Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να διαφημίσεις την Ελλάδα στο εξωτερικό; Πολλές θα μπορούσαν να είναι οι απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση αλλά δική μου είναι η εξής: η χωριάτικη σαλάτα. Ο λόγος είναι ότι η χωριάτικη σαλάτα στα αγγλικά μεταφράζεται ως ελληνική σαλάτα (=greek salad) και επομένως όποιος μπορεί να ικανοποιήσει τους συνδαιτημόνες του με μια τέτοια σαλάτα έχει ήδη δημιουργήσει μια θετική εμπειρία σχετικά με την Ελλάδα. Έτσι στο τέλος κάθε τραπεζιού όλοι αποχωρούν ικανοποιημένοι και μάλιστα ορισμένοι από τους αλλοδαπούς φίλους μου αρχίζουν να αγοράζουν φέτα ή άλλα ελληνικά προϊόντα όταν επισκέπτονται το σουπερμάρκετ. Η πραγματικότητα όμως στα ράφια των αγορών είναι αρκετά ζοφερή για τα ελληνικά προϊόντα.
Ο Ελύτης έγραψε στο Μικρό Ναυτίλο: “Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι, κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις”. Αν λοιπόν η ελιά και το αμπέλι είναι κομμάτια της ελληνικής ταυτότητας αξίζει να δούμε πως αυτά και τα παράγωγά τους κυκλοφορούν στις αγορές του εξωτερικού και πιο συγκεκριμένα στην Ουψάλα της Σουηδίας. Όποιος λοιπόν ψάξει ελιές “Καλαμών” το πιθανότερο είναι να τις βρει σε συσκευασίες Ιταλών, Ισπανών εμπόρων ή στην καλύτερη περίπτωση σε συσκευασίες σουηδικής εταιρίας που εμφανίζεται να έχει Έλληνες ιδιοκτήτες. Από την άλλη η επίσκεψη στα κρατικά μαγαζιά πώλησης αλκοολούχων ποτών (=systembolaget) είναι εξίσου απογοητευτική καθώς πιο εύκολα βρίσκεις κρασιά από την Χιλή και τη Ν. Αφρική παρά από την Ελλάδα. Η μοναδική εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα είναι μια δημοφιλής ρετσίνα. Πέρα από αυτή τη ρετσίνα η Ελλάδα δεν έχει παρουσία στα κρασιά.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Μια λύση θα ήταν η στροφή της ελληνικής αγροτικής παραγωγή προς τη δημιουργία ποιοτικών προϊόντων Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης (Π.Ο.Π) και προϊόντων Προστατευόμενης Γεωγραφικής Ένδειξης (Π.Γ.Ε). Με αυτό τον τρόπο θα διασφαλιστεί ότι η ελληνική παραγωγή δεν θα πωλείται εκτός συνόρων με ξένες ετικέτες. Μια άλλη κατεύθυνση που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη είναι η δημιουργία μεγάλων συνεταιριστικών σχημάτων τα οποία θα είναι ικανά τα εξάγουν μεγάλες ποσότητες και να κάνουν σοβαρές επενδύσεις. Πρέπει δηλαδή να εγκαταλειφθεί η εμπορία ανώνυμων προϊόντων γιατί αυτή η τακτική παράγει μια ακόμα επικίνδυνη παρενέργεια: ωθεί τους απόφοιτους πανεπιστημίων όπως το ΟΠΑ, ΠαΜακ και άλλων σχολών με αντικείμενο την οικονομική δραστηριότητα να εγκαταλείψουν τη χώρα. Διότι αν αυτοί θεωρούνται περιττοί στην εμπορία και στην τυποποίηση προϊόντων τι μέλει να κάνουν στην Ελλάδα; Να εξαργυρώσουν τις σπουδές τους δουλεύοντας σε καφετέριες και σουβλατζίδικα;
Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω πως οι προτάσεις που διατυπώνονται σε αυτό το άρθρο προφανώς δεν είναι καινοφανείς. Ευτυχώς πλέον μπορεί εύκολα να τις συναντήσει κάποιος στον τύπο. Φοβάμαι ωστόσο πως μάλλον δεν έχει εμπεδωθεί πως πρέπει να αποτελέσουν τη βάση για την οικοδόμηση μιας διαφορετικής Ελλάδας για την οποία όλοι θα είμαστε υπερήφανοι. Ή μήπως υπάρχουν άλλες εναλλακτικές;
