί ονειρεύονται διακαώς τη μονιμότητα του δημόσιου τομέα. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες και παράγουν θαυμάσιο έργο. Ενδεχομένως να είναι πολλοί αλλά χάνονται μέσα σε ένα ωκεανό μετριότητας...

Μια από αυτούς τους εξαιρετικούς επαγγελματίες είναι η φίλη μου η Έφη η οποία είναι διορισμένη δασκάλα σε ένα σχολείο των Χανίων. Όταν τη συνάντησα φέτος, η Έφη μου διηγήθηκε πως επιτέλους επιλέχτηκε για ένα ολιγοήμερο εκπαιδευτικό σεμινάριο στο CERN στην Ελβετία. Το CERN ως οργανισμός που διαχειρίζεται τον μεγαλύτερο επιταχυντή στοιχειωδών σωματιδίων στην Ευρώπη διοργανώνει σεμινάρια για να επιμορφώσει εκπαιδευτικούς πάνω στο πως μπορούν να διδάξουν στην τάξη έννοιες και πειράματα που μελετούνται στο CERN. Έτσι οι μαθητές της Έφης, παιδιά της τρίτης τάξης του δημοτικού θα έρθουν κιόλας σε επαφή με το θαυμαστό κόσμο της ύλης όπως αυτή συμπεριφέρεται σε ατομικό επίπεδο. Είμαι σίγουρος πως θα είναι συμμέτοχοι σε ένα συναρπαστικό μάθημα! Κι αν τα παιδιά αυτά μάθουν να αναζητούν πληροφορίες κι αναπτύξουν μια στοιχειώδη κριτική σκέψη τότε θα γίνουν χρήσιμοι αυριανοί πολίτες. Όπως γράφει μια άλλη φίλη, η Ίνα "η αμφισβήτηση είναι ο δρόμος της γνωσης και ο ορθολογισμός ο δρόμος της αληθειας" κι είναι χρήσιμο για όλους αν ξέρεις να διαβαίνεις αυτούς τους δρόμους.

Κάθησα και σκέφτηκα το εξής απλό: πόσο γαμάτο εκπαιδευτικό σύστημα θα είχαμε αν 20% των δασκάλων έκαναν τη δουλειά τους όπως η Έφη; Πόσο δυναμική χώρα θα είχαμε αν σε 15 χρόνια οι μαθητές δασκάλων όπως η Έφη γέμιζαν τα πανεπιστήμια; Ίσως αυτή η σκέψη να είναι ουτοπική. Ίσως πάλι μια μέρα να γίνει πραγματικότητα. Εν τω μεταξύ όταν συναντάτε εκπαιδευτικούς, γιατρούς και άλλους δημόσιους υπάλληλους που κάνουν σωστά τη δουλειά τους πείτε τους ένα "μπράβο" κι "ευχαριστώ". Το έχουν ανάγκη κι εμείς τους έχουμε περισσότερο ανάγκη... 

Διαχείριση σκουπιδιών: η τελευταία προτεραιότητα...

“Ο εχθρός βρίσκεται εντός των πυλών”! Αυτό διαπίστωσαν πρόσφατα οι δημότες της Άρτας όταν ο δήμαρχος Τσιρογιάννης αυτός που πέρσι είπε το ηρωικό “ΟΧΙ” στα σκουπίδια της Λευκάδας άφησε την πόλη να μετατραπεί σε σκουπιδότοπο εξαιτίας της απεργίας των υπαλλήλων της καθαριότητας. Προφανώς τα σκουπίδια στους δρόμους ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Ήρθαν δηλαδή τα βουνά από σκουπίδια να αποκαλύψουν το γεγονός πως η παρούσα δημοτική αρχή δεν έχει σοβαρή πολιτική βούληση για τη διαχείριση των σκουπιδιών. Τα πράγματα βρίσκονται περίπου στον αυτόματο πιλότο ή καλύτερα στον πιλότο της Περιφέρειας Ηπείρου. Πριν όμως συνεχίσουμε το σχολιασμό της κατάστασης στην Άρτα ας δούμε τι γίνεται στον “εξωτικό” δήμο Βριλλησίων Αττικής.

Ο δήμος Βριλλησίων ήταν από τους λίγους δήμους της χώρας όπου δεν σχηματίστηκαν βουνά από σκουπίδια κατά την πρόσφατη απεργία. Σύμφωνα με δημοσίευμα της “Εφημερίδας των συντακτών” ο δήμαρχος Βριλλησίων ήρθε σε συμφωνία με τους εργαζόμενους στην καθαριότητα και έτσι δεν έγινε απεργία. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι πως η δημοτική αρχή των Βριλλησίων έβαλε ως στόχο την μείωση του όγκου των σκουπιδιών και μέσα σε μια διετία πέτυχε να μειώσει τον όγκο κατά 4%. Παράλληλα έχει εγκαταστήσει ευρύ δίκτυο καφέ κάδων (για υπολείμματα τροφών) που τους επιτρέπει να θέσουν στόχο για μείωση του όγκου σκουπιδιών έως 30%. Τα δημοτικά τέλη για την καθαριότητα έχουν ήδη μειωθεί κατά 5% με προοπτική περαιτέρω μείωση για αυτούς που παράγουν λίγα απορρίμματα. Αυτό είναι εφικτό γιατί οι κάδοι στο δήμο Βριλλησίων λειτουργούν με κάρτα. Ο δήμος δηλαδή έχει την δυνατότητα να μετράει την ποσότητα των σκουπιδιών που παράγει κάθε γειτονιά και να προσαρμόζει τα τέλη σύμφωνα με την αρχή “πληρώνεις ο,τι πετάς” [1]. Για να δούμε ποια είναι η κατάσταση στην Άρτα τώρα.

Ο δήμος Άρτας διαθέτει ήδη από το δεκέμβριο του 2015 μελέτη για την ολοκληρωμένη διαχείριση των στερεών του απορριμάτων [2]. Η μελέτη αυτή προβλέπει μεταξύ άλλων χωριστή αποκομιδή διάφορων υλικών, εγκατάσταση δορυφορικών σημείων ανακύκλωσης στο δήμο Άρτας, την εισαγωγή κάδων που ανοίγουν με κάρτα και μπορούν να οδηγήσουν σε χρέωση με βάση την αρχή “πληρώνεις ο,τι πετάς” και άλλα ενδιαφέροντα. Μάλιστα η σχετική μελέτη κόστους οφέλους δείχνει πως η προτεινόμενη ολοκληρωμένη διαχείριση μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικά οικονομικά οφέλη σε βάθος χρόνου. Τα οικονομικά οφέλη συνοψίζονται στον Πίνακα 1.

Πίνακας 1. Οικονομικό όφελος από την ολοκληρωμένη διαχείριση απορριμάτων (πόσα σε €) [2].

Έτος	2017	2020	2025
Όφελος για το δήμο Άρτας	245.642	314.859	417.526

Γίνεται αντιληπτό πως η ολοκληρωμένη διαχείριση των απορριμάτων μπορεί να είναι εξαιρετικά επικερδής εκτός από περιβαλλοντικά ωφέλιμη. Δυστυχώς όμως η μελέτη για την ολοκληρωμένη διαχείριση των στερεών του απορριμάτων εφαρμόζεται μόνο αποσπασματικά. Για παράδειγμα δεν υπάρχει κανένας καφέ κάδος για την χωριστή συλλογή των οργανικών υπολειμμάτων ούτε και σύστημα μέτρησης του όγκου των σκουπιδιών που παράγει κάθε γειτονιά. Η σωστή διαχείριση των απορριμάτων δεν είναι προτεραιότητα της παρούσας δημοτική αρχής. Απεναντίας η πολιτική του κ. Τσιρογιάννη εξαντλείται στα “ΟΧΙ” στα σκουπίδια των άλλων και στα “εντέλλεσθε” προς τις υπηρεσίες του δήμου όταν η πόλη που διοικεί έχει γεμίσει με βουνά από σκουπίδια.

Συνεπώς αν δεν υπάρξει κάποια δραματική αλλαγή στην διοίκηση της Άρτας θα πρέπει να αναζητήσουμε έναν άλλο δήμαρχο ο οποίος έχει ως προτεραιότητα να βγάλει λεφτά από τα απορρίμματα προς όφελος των δημοτών του αναβαθμίζοντας ταυτόχρονα την ποιότητα του αστικού περιβάλλοντος. Στην πρόσφατη απεργία των εργαζομένων καθαριότητας στους δήμους, ορισμένοι δήμοι κρατήθηκαν καθαροί. Προφανώς δεν ήταν τυχαίο...

Πηγές

[1] “Γιατίτα Βριλήσσια δεν είχαν ούτε μια μέρα«βουνά» σκουπιδιών”, της Χαράς Τζαναβάρα. Εφημερίδα των συντακτών, 30.06.2017

[2] Τοπικό σχέδιο διαχείρισης αστικών στερεών αποβλήτων δήμου Αρταίων, Δεκέμβρης 2015.

Νικόλας Σπανουδάκης

Γράμμα από τη Σουηδία: Πίνω και δεν οδηγώ

Ήταν χειμώνας. Η θερμοκρασία είχε πέσει λίγο κάτω από το μηδέν και ήμασταν σε μια μικρή σουηδική πόλη που έχει όλες κι όλες 2 παμπ.

- Πήτερ, ας πάρουμε το αυτοκίνητο για να πάμε στη παμπ, είπα.

- Α, δεν γίνεται εφόσον θα πιούμε μπύρες.

Κάπως έτσι τελείωσε απότομα το σχέδιό μου να πάρουμε το αυτοκίνητο για να γλιτώσουμε το κρύο. Για τον Σουηδό φίλο μου Πήτερ αλκοόλ και οδήγηση είναι δυο πράγματα ασυμβίβαστα. Αποδεχόμενος λοιπόν αυτή την αντίληψη περπάτησα ανάμεσα στα χιόνια μέχρι να φτάσω στην παμπ που απείχε περίπου 2 χιλιόμετρα γιατί ο Πήτερ είχε δίκαιο.

Μετά από καιρό θυμήθηκα αυτή τη σκηνή και προσπάθησα να τη μεταφέρω στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά ο Πήτερ θα ήμουν εγώ και φαντάστηκα τις αντιδράσεις ορισμένων φίλων μου. Στο μυαλό μου ήρθαν ατάκες του στυλ “αυτά που έμαθες στη Σουηδία να τα ξεχάσεις, εδώ είναι Ελλάδα”, “ο Νικόλας έγινε Ευρωπαίος (δηλαδή μάλλον σταμάτησε να είναι Έλληνας!)” ή απλά ένα περιπαιχτικό χαμόγελο που θα μπορούσε να μεταφράστεί ως “τη βλακεία πέταξε ο Νικόλας”. Κι αν σας φαίνονται αυτά αποκυήματα της φαντασίας μου, αρκούμαι να σας ενημερώσω πως αυτές ήταν περίπου οι απαντήσεις που εισέπρατα από φίλους όταν το 2008 γυρνώντας από το εράσμους στην Ιταλία τους έλεγα ότι δεν πρέπει να καπνίζουν σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Ποιο είναι όμως το κόστος αυτής της νοοτροπίας σε ο,τι αφορά την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ;  

Στην Εικόνα 1 βλέπουμε πως το 2014 τα θανατηφόρα δυστυχήματα ήταν σχεδόν τριπλάσια στην Ελλάδα (Greece)  σε σύγκριση με τη Σουηδία (Sweden). Ασφαλώς θα ήταν εσφαλμένο να αποδώσουμε αυτή τη διαφορά αποκλειστικά στη συμπεριφορά των οδηγών σχετικά με την κατανάλωση αλκοόλ. Προφανώς ο αυξημένος αριθμός θανατηφόρων ατυχημάτων οφείλεται εν μέρει στην κακή κατασκευή δρόμων, ελλειπή αστυνόμευση κι άλλα. Εγώ όμως θα εστιάσω στον ανθρώπινο παράγοντα και στα πρότυπα που επικρατούν στις δυο κοινωνίες.  

Εικόνα 1: Θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα ανά εκατομμύριο κατοίκων (2014) [1].

Πάρτε ως παράδειγμα το μακαρίτη τραγουδιστή Παντελίδη. Ίνδαλμα για πολλούς, με λεφτά πολλά, αμάξι τεράστιο και συμπεριφορά “πιάνω το τιμόνι κι ας είμαι μεθυσμένος”. Τα αποτελέσματα γνωστά… Αντίθετα η πρώην Σουηδή υπουργός Aida Hadzialic παραιτήθηκε πέρσι από το αξίωμά της επειδή σε αλκοτέστ που της έγινε “ο έλεγχος έδειξε ότι είχε επίπεδο αλκοόλ 0,2 γραμμάρια ανά λίτρο αίματος, μόλις στο επίπεδο όπου θεωρείται ως αδίκημα στη Σουηδία”[2]. Αυτή λοιπόν διαφορά ηθών ίσως δίνει μια μερική εξήγηση στη διαφορά Σουηδίας κι Ελλάδας που βλέπουμε στην Εικόνα 1. Και τι να κάνουμε λοιπόν;

Πολλοί από εμάς απολαμβάνουμε να συνοδεύουμε το φαγητό μας ή άλλες πτυχές της ζωής μας με κρασί ή μπύρα. Ωστόσο είναι έκδηλο ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αλκοόλ κι οδήγηση είναι όντως δύο πράγματα ασυμβίβαστα. Γι’ αυτό σας προτείνω κάτι απλό: την επόμενη φορά που θα βγείτε έξω φροντίστε κάποιος από την παρέα σας να είναι “στεγνός” από αλκοόλ ώστε να οδηγήσει τους υπόλοιπους στα σπίτια τους με ασφάλεια. Αυτή η πρακτική πρέπει να γίνει κανόνας αν θέλουμε κάποτε να σταματήσουμε να πληρώνουμε το δυσβάσταχτο φόρο του αίματος που βάφει την άσφαλτο κόκκινη... Τι λέτε;

Πηγές:

[1] Number of road traffic accident fatalities per million inhabitants, 2014. Eurostat, τελευταία επίσκεψη 25/6/2017.

[2] “Παραιτείται η νεαρότερη υπουργός της Σουηδίας λόγω θετικού αλκοτέστ”, Η Καθημερινή, 13/08/2016

Golden Dawn: (my) personal affair (video)

The Greek neonazi party "Golden Dawn" (hereafter GD) became part of the greek public reality after its success to elect 18 members of the parlament (representing approximately the 7% of the electorate) in the elections of 2012. Despite its clearly neonazi origin, it succeeded in marketing itself as a nationalist part which came to defend the "betrayed" Greeks from their governments. This narrative found supporters in a part of the society which has been intensively hit by the financial crisis and would seek solution for its problems anywhere. Others were charmed by the nationalist rhetorics and thought that GD would protect them against globalization, a process that looked always as a threat in their eyes. As I look around Europe, I find similar phenomena in different european countries which tend to form a trend as they have some common characteristics. Of course, it's risky to generalize. In each country there are some "local" reason which boosted the far-right wing parties to the centre of politics. However it's interesting to observe this pan-european phenomenon.

I was always to curious to understand why more and more people all around Europe choose to vote far-right wing parties. This continent was completely destroyed by arrogant nationalisms some 70 years ago but this seems to mean nothing for a large amount of people. My curiosity was even fed by a personal affair: one of my cousins votes for GD. Therefore, it became very interesting for me to see how people like my cousin think and act.

An answer to my curiosity was given by the documentary "Golden Dawn: a personal affair" created by the journalist Angelique Kourounis (watch it at the end of this post). Although this documentary it's not impartial (actually the creator never claims to be impartial), the documentary gives a good description of the profile of the average GD voter. However it is much more interesting to observe the opinions that the active members of the party express. In GD you can find: deniers of the Jewish Holocaust, homophobics, racism mixed with islamophobia, women (!) phallocrats and lots of love and nostalgia for the dictatorship of the colonels (1967-1974). This is accompanied by strong doses of violence by the active GD squads. Does this sound familiar to you?

What would be the reply to this far-right trend? This is difficult to answer and I don't feel like have a good solution. However as long as this trend is partly expression of euroskepticism, it becomes clear there must be a struggle for a better European Union (EU). The EU has to become an inclusive institution which is closer and accountable to its people rather than the multinational companies. And this EU will never become reality unless we fight for it. It is duty of us who call ourselves Europeans to make an EU which protects and supports the weak, making the far-right parties seem like an obsolete, unattractive choice. Is it a bet we are going to win or shall we let the fear sped by these parties to conquer our lives?

Here you can watch the documentary in english (please activate the english subtitles)

While here you can watch it in french with french, spanish or catalan subtitles (please activate them)

Χρυσή Αυγή: (η δική μου) προσωπική υπόθεση (βίντεο)

Η Χρυσή Αυγή (Χ.Α) μπήκε στις ζωές μας το 2012 ταυτόχρονα με την είσοδό της στη Βουλή των Ελλήνων. Παρόλο που μέχρι τότε η Χ.Α ήταν μια οργάνωση περιθωριακή κατόρθωσε αργά και μεθοδικά να αναδειχτεί σε τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη. Η συνέχεια είναι γνωστή. Τραμπουκισμοί εντός κι εκτός κοινοβουλίου, λεκτική βία και ρητορική μίσους. Κι όμως η Χ.Α στα μάτια πολλών Ελλήνων φαντάζει ως η μοναδική λύση στην κρίση καθώς οι “εθνικιστές” της Χ.Α είναι οι μόνοι που νοιάζονται για την πατρίδα… Το νεοναζιστικό παρελθόν της της Χ.Α μοιάζει κάτι εντελώς επουσιώδες στα μάτια ορισμένων. Παρόλα αυτά είχα πάντα την απορία: “Πώς είναι δυνατόν περσόνες όπως ο Μιχαλολιάκος κι ο Παππάς, άτομα που χαιρετούν περίφανα την ναζιστική σβάστιγγα να θεωρούνται εθνικιστές τη στιγμή που οι Ναζί κατάστρεψαν ολοσχερώς χωριά όπως το Κομμένο, τα Καλάβρυτα κι ισοπέδωσαν την υπόλοιπη Ελλάδα;” Πώς γίνεται να συμβαίνει αυτό; Τι φταίει; Είναι αμάθεια, εθελοτυφλία, αδιαφορία, έλλειψη κριτικής σκέψης;

Τα προηγούμενα ερωτήματα αποχτούν ξεχωριστή χροιά όταν κάποιος από την οικογένειά σου είναι ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής. Ο ξάδερφός μου ο Γιώργος (ας τον ονομάσουμε έτσι για τις ανάγκες του άρθρου) κατάφερε να κάνει την Χ.Α μια προσωπική υπόθεση για μένα. Πλέον η Χ.Α δεν ήταν ένα φαινόμενο που μπορούσα να αγνοήσω. Ήταν κομμάτι της οικογένειάς μου κι ένοιωθα τουλάχιστον την ανάγκη να το κατανοήσω. Ωστόσο η όποια ιστορική γνώση διαθέτω με εμποδίζει να αντιμετωπίσω τους νεοναζί της Χ.Α με ματιά αποστασιοποιημένη. Έτσι λοιπόν έπρεπε να υιοθετήσω μια διαφορετική αφετηρία. Ο ξαδερφός μου ο Γιώργος πιστεύει πως έχουμε υποστεί πλύση εγκεφάλου από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ως προς το ποιόν της Χ.Α. Υιοθετώντας την πεποίθησή του, ως δική μου υπόθεση εργασίας, άρχισα να βλέπω το ντοκυμαντέρ της Αντζελίκ Κουρούνις “Χρυσή Αυγή: Προσωπική υπόθεση”.

Αν και το νοκυμαντέρ είναι εμφανώς διαποτισμένο από τις αντιλήψεις, ιδεοληψίες κι εμμονές της δημιουργού, παρουσιάζει εύστοχα το πως γιγαντώθηκε η Χ.Α και το πως σκέφτονται τα στελέχη της, άτομα της διπλανής μας πόρτας. Είναι εμφανές στο ντοκυμαντέρ το πως η Χ.Α εκμεταλλεύτηκε την ανέχεια στην οποία ωθήθηκε μεγάλη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού στα χρόνια της κρίσης. Δεδομένης της απουσίας οποιασδήποτε κρατικής πρόνοιας οι περιθωριοποιημένοι ψηφοφόροι αποτελούν την ιδανική πελατεία για την Χ.Α, η οποία κεφαλαιοποίησε την ανέχεια στην οποία έχουν περιέλθει μέσω των συσσιτίων “μόνο για Έλληνες”. Είσαι εξαθλιωμένος Έλληνας ψηφοφόρος που δε νοιάζει για το τι πρεσβεύει η Χ.Α; Τότε έχουν τον τρόπο να σε κάνουν πελάτη τους!

Ωστόσο μεγαλύτερη εντύπωση (αλλά όχι κι έκπληξη) προκαλούν οι πεποιθήσεις των μελών της Χ.Α. Βλέποντας το ντοκυμαντέρ συνειδητοποιεί κάποιος τι “μπουμπούκια” ανθίζουν στο χρυσαυγίτικο μπαχτσέ.  Αμφισβητίες του Ολοκαυτώματος των Εβραίων “Αν έγινε, δεν το κάναμε εμείς, αφορά τους Γερμανούς”, ομοφοβία, ρατσισμός “γιατί ο Πακιστανός να έρθει στην Ελλάδα να μου αλλάξει το χρώμα”, φαλλοκρατικές αντιλήψεις εκφρασμένες από γυναίκα “η γυναίκα να μην δουλεύει όσο έχει παιδιά”. Και βέβαια μια ιδιαίτερη εκτίμηση προς τη χούντα των συνταγματαρχών “η χούντα έδωσε δουλειά στον κόσμο”, “κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές, κανέναν δε πείραξε η χούντα”, “η εξορία που έκανε ο (Μίκης) Θεοδοδωράκης ήταν να πίνει καφέ σε ένα χωριό”. Τι να πουν κι αυτοί που βασανίστηκαν στη Μακρόνησο, στη Γυάρο και στο ΕΑΤ-ΕΣΑ!       

Είναι προφανές πως η ψήφος στη Χ.Α είναι μια ευθεία βολή προς τη δημοκρατία. Η παραπαίουσα δημοκρατία που έχουμε από το 1975 είναι ίσως ο,τι καλύτερο έχει συμβεί στη χώρα μας στη σύγχρονη ιστορία της. Η γενιά μου είχε πάντα τη δημοκρατία ως δεδομένη ενώ χρειάζεται συνεχή προάσπιση κι αγώνα για την ισχυροποίηση των δημοκρατικών θεσμών που διαθέτουμε. Ίσως ένα πρώτο βήμα είναι η παραδοχή πως η ψήφος στην Χ.Α είναι μη ανεκτή γιατί πολύ απλά οι νεοναζί της Χ.Α είναι εχθροί της δημοκρατίας.

Δείτε εδώ το ντοκυμαντέρ "Χρυσή Αυγή: Προσωπική υπόθεση"

Έξτρα με ιδιαίτερες φιλοφρονήσεις για τη χούντα:

Έξυπνα δίκτυα, ΑΠΕ και ενεργειακοί συνεταιρισμοί

Τελικά ξημέρωσε η μέρα που μάθαμε πως το δίκτυο διανομής ηλεκτρικού ρεύματος που διαχειρίζεται ο ΔΕΔΔΗΕ (παλιά ΔΕΗ) είναι κορεσμένο στην Άρτα. Η είδηση τράβηξε το φως της δημοσιότητας γιατί αυτός ο κορεσμός εμποδίζει τους αγρότες να εκμεταλλευτούν τα φωτοβολταϊκά στοιχεία για ιδιοκατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος και καθότι είναι οργανωμένοι σε συλλόγους άρχισαν να πιέζουν προς επίλυση του θέματος. Ας πιάσουμε όμως το θέμα από την αρχή. Γιατί άραγε υπάρχει πρόβλημα;

Όταν η ΔΕΗ άρχισε να αναπτύσσει το δίκτυο διανομής ρεύματος στις αρχές του δεύτερου μισού του προηγούμενου αιώνα, η φιλοσοφία της αρχιτεκτονικής του δικτύου ήταν πολύ διαφορετική απ’ ότι σήμερα: το δίκτυο αναπτύχθηκε για να διανέμει ηλεκτρικό ρεύμα από τις μονάδες της ΔΕΗ προς τους χιλιάδες κι αργότερα εκατομμύρια καταναλωτές. Η μεταφορά αυτή ήταν μιας κατεύθυνσης, δηλαδή ποτέ οι καταναλωτές δεν είχαν τη δυνατότητα να παράγουν και να πουλήσουν ρεύμα στη ΔΕΗ ή να το καταναλώσουν οι ίδιοι. Αυτή η εικόνα άρχισε να αλλάζει περίπου από το 2000 με την σταδιακή εισαγωγή των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) στη ζωή μας. Οι ΑΠΕ έφεραν μια ουσιαστική αλλαγή στη ζωή μας. Πλέον καθένας από εμάς μπορεί να είναι παραγωγός ενέργειας. Αυτή όμως η αλλαγή προσκρούει σε ένα δίκτυο η αρχιτεκτονική του οποίου δεν είναι συμβατή με τις ΑΠΕ. Κι αν προσθέσουμε στην εξίσωση πως η ανάπτυξη των ΑΠΕ στην Ελλάδα ήταν άναρχη τότε δημιουργείται πρόβλημα: το δίκτυο που κατασκευάστηκε όταν δεν ξέραμε τι σημαίνουν οι ΑΠΕ, καλείται να εξυπηρετήσει πληθώρα αυτών. Ποια λοιπόν θα μπορούσε να είναι η λύση;

Εδώ και χρόνια η παγκόσμια τάση στις αναπτυγμένες οικονομίες είναι η κατασκευή των λεγόμενων “έξυπνων δικτύων”. Αυτά δεν είναι κάτι άλλο από αποκεντρωμένα δίκτυα διανομής ρεύματος που έχουν την δυνατότητα να διαχειριστούν την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος από πολλαπλούς παραγωγούς, να δώσουν προτεραιότητα στο δίκτυο σε μια συγκεκριμένη μορφή παραγωγής ενέργειας και να διοχετεύσουν ανάλογα ποσά φορτίου που προσαρμόζονται στις αυξομειώσεις της ζήτησης. Ήδη ο ΔΕΔΔΗΕ έχει αρχίσει να επενδύει στην ανάπτυξη τέτοιων δικτύων αλλά οι εξελίξεις τρέχουν πιο γρήγορα από αυτόν και προφανώς η Άρτα δεν βρίσκεται στις προτεραιότητές του… Συνεπώς ένας μοχλός πίεσης φαίνεται πως είναι απαραίτητος.

Οι ενεργειακοί συνεταιρισμοί ίσως είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία (πίεσης) για τους “μικρούς” παραγωγούς ενέργειας, ύστερα από τη επικείμενη θέσπιση σχετικής νομοθεσίας, γιατί θα επιτρέπουν σε ιδιώτες αλλά και σε οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης να συνεταιριστούν για την παραγωγή και πώληση ηλεκτρικού ρεύματος. Προφανώς εδώ έγκειται η ευκαιρία για τους αγρότες να αποκομίσουν σημαντικά κέρδη αν κι εφόσον μπουν στη διαδικασία για να δημιουργήσουν ένα λειτουργικό επιχειρηματικό σχέδιο, ελκυστικό προς τους καταναλωτές. Διότι σίγουρα υπάρχουν καταναλωτές που προτιμούν να έχουν ρεύμα από τις ΑΠΕ παρά από το βρώμικο λιγνίτη. Όσο κι αν ακούγεται εξωτικό αυτό που προτείνω, δεν είναι. Στην Καρδίτσα ήδη από το 2010 λειτουργεί η “Ενεργειακή Συνεταιριστική Εταιρία Καρδίτσας” με την νομική μορφή αστικού συνεταιρισμού και σπουδαία αποτελέσματα. Ίσως να μην είναι τυχαίο που στην Καρδίτσα το δίκτυο διανομής ρεύματος δεν έχει κορεστεί… Ποιος ξέρει;

Κλείνοντας, θα ήθελα να παρακινήσω αυτούς που διάβασαν αυτό το άρθρο να ψάξουν για τα έξυπνα δίκτυα (smart grids), τις ΑΠΕ και τους ενεργειακούς συνεταιρισμούς. Όταν κάποιοι συνδυάσουν αυτά τα τρία στοιχεία τότε θα δούμε θαυμάσια αποτελέσματα!

Νικόλας Σπανουδάκης   

I vote for Macron (even if I can't)

The night of the 22th of april 2017 came with a surprise for those who have been watchnig the french elections. Emanuel Macron and Marie LePen were the candidates who took the ticket for the second round of the presidential elections, leaving the candidates who had the support of the traditional parties out of the game. For me, there has been a second surprise too. Most of the Macron's opponents gave him their support for the second round. This wasn't because they suddenly became his allies but rather because they recognized that LePen would be a far worse president for France. This kind of support is understandable. However one presidential candidate, Melanchon, chose to send a message to his voters which sounded like "vote whoever you like". Under normal circumstances this would be reasonable. Indeed, I asked one french friend of mine and his interpretation of Melanchon's message was "pick the one you want, cause they're both crap and there's no one more worth than the other".  I asked also another of his supporters if she is going to vote in the second round and she replied "no because they are both stupid". But is it valid to present both Macron and LePen as equally stupid candidates? Is there absolutely no difference between them? I would say no.

