Γράμμα από τη Σουηδία: Περιπέτειες στο δημόσιο

 

Έτσι όπως είναι δομημένο το σύστημα στη Σουηδία αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να πάρεις το λεγόμενο προσωπικό αριθμό ο οποίος είναι κάτι σαν ΑΦΜ, ΑΜΚΑ και αριθμός ταυτότητας μαζί. Για να πάρεις αυτό τον αριθμό χρειάζεται να πας στην εφορία κι εκεί είναι ίσως η πρώτη φορά που αντιμετωπίζεις το σουηδικό κράτος. Λοιπόν η εφορία στην Ουψάλα έχει μοντέρνα και εργονομικά έπιπλα, υπολογιστές όπου μπορείς να κάνεις διάφορες εργασίες και είναι γενικά ένα ευχάριστο περιβάλλον (μέχρι και παιδικά βιβλία για τα παιδιά που συνοδεύονται από τους γονείς τους διαθέτει). Βέβαια αυτό που μετράει περισσότερο για ένα νεοαφιχθέντα είναι πως όλοι οι υπάλληλοι είναι σε θέση να μιλήσουν καλά αγγλικά, γεγονός που διευκολύνει πολύ στην εξυπηρέτηση. Ασφαλώς όλα αυτά δεν σημαίνουν πως τα πάντα δουλεύουν ρολόι. Αν τα χαρτιά που καταθέτεις είναι εντάξει το αίτημά σου θα διεκπεραιωθεί πολύ γρήγορα. Αν πάλι χρειάζονται περαιτέρω εξέταση η σουηδική γραφειοκρατία μπορεί να σε παιδέψει για αρκετούς μήνες... Παρόλα αυτά στο τέλος της μέρας σου μένει η εντύπωση πως το σύστημα λειτουργεί καλά. Πώς όλα αυτά όμως αντιπαραβάλλονται με το ελληνικό δημόσιο;

Δε θα σχολιάσω με το πως λειτουργεί η εφορία στην Ελλάδα γιατί δεν είχα αρκετές συναλλαγές μαζί της. Ωστόσο πριν από λίγα χρόνια χρειάστηκε να αντιγράψω ένα σχέδιο για συγγενικό μου πρόσωπο κι έτσι βρέθηκα στο αρχείο της Πολεοδομίας του δήμου Αρταίων. Εκεί την πρώτη μέρα στάθηκε αδύνατο να εξυπηρετηθώ γιατί ο αρμόδιος υπάλληλος “είχε πεταχτεί έξω για μια δουλειά” κι έπρεπε να επιστρέψω την επόμενη μέρα για να παραλάβω το σχέδιο. Σε συζητήσεις που είχα με φίλους μηχανικούς ανακάλυψα πως παρομοίως κι αυτοί έπρεπε να χάσουν δεκάδες εργατοώρες το χρόνο παρακαλώντας για την ανάκτηση σχεδίων που θα μπορούσαν να είναι αναρτημένα στο διαδίκτυο. Πράγματι είναι απαράδεκτο, την εποχή που με μερικά κλικ μπορείς να μάθεις νέα από οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου, το γεγονός ότι συνεχίζουμε να είμαστε προσκολλημένοι σε πρακτικές της Ελλάδας που πτώχευσε. Απορώ: είναι τόσο δύσκολη η ψηφιοποίηση του αρχείου της Πολεοδομίας του δήμου Αρταίων;

Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μια πρόταση. Τη στιγμή που ψάχνουν για πετρέλαια στην Ήπειρο, στην Άρτα έχουμε ένα χρυσορυχείο που λέγεται ΤΕΙ Ηπείρου και κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. Προτείνω λοιπόν όσα δεδομένα προκύπτουν από τη λειτουργία του δήμου Αρταίων και δεν είναι ευαίσθητα να αναρτώνται στο διαδίκτυο και οι φοιτητές του σχολής τεχνολογικών εφαρμογών να ενθαρρύνονται να εκπονήσουν την πτυχιακή τους εργασία πάνω σε αυτά. Μάλιστα θα μπορούσε να θεσπιστεί ένα συμβολικό έπαθλο για τον φοιτητή που παρουσιάζει την πιο πρωτότυπη εργασία. Ο πλούτος που μπορεί να παραχθεί από μια τέτοια συνεργασία δύσκολα μπορεί να αποτιμηθεί! Αναμφίβολα ο δήμος πρέπει να περάσει γρήγορα στην ψηφιακή εποχή αναβαθμίζοντας τις υπηρεσίες που προσφέρει στους πολίτες κι η δημοτική Αρχή δεν έχει καμία δικαιολογία για να χρονοτριβεί.

Οι ΑΠΕ στο πυρ το εξώτερον!

Αφορμή για αυτό το άρθρο στάθηκαν κάποιες αντιδράσεις εναντίον κατασκευής αιολικού πάρκου στα όρια του δήμου Καραϊσκάκη. Είναι οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) βλαβερές και πρέπει να τις αποστρεφόμαστε; Ή είναι ωφέλιμες και οφείλουμε να τις προωθούμε; Αυτά τα ερωτήματα θα επιχειρήσω να θίξω ακροθιγώς, με την ελπίδα πως θα προάγω τη δημόσια συζήτηση. Έτσι λοιπόν στη συνέχεια θα τεθούν αυτά τα ερωτήματα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, ακολούθως θα αντιπαραβάλλουμε την κατάσταση στο δήμο Καραϊσκάκη και στην κοινότητα Ανάβρας Μαγνησίας και τέλος θα δοθούν κάποια σχόλια για περαιτέρω προβληματισμό.

Το γενικό πλαίσιο-πρόβλημα

Η οικονομία μας όπως έχει δομηθεί τον τελευταίο αιώνα, έχει βασιστεί αποκλειστικά στα ορυκτά καύσιμα για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, τις μεταφορές και την κατασκευή πληθώρας προϊόντων. Η αλόγιστη χρήση των ορυκτών καυσίμων έχει οδηγήσει σε διαρκώς εντεινόμενα περιβαλλοντικά φαινόμενα όπως το φαινόμενο του θερμοκηπίου τις συνέπειες των οποίων τις βιώνουμε ήδη. Παράλληλα δεν πρέπει να υποβαθμίζουμε τα κοινωνικά φαινόμενα τα οποία προκύπτουν ως απόρροια της καταστροφής του περιβάλλοντος. Η αλλαγή του κλίματος σε φτωχές ασιατικές χώρες προβλέπεται πως θα αυξήσει το μεταναστευτικό κύμα προς εύκρατες χώρες όπως αυτές της Ευρώπης, πύλη της οποίας είναι η Ελλάδα. Επίσης συχνά πυκνά γινόμαστε μάρτυρες της πολιτικής αστάθειας και πολέμων που προκαλεί ο ανταγωνισμός για τη νομή αγαθών σαν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο (βλέπε Ουκρανία, Ιράκ). Φανταστείτε πως θα ενταθούν όλες αυτές οι δυσάρεστες καταστάσεις αν στο προσεχές μέλλον όλοι οι ενεργειακά αποκλεισμένοι Κινέζοι, Ινδοί και Αφρικανοί απαιτήσουν να καταναλώνουν ενέργεια όπως εμείς οι Ευρωπαίοι ή οι Αμερικάνοι!

Απάντηση στο πρόβλημα της εξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα τουλάχιστον ως προς το κομμάτι της ηλεκτροπαραγωγής θα μπορούσαν να δώσουν οι ΑΠΕ καθώς κάποιες από αυτές (ηλιακή, αιολική) δεν επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα με διοξείδιο του άνθρακα (CO2) ενώ άλλες (βιομάζα) το εισάγουν σε μια λογική ανακύκλωσης. Ποια είναι όμως η αντιμετώπισή τους στα ορεινά της Άρτας;

Η κατάσταση στο δήμο Καραϊσκάκη.

