Γράμμα από τη Σουηδία: Η Εκκλησία στη γωνιά της

Αν κάτι μπορεί να κάνει αισθητή εντύπωση σε ένα Έλληνα της Σουηδίας είναι η λειτουργία της Εκκλησίας. Κατ’ αρχήν η Αρχιεπίσκοπος της Σουηδίας είναι γυναίκα! Ναι, καλά διαβάσατε. Μάλιστα σε ένα περιοδικό της εκκλησίας δήλωσε ότι μια από τις αγαπημένες της ασχολίες στο ελεύθερο χρόνο της είναι να παίζει με τα εγγόνια της! Στην Εκκλησία της Σουηδίας αντιλαμβάνονται τη θρησκευτικότητα με όρους πολύ διαφορετικούς από αυτούς με τους οποίους έχουμε γαλουχηθεί στην Ελλάδα. Οι ιερωμένοι είναι άνθρωποι της διπλανή πόρτας που ο ρόλος τους μοιάζει περισσότερο συμβουλευτικός παρά καθοδηγητικός. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο σε θέματα θρησκευτικής φύσης γιατί δεν τα γνωρίζω. Παρόλα αυτά η παρουσία της Εκκλησίας είναι αισθητή αλλά αυτή δεν αναδεικνύεται επ’ ουδενί μέσω της ανάμειξής της με την πολιτική. Εδώ στη Σουηδία δεν θα δείτε ποτέ στην τηλεόραση κληρικούς να συναναστρέφονται με πολιτικούς. Ο καθένας κάνει τη δουλειά στην οποία έχει ταχθεί. Σας φαίνεται μια εικόνα διαφορετική από αυτά που έχουμε συνηθίσει;

Μάλλον ναι… Στην Ελλάδα ο νεοεκλεγής πρωθυπουργός μας σπεύδει να φιλήσει το χέρι του Αρχιεπισκόπου μπροστά στις κάμερες. Παράλληλα δε διστάζει να αποπέμψει το Φίλη από το υπουργείο Παιδείας όταν ο τελευταίος δεν τις επιθυμίες του Ιερώνυμου. Ο πειθήνιος υποτακτικός της Εκκλησίας Καμμένος σπεύδει να διαβεβαιώσει πως θα ρίξει την κυβέρνηση αν διαρραγούν οι σχέσεις της με την Εκκλησία. Τέλος ο υποψήφιος επόμενος πρωθυπουργός Μητσοτάκης επισκέπτεται το Άγιο Όρος και προσεύχεται στην Παναγία για να λυθούν τα προβλήματα της χώρας. Αλήθεια τότε αυτός τι χρειάζεται; Ποταπές συμπεριφορές που παραπέμπουν σε κράτος θεοκρατικό, τύπου Ιράν…

Η ελληνική Εκκλησία προσφέρει έργο στην κοινωνία αλλά αυτό δεν αναιρεί την ανάγκη να διαχωριστεί από το κράτος. Η εκκλησία ως ένας γνήσιος συντηρητικός θεσμός θα πρέπει να αφεθεί να κάνει το έργο της και να καταλάβει πως δεν υφίσταται για να παράγει πολιτική. Η κοινωνία έχει ανάγκη από πολιτική που να τη βοηθά να πάει μπροστά κι όχι τα ομοφοβικά κηρύγματα μίσους του μητροπολίτη Αμβρόσιου ως πολιτικό σχόλιο.

Αν μας διδάσκουν κάτι οι λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες (π.χ Γαλλία, Σουηδία, Ελβετία) είναι ότι οι πολιτικοί είναι για τα λύνουν τα καθημερινά προβλήματα και να σχεδιάζουν το μέλλον της χώρας και η Εκκλησία για να ασχολείται με τις θρησκευτικές ανάγκες των πιστών της. Επίσης οι προηγμένες κοινωνίες μπορούν να ενσωματώνουν ανθρώπους με διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα χωρίς να τους ρωτούν αν είναι χριστιανοί, μουσουλμάνοι ή ινδουιστές. Συνεπώς είναι καιρός να αρχίσουμε να συζητάμε ένα δίκαιο αίτημα: το πλήρη διαχωρισμό της Εκκλησίας και του ελληνικού κράτους. Κι αν σε κάποιους φαίνεται το αίτημα αυτό άκαιρο, δεν είναι. Η Ελλάδα μπορεί να σταθεί επάξια στο παγκόσμιο στερέωμα αρκεί να ξαναεφεύρει το εαυτό της. Ένα πρώτο βήμα είναι η χειραφέτηση του κράτους από την Εκκλησία και τούμπαλιν.