I am not aware of the french presidential candidates' programmes or my knowledge is rather superficial. Therefore I cannot judge them for their differences. Fortunately I do know that Macron is pro European Union (EU) while LePen is against it, even questioning whether France should be member of the EU. Taking this into consideration I will examine one of my friend's arguments, putting it in global context. My friend thinks: "I heard of my own ears people say "I'll vote macron because I want to travel easily in Europe"... But who cares about privileged people's difficulties in travelling across Europe when it comes to change the fate of 9 million of poor people in the country". Nice. Let’s assume that travelling easily around Europe is not of importance and Macron doesn't really care about the 9 million of poor people as he is blamed to be neoliberal. How then these 9 million poor people would be better protected? Within EU or out of it?  

In the EU there is an ongoing discussion about the establishment of the “minimum basic income” that is to say a welfare policy which guarantees a minimum income for those who are below the threshold of poverty. This discussion will take years until it becomes common european policy. But does anybody believes that this policy will ever arrive in the UK after Brexit? Will the British poor ever enjoy a minimum basic income? I rather doubt it. Consequently it is maybe safer for the French poor in the EU rather out of. It is more sound to vote for Macron who wants to bring the european project forward than LePen who wants to abandon it.

All this being said, I don’t want to present Macron as the ideal French president, neither have I elaborated in this post a number of reasons for which I would never vote for LePen.  

Next sunday, the 7th of may 2017, I vote for Macron (even if I can’t) with good conscience. Actually I vote for France in a better EU!  

Δημόσιος εμπαιγμός

Πόσες φορές έχετε μείνει ευχαριστημένοι από την επικοινωνία σας με μια δημόσια υπηρεσία; Έχετε δηλαδή το αίσθημα ότι έχετε πάρει μια ειλικρινή απάντηση ακόμα κι αν δεν είναι αυτή που θα θέλατε; Ελπίζω να σας συμβαίνει συχνά. Σε αυτό όμως το σημείωμα θα εκθέσω ορισμένες απαντήσεις που καταδεικνύουν το αντίθετο.

Μαζί με ορισμένα μέλη από τη διαδικτυακή ομάδα “Ψυχαγωγία χωρίς καπνό” που θα βρείτε στο facebook, προχωρήσαμε σε μια διαδικτυακή διαμαρτυρία προς αρμόδιες υπηρεσίες που είναι επιφορτισμένες για τους ελέγχους σχετικά με την τήρηση της νομοθεσίας που προβλέπει την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Εγώ προσωπικά απευθύνθηκα σε τρεις θεσμούς: την περιφέρεια Ηπείρου, το δήμο Αρταίων και το αστυνομικό τμήμα (Α.Τ) Άρτας ζητώντας ενημέρωση σχετικά με τα αποτελέσματα των ελέγχων τους. Ακολούθως παραθέτω τις τηλεγραφικές τους απαντήσεις για του λόγου το αληθές. Η περιφέρεια Ηπείρου με μια ανώνυμη απάντηση αναφέρει τα εξής: “Σχετικά με την επιστολή σας για την εφαρμογή του Νόμου κατά του καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους, θέλουμε να σας γνωρίσουμε ότι οι υπηρεσίες της Περιφέρειας Ηπείρου, παρεμβαίνουν και πραγματοποιούν ελέγχους κατά τις ώρες λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών. Μετά το μεσημέρι αρμόδιες αρχές για τους ελέγχους είναι η Αστυνομία και η Δημοτική Αστυνομία”. Επόμενη ήρθε η απάντηση της δημοτικής αστυνομίας Άρτας (αριθμός πρωτοκόλλου 1046, 18/1/2017).  Ο κ. Τζουβάρας με ενημερώνει πως βάσει νόμου η δημοτική αστυνομία της Άρτας απαλλάσσεται από την υποχρέωση να διενεργεί ελέγχους λόγω του περιορισμένου της προσωπικού. Τελευταίο απάντησε το Α.Τ Άρτας το οποίο με έγγραφο (αριθμός πρωτοκόλλου 1008/23/11-ε, 18/1/2017) που υπογράφει ο αστυνομικός διευθυντής Πάρις Νίκου με ενημερώνει ότι “από τις Υπηρεσίες μας διενεργούνται τακτικά ουσιαστικοί αστυνομικοί έλεγχοι σχετικά με την εφαρμογή της νομοθεσίας περί απαγορεύσεως του καπνίσματος, ενώ οσάκις διαπιστώνεται παραβίαση της ισχύουσας νομοθεσίας, εφαρμόζονται τα νόμιμα σε βάρος των υπαίτιων”. Το επόμενο βήμα μου ήταν να ζητήσω τα στατιστικά των ελέγχων από την περιφέρεια Ηπείρου και το Α.Τ Άρτας. Δεν πήρα καμία απάντηση.  Είναι άραγε ανοργάνωτοι και δεν κρατούν στατιστικά στοιχεία ή μήπως αυτό είναι μια απόδειξη ότι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους;

Φαίνεται πως η περιφέρεια Ηπείρου και το Α.Τ Άρτας ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου διενεργούν ελέγχους όπως είναι επιφορτισμένοι από το νόμο. Τα αποτελέσματα της δουλειάς τους τα απολαμβάνουμε όλοι που γυρνάμε “καπνιστοί” μετά από τις εξόδους μας στα μαγαζιά διασκέδασης... Ας νομίζουν λοιπόν οι δημόσιες υπηρεσίες ότι μπορούν να εμπαίζουν τους πολίτες με τις απαντήσεις τους. Καλύτερα όμως να κοιταχτούν στον καθρέφτη μήπως και ντραπούν λίγο. Αν μπορούν!  

Γράμμα από τη Σουηδία: Η Εκκλησία στη γωνιά της

Αν κάτι μπορεί να κάνει αισθητή εντύπωση σε ένα Έλληνα της Σουηδίας είναι η λειτουργία της Εκκλησίας. Κατ’ αρχήν η Αρχιεπίσκοπος της Σουηδίας είναι γυναίκα! Ναι, καλά διαβάσατε. Μάλιστα σε ένα περιοδικό της εκκλησίας δήλωσε ότι μια από τις αγαπημένες της ασχολίες στο ελεύθερο χρόνο της είναι να παίζει με τα εγγόνια της! Στην Εκκλησία της Σουηδίας αντιλαμβάνονται τη θρησκευτικότητα με όρους πολύ διαφορετικούς από αυτούς με τους οποίους έχουμε γαλουχηθεί στην Ελλάδα. Οι ιερωμένοι είναι άνθρωποι της διπλανή πόρτας που ο ρόλος τους μοιάζει περισσότερο συμβουλευτικός παρά καθοδηγητικός. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο σε θέματα θρησκευτικής φύσης γιατί δεν τα γνωρίζω. Παρόλα αυτά η παρουσία της Εκκλησίας είναι αισθητή αλλά αυτή δεν αναδεικνύεται επ’ ουδενί μέσω της ανάμειξής της με την πολιτική. Εδώ στη Σουηδία δεν θα δείτε ποτέ στην τηλεόραση κληρικούς να συναναστρέφονται με πολιτικούς. Ο καθένας κάνει τη δουλειά στην οποία έχει ταχθεί. Σας φαίνεται μια εικόνα διαφορετική από αυτά που έχουμε συνηθίσει;

Μάλλον ναι… Στην Ελλάδα ο νεοεκλεγής πρωθυπουργός μας σπεύδει να φιλήσει το χέρι του Αρχιεπισκόπου μπροστά στις κάμερες. Παράλληλα δε διστάζει να αποπέμψει το Φίλη από το υπουργείο Παιδείας όταν ο τελευταίος δεν τις επιθυμίες του Ιερώνυμου. Ο πειθήνιος υποτακτικός της Εκκλησίας Καμμένος σπεύδει να διαβεβαιώσει πως θα ρίξει την κυβέρνηση αν διαρραγούν οι σχέσεις της με την Εκκλησία. Τέλος ο υποψήφιος επόμενος πρωθυπουργός Μητσοτάκης επισκέπτεται το Άγιο Όρος και προσεύχεται στην Παναγία για να λυθούν τα προβλήματα της χώρας. Αλήθεια τότε αυτός τι χρειάζεται; Ποταπές συμπεριφορές που παραπέμπουν σε κράτος θεοκρατικό, τύπου Ιράν…

Η ελληνική Εκκλησία προσφέρει έργο στην κοινωνία αλλά αυτό δεν αναιρεί την ανάγκη να διαχωριστεί από το κράτος. Η εκκλησία ως ένας γνήσιος συντηρητικός θεσμός θα πρέπει να αφεθεί να κάνει το έργο της και να καταλάβει πως δεν υφίσταται για να παράγει πολιτική. Η κοινωνία έχει ανάγκη από πολιτική που να τη βοηθά να πάει μπροστά κι όχι τα ομοφοβικά κηρύγματα μίσους του μητροπολίτη Αμβρόσιου ως πολιτικό σχόλιο.

Αν μας διδάσκουν κάτι οι λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες (π.χ Γαλλία, Σουηδία, Ελβετία) είναι ότι οι πολιτικοί είναι για τα λύνουν τα καθημερινά προβλήματα και να σχεδιάζουν το μέλλον της χώρας και η Εκκλησία για να ασχολείται με τις θρησκευτικές ανάγκες των πιστών της. Επίσης οι προηγμένες κοινωνίες μπορούν να ενσωματώνουν ανθρώπους με διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα χωρίς να τους ρωτούν αν είναι χριστιανοί, μουσουλμάνοι ή ινδουιστές. Συνεπώς είναι καιρός να αρχίσουμε να συζητάμε ένα δίκαιο αίτημα: το πλήρη διαχωρισμό της Εκκλησίας και του ελληνικού κράτους. Κι αν σε κάποιους φαίνεται το αίτημα αυτό άκαιρο, δεν είναι. Η Ελλάδα μπορεί να σταθεί επάξια στο παγκόσμιο στερέωμα αρκεί να ξαναεφεύρει το εαυτό της. Ένα πρώτο βήμα είναι η χειραφέτηση του κράτους από την Εκκλησία και τούμπαλιν.