Ενδιαφέρον έχει η συνέντευξη του δήμαρχου κ. Μίγδου στην Βίκη Καινούργιου, στην ραδιοφωνική εκπομπή “Είναι Γεγονός”, που φιλοξενείται στον τοπικό σταθμό Orange fm. Ο λόγος γίνεται για ένα αιολικό πάρκο που θα αποτελείται από 12 ανεμογεννήτριες και θα πρόκειται να εγκατασταθεί στα όρια του δήμου. Ο δήμαρχος αφού ενημέρωσε πως η εν λόγω επένδυση έχει λάβει όλες τις προβλεπόμενες άδειες και θετικές γνωμοδοτήσεις από τους εμπλεκόμενους φορείς (δασαρχείο, Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας, προηγούμενο δημοτικό συμβούλιο, μητρόπολη Άρτας) αποφάνθηκε πως το αιολικό πάρκο θα οδηγήσει σε υποβάθμιση του φυσικού πλούτου. Μάλιστα απέρριψε κατηγορηματικά όλα τα αντισταθμιστικά ωφέλη τόσο χρηματικά όσο και υποδομές (διάνοιξη δρόμων, υπογειοποίηση καλωδίων). Ουσιαστικά καταφέρθηκε εναντίον της επένδυσης εκτός αν οι “συνταξιούχοι που στηρίζουν το δήμο” και οι υπόλοιποι δημότες δώσουν διαφορετική γνώμη.  Για να δούμε όμως τι συμβαίνει σε μια άλλη ορεινή περιοχή της Ελλάδας στην Ανάβρα της Μαγνησίας.

Ένα πρότυπο ορεινό χωριό   

Η Ανάβρα έχει γίνει ευρύτερα γνωστή για το έργο του πρώην δημάρχου Δ. Τσουκαλά. Ο κ. Τσουκαλάς όπως έχει αναφέρει σε διάφορες συνεντεύξεις όταν επέστρεψε στο χωριό του μετά από χρόνια απουσίας είχε να αντιμετωπίσει μια κατάσταση όπου τα ζώα των κτηνοτρόφων ήταν μέσα στο χωριό και η ασφαλτόστρωση σχεδόν ανύπαρκτη. Αφού εξασφάλισε τη συγκατάθεση των κατοίκων κατασκεύασε τρία κτηνοτροφικά πάρκα και σφαγείο και παράλληλα οριοθέτησε κοντά στο χωριό αιολικό πάρκο με είκοσι ανεμογεννήτριες το οποίο εξασφαλίζει έσοδα της τάξης 100.000€ για την πρώην κοινότητα Ανάβρας. Αποτέλεσμα αυτής της δράσης είναι σήμερα ο μέσος όρος ηλικίας να είναι 40 έτη, ο πληθυσμός να έχει διπλασιαστεί την τελευταία δεκαετία. Αξίζει να σημειωθεί πως το ελάχιστο ετήσιο εισόδημα των κτηνοτρόφων του χωριού υπολογίζεται στα 30.000€.

Σχόλια

Είναι εμφανές από τη σύγκριση των δύο περιπτώσεων πως δύο διαφορετικές προσεγγίσεις-πολιτικές μπορούν να οδηγήσουν στην ακμή ορεινών πληθυσμών ή να καθηλώσουν στη μιζέρια. Ασφαλώς δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο ο κ. Μίγδος να προσπαθεί μέσα από τις αντιρρήσεις του να εξασφαλίσει ευνοϊκότερους όρους για το δήμου του. Ωστόσο και πάλι πρόκειται για μια στείρα πολιτική. Το ελληνικό κράτος πρέπει να αποχτήσει μια συνέχεια και να μην διακόπτει συνεχώς ώριμες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες. Αυτό σημαίνει τα καινούρια δημοτικά συμβούλια να μπορούν να σέβονται τις αποφάσεις των προηγούμενων. Επίσης σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να εξετάζουν επισταμένα τις μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων που συνοδεύουν κάθε επένδυση έτσι ώστε να διασφαλίζεται ουσιαστικά πως αυτή θα έχει τις ελάχιστες δυνατές επιπτώσεις στο περιβάλλον. Κι επιτέλους αφού οι ΑΠΕ είναι “κακές” και πρέπει να τις στείλουμε στο πυρ το εξώτερον, να μας καταθέσουν οι κύριοι Μίγδοι ανά την επικράτεια ένα λεπτομερές σχέδιο για το πως οραματίζονται την ανάπτυξη. Οι Δανοί επένδυσαν στην αιολική ενέργεια και σήμερα διαθέτουν μια πρωτοπόρο παγκοσμίως εταιρία κατασκευής ανεμογεννητριών. Εδώ στην Ελλάδα τι πρέπει να κάνουμε; Να ξανα-ανακαλύψουμε τον τροχό; Ας μας πουν τη γνώμη τους γιατί τους πολιτικούς που πετούν ένα πυροτέχνημα για να μας θυμίσουν πως υπάρχουν, τους έχουμε βαρεθεί!  

 

Γράμμα από τη Σουηδία: Συγγνώμη Αλεξάνδρα!

Εξαιρετικοί αναγνώστες αυτή τη φορά σας γράφω για να σας διηγηθώ ένα περιστατικό που μου συνέβη στο πανεπιστήμιο, εδώ στην Ουψάλα. Η Αλεξάνδρα ήταν μια συμφοιτήτριά μου στο Χημικό Ιωαννίνων της οποίας είχα χάσει τα ίχνη μετά την αποφοίτηση μου. Μιλώντας με κάποιους άλλους συμφοιτητές εξ Ιωαννίνων πληροφορήθηκα πως έχει γίνει δεκτή για διδακτορικό στο πανεπιστήμιο της Ουψάλα και αργότερα ανακάλυψα πως κάνει μάθημα καθώς αυτό περιλαμβάνεται στα καθήκοντα των υποψήφιων διδακτόρων. Λοιπόν εντόπισα που κάνει μάθημα και είπα να την παρακολουθήσω και να να πω ένα “γεια”. Στο σημείο αυτό θέλω να παραθέσω ένα σημαντικό στοιχείο για τη συνέχεια: η Αλεξάνδρα γεννήθηκε στην Αλβανία αλλά μεγάλωσε και τέλειωσε τουλάχιστον δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα. Μετά το πέρας του μαθήματος πιάσαμε συζήτηση και κάποτε η κουβέντα ήρθε για το τι θα κάνουμε μετά τις σπουδές. Στη εκφορά του λόγου μου πως δεν αποκλείω να γυρίσω στην Ελλάδα, μου απάντησε μεταξύ άλλων πως θεωρεί την Ελλάδα πατρίδα της αλλά ταυτόχρονα “είμαι ξένη στην Ελλάδα”. Ντράπηκα.

Ντράπηκα γιατί σαν την Αλεξάνδρα υπάρχουν χιλιάδες άλλα παιδιά αλλοδαπών τα οποία μεγαλώνουν στη χώρα μας, πηγαίνουν κανονικά στο ελληνικό σχολείο, συμμετέχουν σε ενεργά στην ελληνική κοινωνία και παρόλα αυτά θεωρούνται ξένοι. Αλεξάνδρα συγγνώμη! Συγγνώμη γιατί αφήσαμε στο δημόσιο διάλογο να επικρατήσει η αντίληψη των αρχαιόπληκτων της Μαύρης Νύχτας και άλλων ότι η ελληνικότητα είναι κάτι που μεταδίδεται μέσω DNA. Αγνοούν εσκεμμένα ή μη αυτοί οι κύριοι πως ο αρχαίος φιλόσοφος Ισοκράτης υποστήριζε πως Έλληνας είναι όποιος έχει την ελληνική παιδεία. Εμείς βέβαια που σπουδάσαμε χημεία γνωρίζουμε πως η καταγωγή του καθενός ουδόλως σχετίζεται με τα γονίδια. Αλλά ποιος δίνει σημασία στην επιστήμη και στα διδάγματα των αρχαίων φιλοσόφων; Οι λαϊκίστικες αντιλήψεις είναι εξαιρετικά εύπεπτες για τα μυαλά που επιζητούν την πόρωση και απεχθάνονται την κριτική σκέψη. Αυτή ακριβώς η απαξίωση της κριτικής σκέψης και των ανθρωπιστικών αξιών μέσα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι και η πηγή της ευρύτερης πολιτιστικής χρεωκοπίας που βιώνουμε. Αλλά ποιος μιλάει για αυτά; Η συζήτηση για το πότε θα έρθει η τρόικα είναι πάντα πιο επίκαιρη…

Κλείνοντας Αλεξάνδρα θέλω να σου εκμυστηρευτώ κάτι. Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που θα σέβεται την διαφορετικότητα σε όποια έκφανσή της. Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που θα θεωρεί όσους είναι διαφορετικοί από τους πολλούς (έγχρωμοι, ομοφυλόφιλοι, μουσουλμάνοι κτλ) ως αναπόσπαστο κομμάτι της, ως στοιχεία που την εμπλουτίζουν. Πιστεύω πως μια τέτοια κοινωνία θα ήταν ένα φοβερό μέρος για να ζήσουμε και να πάμε όλοι μαζί μπροστά!

Δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα της Άρτας "Ταχυδρόμος"

Γράμμα από τη Σουηδία: Η διπλωματία της χωριάτικης σαλάτας

Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να διαφημίσεις την Ελλάδα στο εξωτερικό; Πολλές θα μπορούσαν να είναι οι απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση αλλά δική μου είναι η εξής: η χωριάτικη σαλάτα. Ο λόγος είναι ότι η χωριάτικη σαλάτα στα αγγλικά μεταφράζεται ως ελληνική σαλάτα (=greek salad) και επομένως όποιος μπορεί να ικανοποιήσει τους συνδαιτημόνες του με μια τέτοια σαλάτα έχει ήδη δημιουργήσει μια θετική εμπειρία σχετικά με την Ελλάδα. Έτσι στο τέλος κάθε τραπεζιού όλοι αποχωρούν ικανοποιημένοι και μάλιστα ορισμένοι από τους αλλοδαπούς φίλους μου αρχίζουν να αγοράζουν φέτα ή άλλα ελληνικά προϊόντα όταν επισκέπτονται το σουπερμάρκετ. Η πραγματικότητα όμως στα ράφια των αγορών είναι αρκετά ζοφερή για τα ελληνικά προϊόντα.

Ο Ελύτης έγραψε στο Μικρό Ναυτίλο: “Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι, κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις”. Αν λοιπόν η ελιά και το αμπέλι είναι κομμάτια της ελληνικής ταυτότητας αξίζει να δούμε πως αυτά και τα παράγωγά τους κυκλοφορούν στις αγορές του εξωτερικού και πιο συγκεκριμένα στην Ουψάλα της Σουηδίας. Όποιος λοιπόν ψάξει ελιές “Καλαμών” το πιθανότερο είναι να τις βρει σε συσκευασίες Ιταλών, Ισπανών εμπόρων ή στην καλύτερη περίπτωση σε συσκευασίες σουηδικής εταιρίας που εμφανίζεται να έχει Έλληνες ιδιοκτήτες. Από την άλλη η επίσκεψη στα κρατικά μαγαζιά πώλησης αλκοολούχων ποτών (=systembolaget) είναι εξίσου απογοητευτική καθώς πιο εύκολα βρίσκεις κρασιά από την Χιλή και τη Ν. Αφρική παρά από την Ελλάδα. Η μοναδική εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα είναι μια δημοφιλής ρετσίνα. Πέρα από αυτή τη ρετσίνα η Ελλάδα δεν έχει παρουσία στα κρασιά.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Μια λύση θα ήταν η στροφή της ελληνικής αγροτικής παραγωγή προς τη δημιουργία ποιοτικών προϊόντων  Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης (Π.Ο.Π) και προϊόντων Προστατευόμενης Γεωγραφικής Ένδειξης (Π.Γ.Ε). Με αυτό τον τρόπο θα διασφαλιστεί ότι η ελληνική παραγωγή δεν θα πωλείται εκτός συνόρων με ξένες ετικέτες. Μια άλλη κατεύθυνση που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη είναι η δημιουργία μεγάλων συνεταιριστικών σχημάτων τα οποία θα είναι ικανά τα εξάγουν μεγάλες ποσότητες και να κάνουν σοβαρές επενδύσεις. Πρέπει δηλαδή να εγκαταλειφθεί η εμπορία ανώνυμων προϊόντων γιατί αυτή η τακτική παράγει μια ακόμα επικίνδυνη παρενέργεια: ωθεί τους απόφοιτους πανεπιστημίων όπως το ΟΠΑ, ΠαΜακ και άλλων σχολών με αντικείμενο την οικονομική δραστηριότητα να εγκαταλείψουν τη χώρα. Διότι αν αυτοί θεωρούνται περιττοί στην εμπορία και στην τυποποίηση προϊόντων τι μέλει να κάνουν στην Ελλάδα; Να εξαργυρώσουν τις σπουδές τους δουλεύοντας σε καφετέριες και σουβλατζίδικα;

Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω πως οι προτάσεις που διατυπώνονται σε αυτό το άρθρο προφανώς δεν είναι καινοφανείς. Ευτυχώς πλέον μπορεί εύκολα να τις συναντήσει κάποιος στον τύπο. Φοβάμαι ωστόσο πως μάλλον δεν έχει εμπεδωθεί πως πρέπει να αποτελέσουν τη βάση για την οικοδόμηση μιας διαφορετικής Ελλάδας για την οποία όλοι θα είμαστε υπερήφανοι. Ή μήπως υπάρχουν άλλες εναλλακτικές; 

Greek crisis: Greece vs Germany or who hates who...

It's quite often here in Uppsala that when I meet new people, especially Europeans, they ask me about the greek crisis. They are interested in knowing about what happened in Greece and how's the situation right now. This discussion becomes more interesting for me when it is a German asking for information. Then I usually hear about the "lazy Greeks" or even worse that "Greeks hate Germans" because of the austerity measures german government dictated. Well, I have no reason to hate Germans if they try to ensure they will get the money they borrowed Greece back. I would hate them for what they did during the second World War but then again I believe it's totally meaningless. After all you can't have peaceful future if hate blinds you. But let's talk about the greek crisis.
It is my belief Greeks carry the main responsibility for their bankrupt state and society. Who tries to put the blame on other nations for ruining Greece simply avoids assuming his/her responsibility and deliberately fails to see that lot of things went wrong in the country for decades. I am not going to analyze what went wrong. This should be a separate article, maybe of limited interest to those who aren't Greek. However I will stress one point that lead us to dead-end and this is overconsumption.
Before 2008 getting a loan from a bank was really easy. Banks didn't really care if you were able to pay back your loan. They would borrow you money for holidays, for the acquisition of a new car, for the construction of a new house, for whatever. Therefore every Greek who wanted to show off his/her non existent richness would buy a Mercedes-Benz car. Those who were poorer would still do their shoping in a Lidl or Aldi supermarket and buy a Volkswagen car. Housewives would be happy to have a Siemens washing machine or oven and Siemens was "smart" enough to bribe Greek politicians in order to get big construction projects. Let aside the fact Greece was a good customer of Krauss-Maffei, the industry which build Leopard tanks. And this series of examples goes on endlessly...
So maybe it would be useful for the Germans to stop reading "Der Spiegel" and look themselves in the mirror asking whether the deficit of what they call PIGS (=Portugal, Italy, Greece, Spain) is their surplus. Maybe it is useful to ask themselves whether they were making money from the "sinful" Greeks...
And by the way Greeks are usually hard working but not efficient (me included). Thus if they want to end the crisis they created they have to improve the efficiency of doing things. Just let them do it!
To sum up I believe there is no reason for the Greeks to hate Germans or vicersa. I believe in European Union as space and entity that fits every single european citizen and is based on mutual respect and understanding. This should be our goal if we want to share a better future for all of us. :)

Γράμμα από τη Σουηδία:"Θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου"!

Εντάξει, μην ανησυχείτε! Δεν έχω σκοπό να ακολουθήσω την πρακτική του γνωστού λαϊκού άσματος όπως ίσως θα υπονοούσε ο τίτλος… Κάτι τέτοιο όμως έχουν κάνει οι Σουηδοί γιατί στις καθημερινές συναλλαγές τα χαρτονομίσματα και τα κέρματα τείνουν να γίνουν είδος υπό εξαφάνιση. Ας εξηγήσω καλύτερα τι εννοώ.

