Εντάξει, μην ανησυχείτε! Δεν έχω σκοπό να ακολουθήσω την πρακτική του γνωστού λαϊκού άσματος όπως ίσως θα υπονοούσε ο τίτλος… Κάτι τέτοιο όμως έχουν κάνει οι Σουηδοί γιατί στις καθημερινές συναλλαγές τα χαρτονομίσματα και τα κέρματα τείνουν να γίνουν είδος υπό εξαφάνιση. Ας εξηγήσω καλύτερα τι εννοώ.
Εδώ στη Σουηδία έχουν εφαρμοστεί εδώ και χρόνια πολιτικές που προωθούν τη χρήση καρτών (πιστωτικών ή χρεωστικών) σε κάθε πτυχή της οικονομικής ζωής. Η διείσδυση και αποδοχή αυτών των πρακτικών είναι τέτοια που μπορείς να αγοράσεις με την κάρτα σου τσίχλες ή νερό χωρίς κάποιος να σε κοιτάξει περίεργα. Παράλληλα βλέπεις ταμειακές μηχανές που φέρουν πάνω τους το σήμα της εφορίας, γεγονός που σημαίνει ότι είναι συνδεδεμένες με αυτή. Τα παραπάνω αποκτούν κάποιο ενδιαφέρον αν αναλογιστεί καθένας τι συνέπειες παράγουν. Η πρώτη και πασιφανής συνέπεια είναι έσοδα για το κράτος αφού έχει επιτευχθεί σημαντικός περιορισμός τη φοροδιαφυγής (τουλάχιστον στο λιανεμπόριο). Έτσι ίσως στηρίζεται το περίφημο σουηδικό κοινωνικό κράτος. Είναι όμως η χρήση των καρτών αρκετή για να υποστηριχτούν όλες οι παροχές που απολαμβάνουν οι Σουηδοί;
Προφανώς και όχι. Γνώσεις του πως λειτουργεί μια οικονομία δεν έχω αλλά παρατηρώντας τη δομή της οικονομίας μπορώ τα τονίσω τα εξής δύο στοιχεία:
α) Η σουηδική οικονομία έχει κάποιες μεγάλες εξαγωγικές, παραγωγικές επιχειρήσεις Ο μεγαλύτερος λιανοπωλητής επίπλων στον κόσμο είναι σουηδική πολυεθνική εταιρία και ασφαλώς όλοι είμαστε γνώριμοι με τις σουηδικές μάρκες αυτοκίνητων.
β) Το ποσοστό όσων διατηρούν εξαρτημένη σχέση εργασίας είναι σαφώς υψηλότερο από το ποσοστό των αυτοαπασχολούμενων. Είναι χαρακτηριστικό πως τουλάχιστον η αγορά της Ουψάλα είναι δομημένη πάνω σε αλυσίδες καταστημάτων, τα μικρά μαγαζιά ένδυσης ή παροχής υπηρεσιών δεν είναι ο κανόνας.
Αυτά και πληθώρα άλλων παραδειγμάτων υποδεικνύουν πως οι Σουηδοί τελικά πληρώνουν ΑΚΡΙΒΑ το περίφημο κοινωνικό κράτος. Το ενδιαφέρον και διδακτικό σε αυτή την υπόθεση είναι ότι έχουν επιλέξει να το κάνουν.
Αυτή είναι ίσως και η επιλογή που πρέπει να κάνουμε κι εμείς στην Ελλάδα. Χρειάζεται δηλαδή ένα καινούριο κοινωνικό συμβόλαιο εντελώς ξένο από το “σε ψηφίζω- με διορίζεις”. Πρέπει δηλαδή να οικοδομήσουμε ένα κράτος ανοιχτό στη λογοδοσία, που θα διευκολύνει την οικονομική δραστηριότητα των δημιουργικών ανθρώπων για να αυξήσει τα έσοδά του, θα παρέχει ποιοτικές υπηρεσίες και από την άλλη πολίτες που θα εργάζονται και θα σέβονται τις υποχρεώσεις τους προς αυτό δίχως να ψάχνουν “πόρτες” και “παραθύρια” για να τις αποφύγουν.
Ασφαλώς το τι πρέπει να γίνει αν θέλουμε μια διαφορετική Ελλάδα είναι ένα ζήτημα σαφώς πολυσύνθετο το οποίο δεν μπορεί να εξαντληθεί με ένα άρθρο. Ωστόσο είναι χρήσιμο να εξετάζουμε πως ζουν και οργανώνονται λαοί που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Δ.Ν.Τ και τρόικα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου