Τι να κάνουμε με τους ομοφυλόφιλους;

Αφορμή για αυτό το άρθρο ήταν οι επίμαχες διατάξεις ενός νομοσχεδίου που συζητείται αυτές τις μέρες στο ελληνικό κοινοβούλιο και πρόκειται να επιτρέψει σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια να συνάψουν μεταξύ τους σύμφωνο συμβίωσης. Θετική εξέλιξη αν και αργοπορημένη. Τι να κάνουμε με τους ομοφυλόφιλους; Αυτό είναι ένα ερώτημα που η ελληνική κοινωνία προσπαθεί επιμελώς να αποφύγει να απαντήσει.

Στην Ελλάδα είχα ένα γκέι και μια λεσβία φίλους οι οποίοι είχαν μιλήσει ανοιχτά για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό σε ένα στενό κύκλο ατόμων τους οποίους και εμπιστεύονταν, φοβούμενοι να εκδηλωθούν περισσότερο αφού η κοινωνική κατακραυγή τους περίμενε στη γωνία. Αμφότεροι είναι ενδιαφέροντες χαρακτήρες που ωστόσο δεν μπορούν να ζήσουν φυσιολογικά γιατί η κοινωνία δεν τους το επιτρέπει.

Ερχόμενος στη Σουηδία, χάρηκα όταν έμαθα πως το σουηδικό κράτος αναγνωρίζει πλήρη αστικά δικαιώματα στους ομοφυλόφιλους μεταξύ των οποίων και το δικαίωμα στα ζευγάρια να υιοθετούν παιδιά. Γρήγορα όμως διαβάζοντας τα νέα από την Ελλάδα θυμήθηκα ότι υπάρχει κι άλλη άποψη η οποία περιγράφεται γλαφυρά από τον μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιο που μας προτρέπει να αντιμετωπίζουμε τους ομοφυλόφιλους κάπως έτσι: “Σας συμβουλεύω: Μη τους πλησιάζετε! Μη τους ακούτε! Μη τους εμπιστεύεσθε! Είναι οι κολασμένοι της Κοινωνίας! Δικαίωμά τους, βέβαια, είναι κρυφά -ιδιωτικά- να ζούν όπως θέλουν! Αλλά κάποιοι ξεφτυλισμένοι δεν μπορούν να υπερασπίζωνται δημοσίως τα πάθη της ψυχής των!” και επιπλέον “Ε, λοιπόν, αυτούς τους ξεφτυλισμένους, φτύστε τους! Αποδοκιμάστε τους! Μαυρίστε τους! Δεν είναι άνθρωποι! Είναι εκτρώματα της φύσεως! Ψυχικά και πνευματικά πάσχουν! Είναι άτομα με νοητική διαταραχή!”. Ίσως αυτή να είναι η χριστιανική αγάπη που διδάσκει η Εκκλησία.

Δυστυχώς δεν βρέθηκε ένας Έλληνας πολιτικός ποτέ να κόψει το λόξιγκα της Εκκλησίας, να πει δηλαδή στους παπάδες πως εφόσον έχουν επιλέξει να αφιερωθούν στα επουράνια ζητήματα θα πρέπει να αφήσουν τη διαχείριση των επίγειων στους αιρετούς. Από κει και πέρα το ελληνικό κράτος πρέπει να αντιμετωπίζει όλους τους πολίτες ισότιμα, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Δεν γίνεται π.χ να ζητά από τους ομοφυλόφιλους να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους προς αυτό αλλά όταν πρόκειται για βασικά δικαιώματα που τους αφορούν να αρχίζει τις εκπτώσεις. Κι αν κάποιος διατηρεί αμφιβολίες για το αν και κατά πόσο τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια μπορούν να είναι καλοί γονείς, ενδιαφέρον έχει να δούμε τη λένε επιστημονικοί φορείς όπως η Αμερικάνη Ένωση Ψυχολόγων (American Psychological Association) (στο εφεξής ΑΕΨ).