Εδώ στη Σουηδία έχουν εφαρμοστεί εδώ και χρόνια πολιτικές που προωθούν τη χρήση καρτών (πιστωτικών ή χρεωστικών) σε κάθε πτυχή της οικονομικής ζωής. Η διείσδυση και αποδοχή αυτών των πρακτικών είναι τέτοια που μπορείς να αγοράσεις με την κάρτα σου τσίχλες ή νερό χωρίς κάποιος να σε κοιτάξει περίεργα. Παράλληλα βλέπεις ταμειακές μηχανές που φέρουν πάνω τους το σήμα της εφορίας, γεγονός που σημαίνει ότι είναι συνδεδεμένες με αυτή. Τα παραπάνω αποκτούν κάποιο ενδιαφέρον αν αναλογιστεί καθένας τι συνέπειες παράγουν. Η πρώτη και πασιφανής συνέπεια είναι έσοδα για το κράτος αφού έχει επιτευχθεί σημαντικός περιορισμός τη φοροδιαφυγής (τουλάχιστον στο λιανεμπόριο). Έτσι ίσως στηρίζεται το περίφημο σουηδικό κοινωνικό κράτος. Είναι όμως η χρήση των καρτών αρκετή για να υποστηριχτούν όλες οι παροχές που απολαμβάνουν οι Σουηδοί;

Προφανώς και όχι. Γνώσεις του πως λειτουργεί μια οικονομία δεν έχω αλλά παρατηρώντας τη δομή της οικονομίας μπορώ τα τονίσω τα εξής δύο στοιχεία:

α) Η σουηδική οικονομία έχει κάποιες μεγάλες εξαγωγικές, παραγωγικές επιχειρήσεις Ο μεγαλύτερος λιανοπωλητής επίπλων στον κόσμο είναι σουηδική πολυεθνική εταιρία και ασφαλώς όλοι είμαστε γνώριμοι με τις σουηδικές μάρκες αυτοκίνητων.

β) Το ποσοστό όσων διατηρούν εξαρτημένη σχέση εργασίας είναι σαφώς υψηλότερο από το ποσοστό των αυτοαπασχολούμενων. Είναι χαρακτηριστικό πως τουλάχιστον η αγορά της Ουψάλα είναι δομημένη πάνω σε αλυσίδες καταστημάτων, τα μικρά μαγαζιά ένδυσης ή παροχής υπηρεσιών δεν είναι ο κανόνας.

Αυτά και πληθώρα άλλων παραδειγμάτων υποδεικνύουν πως οι Σουηδοί τελικά πληρώνουν ΑΚΡΙΒΑ το περίφημο κοινωνικό κράτος. Το ενδιαφέρον και διδακτικό σε αυτή την υπόθεση είναι ότι έχουν επιλέξει να το κάνουν.

Αυτή είναι ίσως και η επιλογή που πρέπει να κάνουμε κι εμείς στην Ελλάδα. Χρειάζεται δηλαδή ένα καινούριο κοινωνικό συμβόλαιο εντελώς ξένο από το “σε ψηφίζω- με διορίζεις”. Πρέπει δηλαδή να οικοδομήσουμε ένα κράτος ανοιχτό στη λογοδοσία, που θα διευκολύνει την οικονομική δραστηριότητα των δημιουργικών ανθρώπων για να αυξήσει τα έσοδά του, θα παρέχει ποιοτικές υπηρεσίες και από την άλλη πολίτες που θα εργάζονται και θα σέβονται τις υποχρεώσεις τους προς αυτό δίχως να ψάχνουν “πόρτες” και “παραθύρια” για να τις αποφύγουν.

Ασφαλώς το τι πρέπει να γίνει αν θέλουμε μια διαφορετική Ελλάδα είναι ένα ζήτημα σαφώς πολυσύνθετο το οποίο δεν μπορεί να εξαντληθεί με ένα άρθρο. Ωστόσο είναι χρήσιμο να εξετάζουμε πως ζουν και οργανώνονται λαοί που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Δ.Ν.Τ και τρόικα…

Επιστολή σχετικά με ΦΟΔΣΑ

Αγαπητέ κ. Διευθυντή,

Διάβασα με ευχαρίστηση τον έξυπνο λογοπαίγνιο που επινοήσατε για το πρωτοσέλιδο του προηγούμενου φύλλου της εφημερίδας σας, “Αναταράξεις ε(ΝΔ)ημούν λόγω ΦΟΔΣΑ”.

Επιτρέψτε μου όμως να τονίσω το εξής: η τοπική κοινωνία της Άρτας και της Ηπείρου γενικότερα ουδόλως ενδιαφέρεται για τις όποιες προστριβές αναπτύσσονται στην οργάνωση της ΝΔ. Αντίθετα μάλλον περιμένει να ακούσει τις προτάσεις των υποψηφίων για την προεδρία του ΦΟΔΣΑ σχετικά με τη διαχείριση των απορριμάτων στην περιοχή ευθύνης τους.

Ενδεικτικά αναφέρω: 1. Πότε θα ξεκινήσει η διαλογή στην πηγή των οργανικών απορριμάτων; 2. Πότε θα κλείσουν όλοι οι ΧΑΔΑ στην Ήπειρο; 3. Υπάρχει κάποιο σχέδιο για να διαπιστωθεί αν είναι συμφέρουσα η εκμετάλλευση του βιοαερίου που παράγεται στο ΧΥΤΑ Βλαχέρνας;

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε αν οι κ. Γιαννούλης, κ. Τσιρογιάννης διαθέτουν προτάσεις για την επίλυση των προαναφερθέντων και συναφών προβλημάτων ή αν απλά διεκδικούν την προεδρία για να εξυπηρετήσουν προσωπικές μικροπολιτικές σκοπιμότητες.

Με εκτίμηση,

Νικόλας Σπανουδάκης, Χημικός

Why I like multi-culti salad!

One of the things I enjoy most here in Uppsala is that everyday I have the possibility to meet people from all over the world. I meet them in class, when I go out or I just accidentally. I consider myself lucky as I have the chance to get in contact with people who think totally different than me because I can always learn something from them. Well, this is not always easy. I mean when you don’t speak the same language with a stranger communication can become quite difficult. Then again people express themselves different when they use their mother language because as language is a carrier of culture it contains our whole emotional world and not only! Personally I have observed that it doesn’t feel the same communicating a feeling in greek and in english but I think this is something that happens to everyone.

What I love to do (as long as I can afford it) is inviting friends to have lunch or dinner together. I really like to prepare for them greek salad because I feel I offer them something personal and still characteristic of my country (no need to say I really enjoy the salad myself). I believe this facilitates communication because everybody feels more comfortable to discuss when his/her belly is full! And yes, my theory is confirmed so far. 

                                          

Sometimes I think that if I go back in Greece and live in a small town like my hometown I will definitely miss this enriching experience that fills you when you live in multicultural environments. I must admit this idea frightens me! However I tell myself I will set up a multinational company and this is how the problem will be solved. Of course I don’t mean a company present in many countries but a company consisted of people of different nationalities.  I know it’s difficult to make a modern Babel community work efficiently but this will be a rather rewarding challenge or at least this is what I believe. Obviously I can’t foresee what future hides for me but I find it entertaining making this projection for the years to come.

In any case as Italians say “Chi vivra’, vedra’” (=whoever wil live, will see)!

Τι μας έμαθε η κρίση για την Ελλάδα;

Η παρούσα έκθεση γράφτηκε για το διαγωνισμό με θέμα “Τι μας έμαθε η κρίση για την Ελλάδα;” που διοργανώθηκε από την εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”. Σήμερα την καταθέτω στο δημόσιο διάλογο. Τα σχόλια ευπρόσδεκτα.

Όταν διάβασα για πρώτη φορά το θέμα της “Έκθεσης Ιδεών” η απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό αυθόρμητα ήταν: “Τίποτα”! Πράγματι αν κάποιος κάνει μια βόλτα στους δρόμους οποιασδήποτε πόλης θα συναντήσει πληθώρα συμπολιτών μας οι οποίοι υποστηρίζουν πως η κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας είναι προϊόν αποκλειστικά κάποιου εξώθεν σχεδίου που ως τελικό σκοπό είχε την καταστροφή της ή την οικονομική της υποδούλωση. Ακόμα κι αν τέτοια σενάρια περιέχουν ορισμένες δόσεις αλήθειας στον βαθμό που το καπιταλιστικό σύστημα που έχει επικρατήσει στον πλανήτη μας έχει στο κέντρο του την κερδοσκοπία που συχνά είναι ανήθικη, καταλήγουν να διαμορφώνουν μια πρόταση που ταιριάζει σε ένα ιδιότυπο συλλογικό σύνδρομο καταδίωξης: για τα δεινά που μας έχουν βρει φταίνε οι “άλλοι” που επιβουλεύονται το κακό μας κι όχι εμείς. Δυστυχώς αυτή η θεώρηση δεν μπορεί να είναι διδακτική και επομένως χρήσιμη για εξαγωγή εποικοδομητικών συμπερασμάτων γιατί αφαιρεί από τους ανθρώπους ως πολιτικά υποκείμενα την ευθύνη που φέρουν για την εξέλιξη της χώρας. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να διευκρινίσω πως θεωρώ την ανάληψη ευθύνης ως ένα κρίσιμο βήμα όχι για να οδηγηθούμε σε μια αποτελεσματική αυτοτιμωρία αλλά ως απαραίτητη προϋπόθεση για μια ψύχραιμη εκτίμηση των λαθών και νοσηρών καταστάσεων που μας έφεραν στο τέλμα που βιώνουμε έτσι ώστε να μην επαναληφθούν. Έχοντας θέσει αυτό το πλαίσιο θα επιχειρήσω ακολούθως να περιγράψω προσωπικά μαθήματα που αποκόμισα από την κρίση, με την ελπίδα πως αυτά αποτελούν απόψεις ενός ευρύτερου συνόλου.

Την τελευταία εξαετία η Ελλάδα διέρχεται μέσα από μια πρωτόγνωρη κρίση η οποία προβάλλεται ως επί το πλείστον οικονομική ενώ είναι πρωτίστως κρίση θεσμών και αξιών. Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για το ποια είναι τα διδάγματα που αποκομίσαμε αλλά σε αυτή την έκθεση θα περιοριστώ σε τρία που θεωρώ πιο σημαντικά: α) στη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα, β) στη θεμελίωση μιας ισχυρής εκπαίδευσης ιδίως τριτοβάθμιας και γ) στην οικοδόμηση ενός εξωστρεφούς παραγωγικού μοντέλου. Ας εξετάσουμε αναλυτικότερα αυτά τα αντικείμενα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν τη Μεταπολίτευση ο δημόσιος τομέας χρησιμοποιήθηκε ως ένας χώρος για την εξυπηρέτησης πάσης φύσεως πελατειακής σχέσης. Επιπλέον η πλειοψηφία όσων επιδίωκαν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι ονειρεύονταν μια θέση για “να βολευτούν”, όχι για να σταδιοδρομήσουν. Τέτοιες αντιλήψεις και νοοτροπίες οδήγησαν στη διόγκωση του Δημοσίου και στη δημιουργία ενός μηχανισμού αναποτελεσματικού, που παρέχει υπηρεσίες χαμηλού επιπέδου στους πολίτες. Προφανώς πλέον χρειαζόμαστε ένα δημόσιο τομέα ο οποίος θα διέπεται από αξιοκρατία, δίνοντας την ευκαιρία σε καταρτισμένους λειτουργούς να εξελιχθούν και ανελιχθούν στην ιεραρχία με κύριο κριτήριο το έργο τους. Παράλληλα θα πρέπει να αναπτυχθούν διαδικασίες λογοδοσίας έτσι ώστε να διασφαλίζεται η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών και να απομονώνονται περιστατικά διαφθοράς. Με αυτό τον τρόπο θα τεθούν οι βάσεις για τη δημιουργία ενός οργανισμού που θα εξυπηρετεί, δεν θα ταλαιπωρεί τους πολίτες, απελευθερώνοντας έτσι δημιουργικές δυνάμεις που μπορούν να γίνουν φορείς μιας βιώσιμης ανάπτυξης. Που όμως πρέπει να βασίζεται η ανάπτυξη που όλοι επικαλούνται;

Δεδομένου ότι ζούμε σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία όπου η παραγωγή γνώσης αυξάνεται κάθε χρόνο με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και της ιδιομορφίας της Ελλάδας ότι δηλαδή δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική με μεγάλο όγκο παραγωγής ή φτηνά εργατικά χέρια, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως η μόνη κατεύθυνση που μπορεί να συμβάλει στην ανόρθωση της χώρας είναι η επένδυση στη γνώση. Βασικός πυλώνας σε αυτή την προσπάθεια είναι τα πανεπιστήμια και ΤΕΙ τα οποία είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίσουν το ρόλο τους στην κοινωνία. Η λειτουργία τους ως πάροχοι γνώσεων αμιγώς ακαδημαϊκής φύσεως δεν είναι κατάλληλη για την διαμόρφωση πτυχιούχων οι οποίοι μπορούν να ανταπεξέλθουν επαρκώς στις ανάγκες της αγοράς. Παράλληλα το καθεστώς υποχρηματοδότησης που έχουν περιέλθει καθιστά επιτακτική τη σύναψή συνεργασιών με ιδιωτικούς φορείς για την προσέλκυση επιπρόσθετων πόρων. Ασφαλώς σε αυτή τη συνδιαλλαγή το ζητούμενο θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη καινοτόμων προϊόντων που ως παράγωγα έρευνας υψηλού επιπέδου επιτρέπουν την καταξίωση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και δίνουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στις επιχειρήσεις που τα παράγουν. Μια τέτοια σύνδεση πανεπιστημίων και επιχειρήσεων θα επιτρέψει στις τελευταίες να είναι βιώσιμες σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο παγκόσμιο περιβάλλον.

Είναι πασιφανές από της συνέπειες της κρίσης πως το οικονομικό μοντέλο που ήθελε τον ιδιωτικό τομέα να είναι ή κρατικοδίαιτος είτε να βασίζεται στην εσωτερική κατανάλωση έχει φτάσει στα όριά του και οδηγεί σε αδιέξοδο. Επομένως η χώρα έχει ανάγκη από ένα εξωστρεφή ιδιωτικό τομέα ο οποίος αφοσιωμένος στην παραγωγή προϊόντων με υψηλή προστιθέμενη αξία, μοναδικά για την ποιότητά τους θα στέκεται επάξια στις διεθνείς αγορές και θα αποτελεί πηγή πολύτιμου ξένου συναλλάγματος. Αυτή η κατεύθυνση είναι μονόδρομος για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας ώστε να συρρικνωθεί η μάστιγα της ανεργίας και να υποστηριχθεί το κοινωνικό κράτος που τα τελευταία χρόνια έχει υποχωρήσει. Επιπλέον αυτή η προοπτική αποτελεί τη μόνη αξιόπιστη λύση για να αντιμετωπιστεί το κύμα φυγής επιστημονικού προσωπικού από την Ελλάδα καθώς για την επιβίωση μιας επιχείρησης που αναπτύσσει διεθνώς εμπορεύσιμη δραστηριότητα είναι αναγκαία η απασχόληση στελεχών με υψηλή κατάρτιση και πληθώρα δεξιοτήτων. Συμπεραίνουμε πως αυτός ο προσανατολισμός είναι απαραίτητος για το μέλλον της Ελλάδας αφού η χώρα δεν γίνεται να προοδεύσει έχοντας χάσει τα καλύτερα “μυαλά” της.

