Τον τελευταίο καιρό είναι στην επικαιρότητα μέσα από άρθρα που δημοσιεύονται σε αυτή την εφημερίδα και σε άλλα ΜΜΕ το θέμα της αξιολόγησης στο δημόσιο. Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το 15% των υπαλλήλων κάθε υπηρεσίας που πρέπει να κριθούν ως κακοί και κατά πόσο αυτοί βρίσκονται στα πρόθυρα της απόλυσης. Ο νόμος που διέπει την αξιολόγηση προφανώς επιδέχεται βελτίωση καθώς οι ποσοστώσεις που προβλέπει (15% κακοί, 60% μέτριοι και 25% άριστοι υπάλληλοι) μπορεί να μην ισχύουν σε κάθε υπηρεσία είναι όμως ένα βήμα προς θετική κατεύθυνση. Έτσι λοιπόν ήταν μια ευχάριστη έκπληξη η ανταπόκριση του τμήματος συγκοινωνιών της Π.Ε Άρτας όπου σύμφωνα με δημοσίευμα του “Ταχυδρόμου της Άρτας” η αξιολόγηση εφαρμόστηκε κανονικά. Πριν όμως προχωρήσω περαιτέρω πιστεύω πως αξίζει να σημειωθούν ορισμένες αλήθειες.
Το ελληνικό δημόσιο διαχρονικά δηλαδή από την ίδρυση του κράτους το 1831 ουδέποτε δούλεψε με όρους που ευνοούν μια αντικειμενική αξιολόγηση. Ουδέποτε εισήγαγε σαφείς ποσοτικούς και ποιοτικούς, μετρήσιμους στόχους στη λειτουργία του. Πάντα λειτουργούσε ως ένας μηχανισμός για να εξυπηρετούνται οι κομματικοί στρατοί και όχι μόνο. Έτσι λοιπόν η καχυποψία που διακατέχει πολλούς είναι δικαιολογημένη όχι όμως επαρκής για να αναιρέσει αυτή την προσπάθεια που πάει να γίνει.
Όσοι λοιπόν αρνούνται την αξιολόγηση όπως αυτή προβλέπεται ας εξηγήσουν τι πρέπει να γίνει με τους υπαλλήλους που μπήκαν στο δημόσιο χωρίς να έχουν κάποιο ουσιαστικό προσόν ώστε να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες, τι πρέπει να γίνει με ορισμένους που παίρνουν άδεια από τη σημαία εν ώρα υπηρεσίας. Βέβαια η (στείρα) άρνηση είναι θέση στην Ελλάδα αλλά αυτό δυστυχώς δε βγάζει πουθενά. Ας εξηγήσουν για να διαχωρίσουν εαυτούς από την απέραντη μετριοκρατία που κυριαρχεί στη χώρα μας και ασφαλώς καμία ανάγκη από αξιολόγηση έχει.
Κλείνοντας θα ήθελα να καλέσω τους αναγνώστες να δουν το ποτήρι μισογεμάτο! Το Δημόσιο έχει δεχτεί πυρά τα τελευταία χρόνια για τη δυσλειτουργία του τα οποία άξιζε και σε αρκετές περιπτώσεις συνεχίζει να αξίζει. Δίπλα όμως στο στερεότυπο του δημοσίου υπαλλήλου που τον θέλει άεργο και αδιάφορο, υπάρχουν υπάλληλοι οι οποίοι κάνουν σωστά και με μόχθο τη δουλειά τους και πασχίζουν να εξυπηρετήσουν το συμπολίτη τους. Είναι αυτοί που θα έπρεπε να βρεθούν στο περίφημο 25% των άριστων. Είναι ανάγκη λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι να αποχτήσουν ονοματεπώνυμο για να μπορεί ο κόσμος να τους συγχαρεί για τον κόπο τους. Είναι μεγαλύτερη ανάγκη σε μια χώρα σαν την Ελλάδα όπου τα τελευταία χρόνια έχουν καταρρεύσει πολλά από αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα, να αρχίσουν να προβάλλονται θετικά πρότυπα. Αν θέλουμε μια διαφορετική Ελλάδα που θα βασίζεται σε βιώσιμη ανάπτυξη πρέπει να τελειώνουμε με τη νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας που έχει ως γνήσια έκφρασή της το “βόλεμα”. Χρειάζεται μια άλλη αφήγηση που θα προτάσσει τους καλύτερους σε κάθε τομέα.
Η αξιολόγηση ίσως είναι η εισαγωγή σε αυτή την αφήγηση. Γι’ αυτό αντί να τη λιθοβολούμε ας κοιτάξουμε να τη βελτιώσουμε.
ΥΓ. Ενδιαφέρον έχει να δούμε πως αντιλαμβάνεται ο κ. Τσιρογιάννης την αξιοκρατία στην κατανομή των αξιωμάτων που θα κάνει, εκεί όπου δεν θα υπάρχει ο “μπαμπούλας” της αξιολόγησης. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου