Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Where does Greece belong to?


 http://rinf.com/alt-news/wp-content/uploads/2015/01/EU-Greece-Acropolis1-500x330.jpg

As most of you may know there has been a referendum in Greece recently and people were asked whether they reject or approve a loan which would be released by European Commission, European Central Bank and International monetary fund. What gave me stimulus to write this article was the campaign ran by the government for the rejection of this loan. It was quite surprising to hear the prime minister Alexis Tsipras encouraging voters to reject the "blackmail"  presented by the "European parteners". This surprise doesn't refer to the content of the proposed agreement but from the rhetorics used: it was "us", Greeks who had to say "no" to the "bad" Europeans. So I started wondering: where does Greece belong to? Should it be member of European Union (EU) or should it leave EU and stand alone as the other oriental states surrounding it?

To address this questions I am going to adopt a rather cultural approach even though a resolution focusing only on it is not complete. Let's consider first some important historical facts which I consider important. Greece has totally missed (because of the slavery to Ottoman Turks) Renaissance, Enlightenment and Industrial Revolutions when they were taking place. What would this practically mean? In my opinion, the slavary era (circa 1453 to 1831 A.D) deprived the greek society the chance to get influenced by those major movements and didn't allow it to take the time to go through some necessary transformations. Let me give an example which is very striking to me: the concept of freedom.
Freedom in Greece is often perceived as a right which cannot be restricted in any way. Many Greeks think they are free to park their car on zebra crossings, ramps for handicapped, pedestrian areas or sidewalks. They also think they are free to smoke where it is prohibited or to violate any law they can and sometimes they feel proud about it. Therefore to some greek minds freedom is equal to impunity. On the contrary, northern european societies are quite influenced by Jean-Jacques Rousseau (a leading pholosopher of Enlightment) teachings. According to Rousseau (if mistaken please correct me), the freedom of one ends where starts the freedom of the other. Therefore my freedom, in the context of a society, is limited and subject to rules. These two different approaches of the same concept immediately give rise to two different groups: "us" and the "Europeans". Perhaps this conclusion is oversimplified but it describes well the cultural gap between Greece and the developed countries of Europe.
In the sense described above Greece doesn't belong to Europe but it is rather an oriental state. Of course there is nothing wrong with being oriental but this creates problems of understanding when it comes to cooperating with Europeans who have totally different cultural backrounds than Greeks. So what should we Greeks do? In my opinion, we should transform our mentality, society and institutions and bring them closer to european standards. In a globalised world, Europe is our home and we should give our best to find a way to live peacefully and cooperate with the other tenants of the building (=Europeans). On the other hand, the Europeans blaming the Greeks about their faults, should understand they cannot demand from Greeks to change things from one day to another while they needed centuries to change them (see industrialisation or other reforms). Change takes its time...   

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Ήρθε η ώρα για το μεγάλο "Ναι" ή το μεγάλο "Όχι"

Che fece .... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)