Κλείνοντας θεωρώ ύψιστης σημασίας την έμπρακτη εμπέδωση του αισθήματος της ισότητας απέναντι στο Νόμο καθώς και την ταχύτερη απόδοση δικαιοσύνης στα δικαστήρια. Ασφαλώς τα διδάγματα που προσφέρει η κρίση είναι πολλά και ξεφεύγουν από τα όρια αυτής της έκθεσης. Το σίγουρο είναι πως στη χώρα μας θα πρέπει να οικοδομηθεί μια ευρεία σύνεση και συνεργασία για το πως την οραματιζόμαστε σε βάθος χρόνου, ένα κοινωνικό συμβόλαιο αν θέλετε, και βέβαια να καταβληθεί από τους Έλληνες σκληρή δουλειά για να υλοποιηθεί αυτό το συλλογικό όραμα. Έχοντας συνειδητοποιήσει πως οι ξενόφερτες συνταγές και δόγματα μπορούν να είναι βλαπτικά για την κοινωνική συνοχή γίνεται πασιφανές πως η μόνη διέξοδος για ένα καλύτερο μέλλον θα είναι αυτή που θα ανοίξουμε εμείς, με τον κόπο μας.

"Sorry, it's the rule"!

Last Thursday I took the decision to go to the academic hospital of Uppsala and donate some blood. It wouldn't have been my first time to donate blood. In fact I have donated blood over 10 times in Greece and Italy. Therefore fully confident for the success of my attempt I checked where the blood donation department is and took my bicycle to get there.
However things were not that simple as I thought.
Arriving at the reception of the department I had the following conversation with the nurse who was sitting there. Please note the conversion was in english.

- Goodmorning, I would like to donate blood.
- Ok, then you have to fill these forms. Do you spreak Swedish?
- No, but someone could translate them for me
- Yes, this could be done in the future but you can't give blood.
- But I have donated many times!
- Sorry, it's the rule!

And that was the end of my attempt...
So what was the rule that I didn't comply to? The swedish healthcare system permits only to people who speak swedish to be potential candidates for blood donation. This is understandable as the forms which I had to fill regarded the safety of the blood and were in swedish. I also believe safety should be a top priority in this process.
However what is absurd is that in a country like Sweden, where the majority of the population speaks english well, it's not acceptable that someone can help you with the translation of certain forms! And this looks even more weird when the argument comes to blood donation... You want to do some good but you are not allowed because you don't speak the language and you are helpless in this dead end.
Therefore what is more useful for a society? Helping those who suffer or the blind compliance to the rules?
Anyway as Sweden has these rules I respect them. I will go back when I am able to speak swedish well enough, thus soon. Being human can be a challenge and I accept it!
By the way, I encourage my swedish and swedish-speaking international friends to donate blood without any hesitation. You should definitely enjoy this joy during your life! :)

Γράμμα από τη Σουηδία: ας αρχίσουμε από τα βασικά.

Λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες πήρα τη μεγάλη απόφαση! Χαιρέτησα οικογένεια, φίλους και γνωστούς και ετοίμασα τις αποσκευές μου για τη Σουηδία και πιο συγκεκριμένα την Ουψάλα όπου για τα επόμενα δύο χρόνια θα είμαι μεταπτυχιακός φοιτητής. Σκέφτηκα όμως πως ίσως ήταν να γράφω για κάποιες εμπειρίες μου εδώ στη χώρα του Νομπελ και να τις μοιράζομαι μαζί σας. Ελπίζω να βρίσκετε κάτι χρήσιμο ή ευχάριστο σε αυτό το άρθρο και τα άλλα που θα ακολουθήσουν, κάτι για να βλέπετε την πραγματικότητα στην Ελλάδα πιο σφαιρικά. Ας αρχίσουμε από τα βασικά...
Πριν φύγω από την Ελλάδα είχα την τύχη να βρεθώ για ολιγοήμερες διακοπές στη Σέριφο. Το νησί αυτό είναι ένα τυπικό κυκλαδονήσι και δε θα προχωρήσω στην περιγραφή του. Το συμβάν που θα ήθελα να αναφέρω ήταν η επίσκεψή μου σε μια παραλία της Σέριφου η οποία έμοιαζε με χωματερή. Στην ακτή μπορούσες να βρεις πεταμένα πλαστικά πάσης φύσεως, μπιτόνια, αποτσίγαρα, πίσσα από τα διερχόμενα σκάφη και άλλα απορρίματα. Σαφώς αυτή η θλιβερή εικόνα δεν είναι αντιπροσωπευτική του νησιού αλλά δυστυχώς επαναλαβάνεται σε όλη την επικράτεια της Ελλάδας είτε κατά μήκος των εθνικών οδών είτε στο αστικό περιβάλλον.
Ερχόμενος στη Σουηδία συνάντησα μια κατάσταση εντελώς διαφορετική από αυτή που περιέγραψα προηγουμένως. Προσοχή! Δεν θέλω να εξιδανικεύσω. Εννοώ πως κι εδώ μπορείς να βρεις σκουπίδια στους δρόμους ωστόσο σε πολύ μικρότερη ποσότητα. Φαίνεται πως ο μέσος Σουηδός έχει διδαχτεί να σέβεται και να προστατεύει το περιβάλλον στο οποίο ζει. Διαθέτει δηλαδή μια νοοτροπία που για μας είναι ακόμα ζητούμενη.
Κι αυτό ίσως είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Αν θέλουμε να μιλάμε για ανάπτυξη στην Ελλάδα δεν γίνεται να κοιτάμε μόνο οικονομικούς δείκτες και να υιοθετούμε καθημερινά πρακτικές που οδηγούν στην υποβάθμιση τους περιβάλλοντος. Εξάλλου πολλές φορές τα φυσικά αγαθά (παραλίες, δάση) αποτελούν αναπόσπαστο (αν όχι αποκλειστικό) κομμάτι του τουριστικού προϊόντος κάθε περιοχής. Συνεπώς μάλλον πρέπει να γίνει δημόσια πεποίθηση πως προϋπόθεση για μια καλύτερη Ελλάδα είναι ένα δυνατό εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο θα διδάσκει μεταξύ άλλων το σεβασμό προς τη φύση.
Μήπως υπάρχει άλλος δρόμος άραγε;  

My first cultural shock in Sweden

When you visit a new country it's inevitable that soon or later you will have a cultural shock. A cultural shock usually "hits" when you face a situation or a custom that works totally different from what you are used to. So in the following lines I will describe what was my first shock here in Sweden. Unfortunately I don't have a camera so it's impossible to give you a photo of what I mean but I will let your imagination to recreate my experience.

If I am not mistaken in about two weeks time there parlamentary elections in Sweden. This is quite obvious as in a very central square of Uppsala some kiosks of political parties are situated. Well, one day while I was wandering in the city centre I came across a political gathering. Up till now everything seems to be normal...

The politicians talking to the crown were from the right wing and the beliefs they expressed were xenophobic, against the immigrants. Therefore there were many people present, maybe the majority of the crowd, who were against these politicians. And how they expressed their opposition? They stood showing their backs to the politicians and some of them, the most passionate, were also showing their middle finger to the men who were talking while listening to them!

That scene made me huge impression as in Greece all political gatherings are usually attended (almost exclusively) by people who are in favour of the party organising them. Here in Sweden the game seems to be more interactive, perhaps too interactive but this is something I enjoy!

Αρχοντοχωριάτης - Le Bourgeois gentilhomme

Το περασμένο χειμώνα είχα την τύχη να συμμετέχω στην θεατρική ομάδα "Καλειδοσκόπιο" του πολιτιστικού συλλόγου "Ιλισσός" που βρίσκεται στου Ζωγράφου, Αθήνα. Ήμουν πραγματικά τυχερός γιατί μέσα από αυτή τη συμμετοχή γνώρισα ανθρώπους γεμάτους ζωντάνια και ανησυχίες. Αποτέλεσμα αυτής της συναναστροφής ήταν το ανέβασμα της θεατρικής παράστασης "ο Αρχοντοχωριάτης" στο υπαίθριο θέατρο Ζωγράφου στις 14,15 και 16 Ιουνίου 2014. Εδώ μπορείτε να βρείτε ολόκληρη την παράσταση σε ολιγόλεπτα βίντεο.

Σας προτρέπω να τη δείτε όλη όποιος όμως δεν έχει το χρόνο να τη δει ολόκληρη μπορεί να κοιτάξει τα μέρη 6, 7, 9 και 11 όπου εμφανίζομαι.

Ευχαριστώ όλους τους συμμετέχοντες για την παρέα όλο το χρόνο και ειδικά τη σκηνοθέτριά μου Τίνα Αλεξοπούλου για την συνεργασία της.

Απολαύστε την παράσταση! 

English version

Last winter I had the chance to participate in the theatrical group "Kalidoscopio" of the cultural assosiation "Ilissos" located in Zografou, Athens. I fell really lucky because through my participation I met people full of life and interests.  The result of this interaction was the theatrical performance "Le Bourgeois Gentilhomme" which took place in the open air theatre in Zografou on 14,15 and 16 June 2014. Here (no subtitles available) you can watch the whole performance broken in short videos.

I encourage you to watch all the videos but if you don't have enough time you can take a look at μέρη (=parts) 6, 7, 9 and 11 where I am in action.

I thank all the participants for their company throughout the whole year and especially my director Tina Alexopoulou for her cooperation.

Enjoy the play!

Αξιολόγηση στο δημόσιο: Μια πονεμένη ιστορία

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ταχυδρόμος της Άρτας" στο φύλλο της 13/8/2014.

Τον τελευταίο καιρό είναι στην επικαιρότητα μέσα από άρθρα που δημοσιεύονται σε αυτή την εφημερίδα και σε άλλα ΜΜΕ το θέμα της αξιολόγησης στο δημόσιο. Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το 15% των υπαλλήλων κάθε υπηρεσίας που πρέπει να κριθούν ως κακοί και κατά πόσο αυτοί βρίσκονται στα πρόθυρα της απόλυσης. Ο νόμος που διέπει την αξιολόγηση προφανώς επιδέχεται βελτίωση καθώς οι ποσοστώσεις που προβλέπει (15% κακοί, 60% μέτριοι και 25% άριστοι υπάλληλοι) μπορεί να μην ισχύουν σε κάθε υπηρεσία είναι όμως ένα βήμα προς θετική κατεύθυνση.  Έτσι λοιπόν ήταν μια ευχάριστη έκπληξη η ανταπόκριση του τμήματος συγκοινωνιών της Π.Ε Άρτας όπου σύμφωνα με δημοσίευμα του “Ταχυδρόμου της Άρτας” η αξιολόγηση εφαρμόστηκε κανονικά. Πριν όμως προχωρήσω περαιτέρω πιστεύω πως αξίζει να σημειωθούν ορισμένες αλήθειες.

Το ελληνικό δημόσιο διαχρονικά δηλαδή από την ίδρυση του κράτους το 1831 ουδέποτε δούλεψε με όρους που ευνοούν μια αντικειμενική αξιολόγηση. Ουδέποτε εισήγαγε σαφείς ποσοτικούς και ποιοτικούς, μετρήσιμους στόχους  στη λειτουργία του. Πάντα λειτουργούσε ως ένας μηχανισμός για να εξυπηρετούνται οι κομματικοί στρατοί και όχι μόνο. Έτσι λοιπόν η καχυποψία που διακατέχει πολλούς είναι δικαιολογημένη όχι όμως επαρκής για να αναιρέσει αυτή την προσπάθεια που πάει να γίνει.

Όσοι λοιπόν αρνούνται την αξιολόγηση όπως αυτή προβλέπεται ας εξηγήσουν τι πρέπει να γίνει με τους υπαλλήλους που μπήκαν στο δημόσιο χωρίς να έχουν κάποιο ουσιαστικό προσόν ώστε να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες, τι πρέπει να γίνει με ορισμένους που παίρνουν άδεια από τη σημαία εν ώρα υπηρεσίας. Βέβαια η (στείρα) άρνηση είναι θέση στην Ελλάδα αλλά αυτό δυστυχώς δε βγάζει πουθενά. Ας εξηγήσουν για να διαχωρίσουν εαυτούς από την απέραντη μετριοκρατία που κυριαρχεί στη χώρα μας και ασφαλώς καμία ανάγκη από αξιολόγηση έχει.

Κλείνοντας θα ήθελα να καλέσω τους αναγνώστες να δουν το ποτήρι μισογεμάτο! Το Δημόσιο έχει δεχτεί πυρά τα τελευταία χρόνια για τη δυσλειτουργία του τα οποία άξιζε και σε αρκετές περιπτώσεις συνεχίζει να αξίζει. Δίπλα όμως στο στερεότυπο του δημοσίου υπαλλήλου που τον θέλει άεργο και αδιάφορο, υπάρχουν υπάλληλοι οι οποίοι κάνουν σωστά και με μόχθο τη δουλειά τους και πασχίζουν να εξυπηρετήσουν το συμπολίτη τους. Είναι αυτοί που θα έπρεπε να βρεθούν στο περίφημο 25% των άριστων. Είναι ανάγκη λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι να αποχτήσουν ονοματεπώνυμο για να μπορεί ο κόσμος να τους συγχαρεί για τον κόπο τους. Είναι μεγαλύτερη ανάγκη σε μια χώρα σαν την Ελλάδα όπου τα τελευταία χρόνια έχουν καταρρεύσει πολλά από αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα, να αρχίσουν να προβάλλονται θετικά πρότυπα. Αν θέλουμε μια διαφορετική Ελλάδα που θα βασίζεται σε βιώσιμη ανάπτυξη πρέπει να τελειώνουμε με τη νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας που έχει ως γνήσια έκφρασή της το “βόλεμα”.  Χρειάζεται μια άλλη αφήγηση που θα προτάσσει τους καλύτερους σε κάθε τομέα.

Η αξιολόγηση ίσως είναι η εισαγωγή σε αυτή την αφήγηση. Γι’ αυτό αντί να τη λιθοβολούμε ας κοιτάξουμε να τη βελτιώσουμε.

ΥΓ. Ενδιαφέρον έχει να δούμε πως αντιλαμβάνεται ο κ. Τσιρογιάννης την αξιοκρατία στην κατανομή των αξιωμάτων που θα κάνει, εκεί όπου δεν θα υπάρχει ο “μπαμπούλας” της αξιολόγησης.  

Ανοιχτή επιστολή προς βουλευτές Άρτας

Αγαπητοί κα Γεροβασίλη, κ. Γκόκα, κ. Στύλιο.

Πολύς ντόρος έχει γίνει τον τελευταίο καιρό στην πόλη μας για τις καφετέριες και την λειτουργία τους. Από την μία πλευρά βρίσκονται όσοι θέλουν τον περιορισμό των τραπεζοκαθισμάτων καθώς αυτά καταλαμβάνουν και περιορίζουν ασφυκτικά το δημόσιο χώρο και από την άλλη αυτοί που υπερασπίζονται την υφιστάμενη κατάσταση αφού όπως υποστηρίζουν έτσι εξασφαλίζονται πολύτιμες θέσεις εργασίας σε μια εποχή που η ανεργία μαστίζει τη χώρα μας και ιδίως την περιοχή της Άρτας. Λένε πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση…

Πίσω όμως αυτή τη διαμάχη κρύβεται μια στείρα, αδιέξοδη προσκόλληση στην προάσπιση θέσεων εργασίας χαμηλής εξειδίκευσης. Λέγοντας αυτό δε θα ήθελα να παρεξηγηθώ. Καθένας έχει δικαίωμα στην εργασία και καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Είναι όμως οι θέσεις εργασίας στις καφετέριες αυτό που θα φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη η μήπως κάτι άλλο;

Ως πτυχιούχος Χημείας και άνεργος θεωρώ τουλάχιστον προκλητικό από τη μία ο πολιτικός κόσμος της πόλης να υπερασπίζεται έντονα την οικονομία του καφέ και από την άλλη να σιωπά για άλλες αναπτυξιακές προοπτικές ή ακόμα χειρότερα να ανέχεται την απώλειά τους. Είναι ακόμα νωπή η περίπτωση επιχείρισης παραγωγής βιομάζας από φύκια η οποία ενώ αρχικά σχεδίαζε να εγκατασταθεί στην Άρτα τελικά λειτουργεί στη ΒΙ.ΠΕ Πρέβεζας αφού, όπως αναφέρθηκε στον τοπικό Τύπο, συνάντησε γραφειοκρατικά εμπόδια για την εγκατάστασή της στην Άρτα. Ασφαλώς σκοπός μου δεν είναι να κάνω τον συνήγορο της συγκεκριμένης εταιρίας αλλά τη στιγμή που η χώρα παράγει κάθε χρόνο χιλιάδες πτυχιούχους, είναι μάλλον ασυγχώρητο να “διώχνουμε” από την περιοχή επιχειρήσεις που απαιτούν για τη λειτουργία τους επιστημονικό προσωπικό και να μην φροντίζουμε για την προσέλκυση άλλων.