Η ΑΕΨ σε μια περίληψη της επιστημονικής βιβλιογραφίας σημειώνει πως λεσβίες και ετερόφυλες γυναίκες δεν διαφέρουν σημαντικά στην προσέγγισή τους για την ανατροφή των παιδιών. Επίσης ορισμένες μελέτες εισηγούνται πως οι γονικές δεξιότητες των γκέι πατέρων ή των λεσβίων μητέρων μπορούν να είναι ανώτερες από ετερόφυλους γονείς ενώ δεν υπάρχει επιστημονικά στοιχεία για να συμπεράνουμε πως οι πρώτοι είναι ακατάλληλοι ως γονείς εξαιτίας του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Σε ο,τι αφορά τα παιδιά η έρευνα εισηγείται πως η σεξουαλική ταυτότητα των παιδιών αναπτύσσεται κατά πολύ με τον ίδιο τρόπο σε οικογένειες λεσβίων μητέρων και ετερόφυλες οικογένειες. Επίσης στοιχεία δείχνουν πως τα παιδιά γκέι και λεσβίων μητέρων έχουν φυσιολογικές κοινωνικές σχέσεις με συνομήλικους και ενήλικους. Προτρέπω τους αγγλομαθείς αναγνώστες να επισκεφτούν την ιστοσελίδα της ΑΕΨ για να διαβάσουν περισσότερα ευρήματα.

Με βάση τα παραπάνω η ΑΕΨ παίρνει θέση υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, θέση που πρέπει να είναι κομμάτι της νομοθεσίας κάθε σύγχρονου ευρωπαϊκού (και μη) κράτους. Γενικά, γνώμη μου είναι πως δε θα πρέπει να υπάρχει καμία διάκριση με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό ανάμεσα στους Έλληνες πολίτες.     

Κλείνοντας θα ήθελα να προτρέψω το μικρό αναγνωστικό μου κοινό να προβληματιστεί αν θέλει να εξακολουθήσει να με διαβάζει γιατί σύμφωνα με τον Αμβρόσιο “Όσοι, λοιπόν, είτε την βιώνουν [την ομοφυλοφιλία], είτε την υποστηρίζουν δεν είναι φυσιολογικοί άνθρωποι! Είναι αποβράσματα της Κοινωνίας!”. Μάλλον με αυτή την υποστήριξη που δίνω μέσω αυτού του άρθρου συγκαταλέγομαι πλέον στα αποβράσματα…  C’est la vie!

Chating with my cousin, follower of the greek neonazi party "Golden Dawn"

Everything started with me sharing an article commenting on how the greek neonazi party “Golden Dawn” (hereafter GD) has risen (greek speakers will find the article here). The author of the article claims that the bankruptcy of Greece is primarily cultural and he attributed to the fact that a large portion of the greek population is deprived from the essential education and knowledge to face the crisis with rational terms. This very same portion of people are susceptible to the trash circulating in TV and buy more easily the extremist positions of GD.

After the share of this article, I received a series of messages from a cousin who supports this “party”. I was quite reluctant to be engaged in a conversation about this topic but I stepped into it partly because I wanted to discover how he thinks and because I wanted to challenge the prejudice I carry. The conversation was going on in a rather mild way from my side until he wondered if he should become an humanist in order to face the problem of “illegal immigrants” (=immigrants without papers).

That was the turning point because it came as a confirmation of the original article. Humanitarian values which are in the core of the modern european civilization were first developed in ancient Greece, Athens. This set of values, which put the human being in the centre (anthropocentric) of the attention are rejected by GD. Actually, the core members of GD are inspired by the nazi theory and the atrocities it implied. So followers of GD, who consider themselves as guardians of the Greek nation and are particularly proud about ancient Greece and its achievements, are indeed rejecting what is the most significant heritage of ancient Greece to the world, the humanitarian values. They just consume hatred spread by the core of GD and don’t bother to study what Plato or Aristotle said. Ignorance is (their) strength.   

Another point that impressed me was that in his mind Hitler was just a bad implementer of the nazi theory! Therefore maybe Mihaloliakos would implemented in a proper way once in power... 

 

Photo: Christos Papas (on the left) and Nikos Mihaloliakos (on the right) in their youth, now leaders of GD.

The real problem is not my cousin. It is that 500.000 people in Greece and more people all over Europe believe that extreme right/neonazi parties can be a solution to the recession which hit Europe and even more to the recent immigrant crisis. Millions of voters buy xenophobia either because they are disappointed by current politics or because they feel immigrants as a menace to their life. Of course the situation is very complex and I am afraid I am not able to give a convincing explanation of it. I have the feeling that if unemployment was not a serious problem in many european countries, many people would have the temper to notice that other people who lost their homes and seek a better future are not a menace.  Yet again this feeling cannot explain the rise of Sverigedemokraterna in Sweden.

Immigration flows towards Europe are expected to be more intense in the years to come and Europe has to find a way to undergo smoothly the transformation immigrants bring with them. This situation concerns me especially because there are citizens who believe that violence, xenophobia or racism can be an option to face this transformation… I hope european leaders will find a way to integrate peacefully the amount of immigrants which can be absorbed before the extreme right gains more power.

Θρησκευτικά ή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση;

Μετά από τόσες εκλογές μέσα στον 2015 αστειευόμενος με τη γιαγιά μου, της είπα πως θα γίνω κι εγώ πολιτικός για να κατέβω στις επόμενες. Η γιαγιά μου αποφάνθηκε πως δεν είμαι κατάλληλος για την πολιτική γιατί δήθεν δεν λέω ψέματα. Λοιπόν σκέφτηκα να βρω έναν αποτελεσματικότερο τρόπο για να τερματίσω την πολιτική μου καριέρα πριν καν αυτή αρχίσει επιλέγοντας το κατάλληλο θέμα… Τι προτιμούμε για το ελληνικό σχολείο: μάθημα θρησκευτικών ή σεξουαλικής διαπαιδαγώγισης;

Τα Θρησκευτικά λειτουργούσαν πάντα ως μέσο χριστιανικής κατήχησης στο σχολείο. Ασφαλώς η χριστιανική θρησκεία περιέχει ορισμένα χρήσιμα διδάγματα όπως π.χ το “αγαπάτε αλλήλους” αλλά αυτά φαίνεται πως δεν περνούν στους μαθητές. Ένας δείκτης μέτρησης του λεγόμενου “κοινωνικού κεφαλαίου” μιας κοινωνίας είναι τα επίπεδα της αιμοδοσίας. Η αιμοδοσία ως πράξη είναι κατεξοχήν μια έκφραση της αγάπης προς τον συνάνθρωπο όπως διδάσκει ο χριστιανισμός.  Ωστόσο όπως αναφέρει η κα. Ευαγγελία Κλούρα σε πρόσφατη ανακοίνωση του συλλόγου αιμοδοτών Άρτας, η νομός της Άρτας δεν είναι αυτάρκης σε αίμα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση οι ετήσιες ανάγκες σε αίμα ανέρχονται στις 4000 ενώ οι συλλεγόμενες φιάλες φτάνουν τις 2500. Παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στο υπόλοιπο της Ελλάδας. Παράλληλα όποιος ασχολείται με τα δρώμενα της αιμοδοσίας γνωρίζει πως η Ελλάδα εισάγει από την Ελβετία αίμα για να καλύψει της ανάγκες της. Πώς γίνεται οι Ελβετοί οι οποίοι δεν διδάσκονται το χριστιανισμό στο σχολείο να έχουν μια κοινωνία φαινομενικά πιο συνεκτική; Μήπως η διδασκαλία των θρησκευτικών είναι άνευ σημασίας και περιττή αφού δε βοηθάει στη δημιουργία κοινωνικά ευαίσθητων πολιτών; Με τι θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε τα θρησκευτικά;

Στην Ελλάδα υπάρχει τεράστιο έλλειμμα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των νέων. Η πολιτεία έχει αφήσει την εκπαίδευση για ένα σοβαρό ζήτημα όπως το ασφαλές σεξ σε φορείς που στην καλύτερη περίπτωση δεν διαθέτουν την κατάλληλη επιστημονική κατάρτιση για να το κάνουν. Έτσι τα παιδιά θα ενημερωθούν για το σεξ στην καλύτερη περίπτωση από γονείς ή φίλους. Στην χειρότερη περίπτωση τα μεν κορίτσια θα διαβάσουν ανόητα περιοδικά που συμβουλεύουν πως “να ανέβεις στο άτι στο κρεββάτι”, τα μεν αγόρια θα σερφάρουν στον απέραντο ωκεανό πορνογραφικού υλικού που υπάρχει στο διαδίκτυο. Ας κρατήσουμε στο μυαλό πως οι περισσότερες αντιδράσεις για την εισαγωγή ενός μαθήματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στο σχολείο προέρχονται από την Εκκλησία ή σε κύκλους προσκείμενους σε αυτή. Ποιο είναι όμως το αποτέλεσμα αυτής της απουσίας εκπαιδευτικής πολιτικής;

Η Ελισσάβετ Ιωαννίδου-Καπόλου, κοινωνιολόγος στο τμήμα Κοινωνιολογίας της Εθνικής Σχολής Υγείας αναφέρει πως η έλλειψη σεξουαλικής εκπαίδευσης γύρω από τα μέσα αντισύλληψης οδηγεί τις γυναίκες σε ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες που συχνά καταλήγουν σε εκτρώσεις με αποτέλεσμα η Ελλάδα να είναι μια από τις χώρες με τα υψηλότερα εκτρώσεων στην Ευρώπη. Επιπλέον η Ιωαννίδου-Καπόλου επικαλείται άλλη έρευνα όπου οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα πως η θετική στάση των συμμετεχόντων προς τις εκτρώσεις είναι ένα από τα αποτελέσματα της έλλειψης σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία [1].

Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι η διαχρονική υπακοή του ελληνικού κράτους στα κελεύσματα της Εκκλησίας αντί να οδηγεί σε μια καλύτερη κοινωνία, αποτρέπει την προληπτική αντιμετώπιση ενός σημαντικού προβλήματος. Δηλαδή το κράτος αντί να αντικαταστήσει μαθήματα που δεν έχουν κάποια χρησιμότητα όπως τα θρησκευτικά με κάποια σεξουαλική εκπαίδευση, προτιμά να εθελοτυφλεί μπρος στο πρόβλημα των εκτρώσεων. Όλα αυτά για να μην στενοχωρήσουμε τους παπάδες και μην διαβρώσουμε τα ευαίσθητα “χριστιανικά ήθη”.

Βέβαια η διαπαιδαγώγηση των παιδιών γύρω από το σεξ δεν χρειάζεται τις εκατοντάδες διδακτικές ώρες που ξοδεύονται για τα θρησκευτικά. Εναλλακτικά θα μπορούσαν να διδαχτούν ορισμένες αρχές επιχειρηματικότητας μήπως και οι σύγχρονοι Έλληνες αποχτήσουν κάποτε υγιή επιχειρηματική σκέψη που τόσο χρειάζεται για να αναπτυχθεί η Ελλάδα…

Θρησκευτικά ή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση; Η επιλογή δική σας.

Λοιπόν γιαγιά νομίζω πως πλέον πολιτικά έχω ξοφλήσει αφού οι πιστοί μάλλον θα αρχίσουν να με αποστρέφονται. Δεν πειράζει! Θα κοιμάμαι με τη συνείδησή μου ήσυχη το βράδυ…

Πηγές

1. Ioannidi-Kapolou, E.. (2004). Use of Contraception and Abortion in Greece: A Review. Reproductive Health Matters, 12(24), 174–183. Retrieved from http://www.jstor.org/stable/3776129

Where does Greece belong to?

 

As most of you may know there has been a referendum in Greece recently and people were asked whether they reject or approve a loan which would be released by European Commission, European Central Bank and International monetary fund. What gave me stimulus to write this article was the campaign ran by the government for the rejection of this loan. It was quite surprising to hear the prime minister Alexis Tsipras encouraging voters to reject the "blackmail"  presented by the "European parteners". This surprise doesn't refer to the content of the proposed agreement but from the rhetorics used: it was "us", Greeks who had to say "no" to the "bad" Europeans. So I started wondering: where does Greece belong to? Should it be member of European Union (EU) or should it leave EU and stand alone as the other oriental states surrounding it?

To address this questions I am going to adopt a rather cultural approach even though a resolution focusing only on it is not complete. Let's consider first some important historical facts which I consider important. Greece has totally missed (because of the slavery to Ottoman Turks) Renaissance, Enlightenment and Industrial Revolutions when they were taking place. What would this practically mean? In my opinion, the slavary era (circa 1453 to 1831 A.D) deprived the greek society the chance to get influenced by those major movements and didn't allow it to take the time to go through some necessary transformations. Let me give an example which is very striking to me: the concept of freedom.
Freedom in Greece is often perceived as a right which cannot be restricted in any way. Many Greeks think they are free to park their car on zebra crossings, ramps for handicapped, pedestrian areas or sidewalks. They also think they are free to smoke where it is prohibited or to violate any law they can and sometimes they feel proud about it. Therefore to some greek minds freedom is equal to impunity. On the contrary, northern european societies are quite influenced by Jean-Jacques Rousseau (a leading pholosopher of Enlightment) teachings. According to Rousseau (if mistaken please correct me), the freedom of one ends where starts the freedom of the other. Therefore my freedom, in the context of a society, is limited and subject to rules. These two different approaches of the same concept immediately give rise to two different groups: "us" and the "Europeans". Perhaps this conclusion is oversimplified but it describes well the cultural gap between Greece and the developed countries of Europe.
In the sense described above Greece doesn't belong to Europe but it is rather an oriental state. Of course there is nothing wrong with being oriental but this creates problems of understanding when it comes to cooperating with Europeans who have totally different cultural backrounds than Greeks. So what should we Greeks do? In my opinion, we should transform our mentality, society and institutions and bring them closer to european standards. In a globalised world, Europe is our home and we should give our best to find a way to live peacefully and cooperate with the other tenants of the building (=Europeans). On the other hand, the Europeans blaming the Greeks about their faults, should understand they cannot demand from Greeks to change things from one day to another while they needed centuries to change them (see industrialisation or other reforms). Change takes its time...   

Ήρθε η ώρα για το μεγάλο "Ναι" ή το μεγάλο "Όχι"

Che fece .... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)

Και ξαφνικά ο πρωθυπουργός (=Αλ. Τσίπρας) που θα έπαιζε το νταούλι και οι αγορές θα χόρευαν πεντοζάλη, αποφάσισε όταν τα βρήκε σκούρα, πως πρέπει να αποφασίσει ο λαός με δημοψήφισμα για την έκβαση των διαπραγματεύσεων.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ήταν οι δανειστές εκβιαστικοί και ώθησαν τις διαπραγματεύσεις σε αδιέξοδο ή τα τελεσίγραφα τα οποία επικαλείται η κυβέρνηση είναι ανυπόστατα; Προσωπικά δεν γνωρίζω την αλήθεια οπότε αν μπορεί κάποιος να μας διαφωτήσει ευπρόσδεκτος. 

Σκοπός αυτός αυτού του άρθρου είναι να ιχνηλατήσει τις συνέπειες ενός ενδεχόμενου "Ναι" ή "Όχι" στο επικείμενο δημοψήφισμα πριν διατυπώσω θέση υπέρ του "Ναι". Θα διακρίνουμε τρεις περιπτώσεις: 1)"Όχι" και συμφωνία με τους εταίρους, 2) "Όχι" χωρίς την επίτευξη συμφωνίας 3)"Ναι". Επίσης για την οικονομία του λόγου θα κάνουμε δύο υποθέσεις εργασίας: α) οποιαδήποτε συμφωνία αυτή τη στιγμή θα είναι κακή για την Ελλάδα και β) μη επίτευξη συμφωνίας ισοδυναμεί με απόλυτη χρεοκοπία. Ας εξετάσουμε τις επιμέρους περιπτώσεις.

1) "Όχι" και επίτευξη συμφωνίας. Όλα καλά κι όλα ωραία. Ο ελληνικός λαός θα έχει αποδοκιμάσει τα μνημόνια που επέφεραν μακροχρόνια ύφεση κι άλλα πολλά δεινά. Πόσο πιθανό είναι όμως κάτι τέτοιο; Πόσο πιθανό είναι όταν η κυβέρνηση παρουσιάζει το πρωί τους εταίρους της ως εκβιαστές και το βράδυ ως θεσμούς που επιδιώκουν να υποδηλώσουν την Ελλάδα; Και γιατί οι δανειστές δεν υποχώρησαν ήδη σε μια βελτιωμένη πρόταση αφού γνωρίζουν πως η κυβέρνησή μας εκλέχτηκε για να εξασφαλίσει μια ευνοϊκή χρηματοδότηση για την Ελλάδα;