http://cdn1.bbend.net/media/com_news/story/2015/06/27/600896/main/dimopsifisma.jpg
Και ξαφνικά ο πρωθυπουργός (=Αλ. Τσίπρας) που θα έπαιζε το νταούλι και οι αγορές θα χόρευαν πεντοζάλη, αποφάσισε όταν τα βρήκε σκούρα, πως πρέπει να αποφασίσει ο λαός με δημοψήφισμα για την έκβαση των διαπραγματεύσεων.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ήταν οι δανειστές εκβιαστικοί και ώθησαν τις διαπραγματεύσεις σε αδιέξοδο ή τα τελεσίγραφα τα οποία επικαλείται η κυβέρνηση είναι ανυπόστατα; Προσωπικά δεν γνωρίζω την αλήθεια οπότε αν μπορεί κάποιος να μας διαφωτήσει ευπρόσδεκτος. 
Σκοπός αυτός αυτού του άρθρου είναι να ιχνηλατήσει τις συνέπειες ενός ενδεχόμενου "Ναι" ή "Όχι" στο επικείμενο δημοψήφισμα πριν διατυπώσω θέση υπέρ του "Ναι". Θα διακρίνουμε τρεις περιπτώσεις: 1)"Όχι" και συμφωνία με τους εταίρους, 2) "Όχι" χωρίς την επίτευξη συμφωνίας 3)"Ναι". Επίσης για την οικονομία του λόγου θα κάνουμε δύο υποθέσεις εργασίας: α) οποιαδήποτε συμφωνία αυτή τη στιγμή θα είναι κακή για την Ελλάδα και β) μη επίτευξη συμφωνίας ισοδυναμεί με απόλυτη χρεοκοπία. Ας εξετάσουμε τις επιμέρους περιπτώσεις.
1) "Όχι" και επίτευξη συμφωνίας. Όλα καλά κι όλα ωραία. Ο ελληνικός λαός θα έχει αποδοκιμάσει τα μνημόνια που επέφεραν μακροχρόνια ύφεση κι άλλα πολλά δεινά. Πόσο πιθανό είναι όμως κάτι τέτοιο; Πόσο πιθανό είναι όταν η κυβέρνηση παρουσιάζει το πρωί τους εταίρους της ως εκβιαστές και το βράδυ ως θεσμούς που επιδιώκουν να υποδηλώσουν την Ελλάδα; Και γιατί οι δανειστές δεν υποχώρησαν ήδη σε μια βελτιωμένη πρόταση αφού γνωρίζουν πως η κυβέρνησή μας εκλέχτηκε για να εξασφαλίσει μια ευνοϊκή χρηματοδότηση για την Ελλάδα;
2) "Όχι" και μη επίτευξη συμφωνίας. Τι πρόκειται να γίνει σε αυτή την περίπτωση; Όταν η "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση στέλνει τον κόσμο στα ΑΤΜ τι θα πρέπει να περιμένουμε στο μέλλον δεδομένου ότι κάθε μορφή ρευστότητας/δανείων από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) έχει διακοπεί; Πώς πρόκειται η κυβέρνηση να πληρώσει μισθούς και συντάξεις; Ποιο θα είναι το νόμισμά μας την επόμενη μέρα; Ποιο είναι το σχέδιο της κυβέρνησης για την επόμενη μέρα και γιατί δεν μας το παρουσιάζει προκαταβολικά για να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα;
3) "Ναι" και συμφωνία. Αυτή η περίπτωση φαντάζει η πιο δυσχερής απ' όλες. Όταν όλοι συμφωνούμε πως τα μνημόνια υπήρξαν καταστροφικά για τον ελληνικό λαό γιατί να επιδιώκουμε την διαιώνισή τους; Για να δώσουμε μια ικανοποιητική απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι απαραίτητο να αναλογιστούμε ευρύτερα τι έχει σημάνει η ΕE για την Ελλάδα.
H EE υπήρξε ανέκαθεν πηγή οικονομικών πόρων για τη χώρα μας από τη στιγμή ποθ μπήκε στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητίσει πόρους όπως τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης κ.α. Η ΕΕ είναι ένας θεσμός που έχει βοηθήσει ώστε να εκσυχρονιστεί η ελληνική κοινωνία είτε με την εισαγωγή νομοθετημάτων ή με επιβολή προστίμων για κακές πρακτικές που αρνούμασταν να εγκαταλείψουμε (βλέπε χωματερές). Η ΕΕ είναι ο χώρος που πολιτιστικά ανήκουμε και η διάθεση να παραμείνουμε σε αυτή εκφράζεται μόνο με το "Ναι".
Και κάτι σαν επίλογος πως αυτούς που επικαλούνται την αγωνιστικότητα του λαού και παράλληλα εμπνέονται από το Κούγκι που αγαπάει ο Καμμένος. Είναι αυτοί που βλέπουν τους εταίρους ως κατακτητές και συχνά διατυπώνουν την άποψη "ας χρεοκοπήσουμε για να απαλαχθούμε από το χρέος και να αντισταθούμε στην προσπάθεια υποταγής που θέλουν να μας επιβάλουν". Πεποίθησή μου είναι πως αν οι "κακοί" Ευρωπαίοι παίζουν ένα τέτοιο άσχημο παιχνίδι εναντίον μας, τότε θα πρέπει να παίξουμε κι εμείς το δικό μας πατριωτικό παιχνίδι μέσα στην ΕΕ. Αυτό πρακτικά σημαίνει να αναλάβουμε την ευθύνη του μέλλοντος μας μέσα στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο στερέωμα και όρους δημιουργικούς και μεθοδική δουλειά. Αυτή είναι ίσως η μόνη συνθήκη για να απαλλαγούμε οριστικά από τα μνημόνια κι ας θυμηθούμε ο,τι γράφει ο Καβάφης :
"Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου". Αυτή θα είναι ίσως μια πράξη επαναστατική που ουδέποτε έγινε στην σύντομη ιστορία του νεοελληνικού κράτους το οποίο μετράει ήδη 5 πτωχεύσεις... Μόνο ένα "Ναι" εμποτισμένο με το αίσθημα της δικής μας ευθύνης μπορεί να μας οδηγήσει σε μια Ελλάδα όπου θα μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια (μια λέξη που φοριέται πολύ τελευταία). Ειδάλλως σύντομα θα δούμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται...      
Πραγματικά θα επιθυμούσα αυτό το δημοψήφισμα να μην γινόταν ποτέ.
Την κυριακή όμως θα ψηφίσω "Ναι". "Ναι" γιατί η Ευρώπη είναι το σπίτι μου και το ευρώ το νόμισμά μου.
Καλή ψήφο!