Γι’ αυτό λοιπόν σας προτείνω κάτι τολμηρό για τα ελληνικά δεδομένα: σας καλώ να καθήσετε γύρω από το ίδιο τραπέζι και σε συνεργασία με θεσμικούς φορείς της Άρτας (επιμελητήριο, ΤΕΙ, συνεταιρισμοί και άλλους) να καθορίσετε προς τα που και πως πρέπει να κινηθεί ο τόπος την επόμενη δεκαετία. Θέλουμε να παράγουμε και να εξάγουμε πιστοποιημένα αγροτικά προϊόντα; Θέλουμε να παράγουμε αυτοκίνητα; Θέλουμε να πουλάμε τουριστικά πακέτα για να έρχονται επισκέπτες να πιουν τον καφέ τους στην Άρτα; Τι θέλουμε να κάνουμε; Πείτε το αυτό “Εθνικό πρότυπο ανάπτυξης για την πεδιάδα της Άρτας και τον Αμβρακικό” ή όπως αλλιώς θέλετε, ουδεμία σημασία έχει.

Ομονοήστε γιατί διαφορετικά αυτοί που τώρα βλέπουν τα πτυχία τους να στολίζουν ένα τοίχο (και είναι πολλοί αυτοί) θα ομονοήσουν εναντίον της σταδιοδρομίας σας στη Βουλή στις εκλογές που επίκεινται!  

Με τιμή,

Νικόλας Σπανουδάκης

Βιοπλαστικά: μια πρόκληση για ένα καλύτερο μέλλον

Η Πετροχημεία -δηλαδή η χημεία που ασχολείται με τα παράγωγα του πετρελαίου γνώρισε τεράστια ανάπτυξη τα τελευταία εξήντα χρόνια και άλλαξε ριζικά τον κόσμο γύρω μας. Τα προϊόντα που προέρχονται από την κατεργασία του πετρελαίου είναι άπειρα και υφίστανται σε κάθε πλευρά της ζωής μας, καθιστώντας την καλύτερη και πιο ευχάριστη. Η ραγδαία όμως τεχνολογική ανάπτυξη του τομέα των πλαστικών (χαρακτηριστικού εκπρόσωπου της Πετροχημείας) δεν έλαβε ποτέ υπ’ όψη την επίπτωσή τους στο περιβάλλον. Πολλά από τα πλαστικά που κυκλοφόρησαν ή εξακολουθούν να κυκλοφορούν στην αγορά κάνουν εκατοντάδες χρόνια να αποσυντεθούν πλήρως και άλλα μπορούν να αποβούν θανατηφόρα καθώς μερικά ζώα τα μπερδεύουν και τα καταναλώνουν ως τροφή. Μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο θα επιτρέψει σε κάθε χρήστη να δει εικόνες του νησιού από επιπλέοντα πλαστικά που έχει σχηματιστεί στον Ειρηνικό ωκεανό και νεκρά πτηνά στο στομάχι των οποίων έχουν βρεθεί πλαστικά καπάκια. Μια υποσχόμενη λύση στο πρόβλημα που περιγράφεται παραπάνω είναι τα βιοπλαστικά.

Σαν Bιοπλαστικά ονομάζουμε τα βιοαποικοδομήσιμα πλαστικά των οποίων τα συστατικά προέρχονται εξ ολοκλήρου από ανανεώσιμες πρώτες ύλες. Πολλά από τα βιοπλαστικά είναι επίσης κομποστοποιήσιμα, δηλαδή μπορούν να οδηγηθούν σε κατάλληλες βιομηχανικές μονάδες και να παράγουν κομποστ.

Είναι προφανές πως αυτά τα καινοτόμα προϊόντα παρουσιάζουν ορισμένα ισχυρά πλεονεκτήματα:   

1. Ανανεώσιμη πρώτη ύλη. Η πρώτη ύλη για τα βιοπλαστικά είναι κυρίως φυτικής προέλευσης γεγονός που σημαίνει πως μπορούν να οργανωθούν καλλιέργειες που παράγουν συστηματικά τα συστατικά που αποτελούν τη βάση για τη δημιουργία πλαστικών φιλικών προς το περιβάλλον. Έτσι επιτυγχάνεται και μερική απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή των πλαστικών που κυριαρχούν σήμερα.  
2. Μείωση των αέριων ρύπων του θερμοκηπίου. Οι διεργασίες παραγωγής των βιοπλαστικών  απαιτούν μικρότερη δαπάνη ενέργειας από τις αντίστοιχες πετροχημικές γεγονός που μεταφράζεται σε μειωμένη παραγωγή αέριων ρύπων.
3. Βιοαποικοδομησιμότητα. Ακόμη κι αν απορριφθούν στο περιβάλλον -πρακτική σαφώς αποδοκιμαστέα- τα βιοπλαστικά προκαλούν μειωμένη επιβάρυνση σε σύγκριση με τα πετροχημικά “αδέρφια” τους καθώς τόσο το έδαφος όσο και οι μικροοργανισμοί που ζουν σε αυτό διαθέτουν ένζυμα που τα διασπούν προς τα βασικά δομικά τους συστατικά τα οποία είναι αβλαβή. 
   

Όμως μια προσεκτικότερη μελέτη του θέματος αναδεικνύει εύκολα το εξής πρόβλημα: η ανάπτυξη καλλιεργειών που προορίζονται να τροφοδοτήσουν την παραγωγή βιοπλαστικών με πρώτη ύλη θα μπορούσε να δράσει ανταγωνιστικά προς τις καλλιέργειες τροφίμων και να οδηγήσει σε αύξηση των τιμών τους, οξύνοντας έτσι το επισιτιστικό πρόβλημα. Δυστυχώς ο πλανήτης Γη είναι πάντα ο ίδιος και πρέπει να “θρέψει” τον διαρκώς αυξανόμενο ανθρώπινο πληθυσμό. Επομένως η αναζήτηση για την εξεύρεση πρώτων υλών θα πρέπει να επικεντρωθεί στην αποτελεσματική διαχείριση των υπολειμμάτων που προκύπτουν από την από την αγροτική παραγωγή.

Θα ήθελα να κλείσω λοιπόν αυτό το άρθρο με μια πρόταση προς την Π.Ε Άρτας. Προτείνω να εκπονήσουν μια ποσοτική και ποιοτική μελέτη σχετικά με τα υπολείμματα της αγροτικής παραγωγής στην περιφερειακή ενότητα Άρτας. Είναι αναγκαίο να γνωρίσουμε τη σύσταση και τον όγκο των γεωργικών απορριμάτων για να κρίνουμε αν και κατά πόσο είναι αυτά εκμεταλλεύσιμα. Ίσως μια τέτοια μελέτη να αποτελέσει την απαρχή για την ανάπτυξη μιας νέας οικονομίας που θα μας βγάλει από την κρίση. Από την άλλη πλευρά βέβαια δεν μπορούμε να μιλάμε για νέες οικονομίες όσο εξακολουθούμε να στερούμαστε βασικές υποδομές όπως το βιοτεχνικό πάρκο…

Αυτές τις προκλήσεις οι τοπικοί αιρετοί άρχοντες είναι σε θέση να τις αντιληφθούν;  Ή μήπως περιμένουν να τους χειροκροτήσουμε για τις άοκνες προσπάθειές τους για να επαναλειτουργήσει το ΚΕΝ Άρτας ώστε να στηριχτεί η “επιχειρηματικότητα” του σουβλατζίδικου και της καφετέριας;

    Δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα "Ταχυδρόμος της Άρτας"