2) "Όχι" και μη επίτευξη συμφωνίας. Τι πρόκειται να γίνει σε αυτή την περίπτωση; Όταν η "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση στέλνει τον κόσμο στα ΑΤΜ τι θα πρέπει να περιμένουμε στο μέλλον δεδομένου ότι κάθε μορφή ρευστότητας/δανείων από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) έχει διακοπεί; Πώς πρόκειται η κυβέρνηση να πληρώσει μισθούς και συντάξεις; Ποιο θα είναι το νόμισμά μας την επόμενη μέρα; Ποιο είναι το σχέδιο της κυβέρνησης για την επόμενη μέρα και γιατί δεν μας το παρουσιάζει προκαταβολικά για να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα;

3) "Ναι" και συμφωνία. Αυτή η περίπτωση φαντάζει η πιο δυσχερής απ' όλες. Όταν όλοι συμφωνούμε πως τα μνημόνια υπήρξαν καταστροφικά για τον ελληνικό λαό γιατί να επιδιώκουμε την διαιώνισή τους; Για να δώσουμε μια ικανοποιητική απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι απαραίτητο να αναλογιστούμε ευρύτερα τι έχει σημάνει η ΕE για την Ελλάδα.
H EE υπήρξε ανέκαθεν πηγή οικονομικών πόρων για τη χώρα μας από τη στιγμή ποθ μπήκε στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητίσει πόρους όπως τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης κ.α. Η ΕΕ είναι ένας θεσμός που έχει βοηθήσει ώστε να εκσυχρονιστεί η ελληνική κοινωνία είτε με την εισαγωγή νομοθετημάτων ή με επιβολή προστίμων για κακές πρακτικές που αρνούμασταν να εγκαταλείψουμε (βλέπε χωματερές). Η ΕΕ είναι ο χώρος που πολιτιστικά ανήκουμε και η διάθεση να παραμείνουμε σε αυτή εκφράζεται μόνο με το "Ναι".
Και κάτι σαν επίλογος πως αυτούς που επικαλούνται την αγωνιστικότητα του λαού και παράλληλα εμπνέονται από το Κούγκι που αγαπάει ο Καμμένος. Είναι αυτοί που βλέπουν τους εταίρους ως κατακτητές και συχνά διατυπώνουν την άποψη "ας χρεοκοπήσουμε για να απαλαχθούμε από το χρέος και να αντισταθούμε στην προσπάθεια υποταγής που θέλουν να μας επιβάλουν". Πεποίθησή μου είναι πως αν οι "κακοί" Ευρωπαίοι παίζουν ένα τέτοιο άσχημο παιχνίδι εναντίον μας, τότε θα πρέπει να παίξουμε κι εμείς το δικό μας πατριωτικό παιχνίδι μέσα στην ΕΕ. Αυτό πρακτικά σημαίνει να αναλάβουμε την ευθύνη του μέλλοντος μας μέσα στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο στερέωμα και όρους δημιουργικούς και μεθοδική δουλειά. Αυτή είναι ίσως η μόνη συνθήκη για να απαλλαγούμε οριστικά από τα μνημόνια κι ας θυμηθούμε ο,τι γράφει ο Καβάφης :
"Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου". Αυτή θα είναι ίσως μια πράξη επαναστατική που ουδέποτε έγινε στην σύντομη ιστορία του νεοελληνικού κράτους το οποίο μετράει ήδη 5 πτωχεύσεις... Μόνο ένα "Ναι" εμποτισμένο με το αίσθημα της δικής μας ευθύνης μπορεί να μας οδηγήσει σε μια Ελλάδα όπου θα μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια (μια λέξη που φοριέται πολύ τελευταία). Ειδάλλως σύντομα θα δούμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται...      
Πραγματικά θα επιθυμούσα αυτό το δημοψήφισμα να μην γινόταν ποτέ.
Την κυριακή όμως θα ψηφίσω "Ναι". "Ναι" γιατί η Ευρώπη είναι το σπίτι μου και το ευρώ το νόμισμά μου.
Καλή ψήφο!

Γράμμα από τη Σουηδία: Η ζωή μου ποδήλατο!

Μια κινέζικη παροιμία λέει πως μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Λοιπόν η εικόνα που βλέπετε παραπάνω είναι αυτή που αντικρίζω κάθε μέρα που πάω στο πανεπιστήμιο. Ποδήλατα παντού! Το ποδήλατο εδώ στην Ουψάλα είναι το κύριο μεταφορικό μέσο αφού οι αποστάσεις είναι αρκετά μικρές πάνω σε αυτό αλλά μεγάλες με τα πόδια και οι υψομετρικές διακυμάνσεις αμελητέες. Βέβαια καθοριστικό ρόλο στη διάδοση του ποδηλάτου ως μεταφορικό μέσο έχει παίξει το εκτεταμένο δίκτυο ποδηλατόδρομων οι οποίοι εκτείνονται σχεδόν σε κάθε σημείο της πόλης και διασφαλίζουν την ασφάλεια των πoδηλατών κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους. Αξιοσημείωτο είναι πως η κατασκευή ποδηλατόδρομων είναι συνυφασμένη με την οικιστική ανάπτυξη της Ουψάλα. Κάθε νέο οικοδομικό τετράγωνο συνοδεύεται από ένα δρόμο αποκλειστικά για ποδηλάτες. Ασφαλώς, όπως με πληροφορούν φίλοι, η πλειοψηφία των σουηδικών πόλεων δεν είναι φιλική προς το ποδήλατο (τουλάχιστον όχι όσο η Ουψάλα). Επομένως εμείς που ζούμε εδώ είμαστε τυχεροί απολαμβάνοντας μια την περιγραφόμενη πραγματικότητα που βελτιώνει την καθημερινότητα και τη ζωή μας γενικότερα.

Πρόσφατα  στον αρτινό Τύπο δημοσιεύτηκαν ανακοινώσεις περί της επαναλειτουργίας του πάρκου κυκλοφοριακής αγωγής στην Άρτα. Η κίνηση αυτή είναι αναμφίβολα θετική. Όμως τι αγωγή σκοπεύουν να δώσουν στα παιδιά οι υπεύθυνοι; Να παίρνουν το αυτοκίνητο για να πάνε στο περίπτερο; Οι βιώσιμες μετακινήσεις είναι κάτι που απασχολεί τη δημοτική αρχή ή είναι απλά ψιλά γράμματα; Ο κ. Τσιρογιάννης έχει σκοπό να αξιοποιήσει την μελέτη που διαφήμιζε ο προκάτοχός του για ποδηλατόδρομο από τους Αγ. Ανάργυρους ως τη Φιλοθέη ή την έχει ρίξει στα σκουπίδια; Ακόμα, ποια είναι η θέση του Ποδηλατικού Όμιλου Άρτας επί του θέματος; Έχει θέση ή μόνο τον ενδιαφέρει να διοργανώνει βόλτες πέρα-δώθε;

Όποιος/α έχει τις απαντήσεις ας μου γράψει ένα email… Πολύ θα χαρώ να το διαβάσω!

What's the longest way to Ithaca?

What's the longest way to Ithaca? And what is Ithaca? Is it just an island of Greece or it can be any destination in our lives just as Kavafis intended?

When I think of Ithaca my mind rarely goes to the island. I admit I am influenced by the Greek poet. When I think of Ithaca I recall the image of a house ready to collapse in my village in Arta (Greece). This seems to be my destination. However I won't write more about itas the destination itself is not that important, it's the journey that counts. So let's write about a journey!

I am lucky enough to have few friends in America: Oswaldo in Mexico, Marlon in Costa rica and Irupe in Uruguay. It is my dream to visit at least Oswaldo and Marlon and if I am brave enough even Irupe on roadtrip. Of course this may happen only after my graduation from the University of Uppsala in 1 1/2 years... And perhaps this journey will allow me to recognize the place to settle down.

Will this dream come true or will it be gone with wind? Who knows? Not me for sure! However the struggle on the way to this adventure will give me valuable experience or this is my feeling!

Let's see what time will bring...