Ήρθε η ώρα για το μεγάλο "Ναι" ή το μεγάλο "Όχι"

Che fece .... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)

Και ξαφνικά ο πρωθυπουργός (=Αλ. Τσίπρας) που θα έπαιζε το νταούλι και οι αγορές θα χόρευαν πεντοζάλη, αποφάσισε όταν τα βρήκε σκούρα, πως πρέπει να αποφασίσει ο λαός με δημοψήφισμα για την έκβαση των διαπραγματεύσεων.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ήταν οι δανειστές εκβιαστικοί και ώθησαν τις διαπραγματεύσεις σε αδιέξοδο ή τα τελεσίγραφα τα οποία επικαλείται η κυβέρνηση είναι ανυπόστατα; Προσωπικά δεν γνωρίζω την αλήθεια οπότε αν μπορεί κάποιος να μας διαφωτήσει ευπρόσδεκτος. 

Σκοπός αυτός αυτού του άρθρου είναι να ιχνηλατήσει τις συνέπειες ενός ενδεχόμενου "Ναι" ή "Όχι" στο επικείμενο δημοψήφισμα πριν διατυπώσω θέση υπέρ του "Ναι". Θα διακρίνουμε τρεις περιπτώσεις: 1)"Όχι" και συμφωνία με τους εταίρους, 2) "Όχι" χωρίς την επίτευξη συμφωνίας 3)"Ναι". Επίσης για την οικονομία του λόγου θα κάνουμε δύο υποθέσεις εργασίας: α) οποιαδήποτε συμφωνία αυτή τη στιγμή θα είναι κακή για την Ελλάδα και β) μη επίτευξη συμφωνίας ισοδυναμεί με απόλυτη χρεοκοπία. Ας εξετάσουμε τις επιμέρους περιπτώσεις.

1) "Όχι" και επίτευξη συμφωνίας. Όλα καλά κι όλα ωραία. Ο ελληνικός λαός θα έχει αποδοκιμάσει τα μνημόνια που επέφεραν μακροχρόνια ύφεση κι άλλα πολλά δεινά. Πόσο πιθανό είναι όμως κάτι τέτοιο; Πόσο πιθανό είναι όταν η κυβέρνηση παρουσιάζει το πρωί τους εταίρους της ως εκβιαστές και το βράδυ ως θεσμούς που επιδιώκουν να υποδηλώσουν την Ελλάδα; Και γιατί οι δανειστές δεν υποχώρησαν ήδη σε μια βελτιωμένη πρόταση αφού γνωρίζουν πως η κυβέρνησή μας εκλέχτηκε για να εξασφαλίσει μια ευνοϊκή χρηματοδότηση για την Ελλάδα;

2) "Όχι" και μη επίτευξη συμφωνίας. Τι πρόκειται να γίνει σε αυτή την περίπτωση; Όταν η "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση στέλνει τον κόσμο στα ΑΤΜ τι θα πρέπει να περιμένουμε στο μέλλον δεδομένου ότι κάθε μορφή ρευστότητας/δανείων από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) έχει διακοπεί; Πώς πρόκειται η κυβέρνηση να πληρώσει μισθούς και συντάξεις; Ποιο θα είναι το νόμισμά μας την επόμενη μέρα; Ποιο είναι το σχέδιο της κυβέρνησης για την επόμενη μέρα και γιατί δεν μας το παρουσιάζει προκαταβολικά για να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα;

3) "Ναι" και συμφωνία. Αυτή η περίπτωση φαντάζει η πιο δυσχερής απ' όλες. Όταν όλοι συμφωνούμε πως τα μνημόνια υπήρξαν καταστροφικά για τον ελληνικό λαό γιατί να επιδιώκουμε την διαιώνισή τους; Για να δώσουμε μια ικανοποιητική απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι απαραίτητο να αναλογιστούμε ευρύτερα τι έχει σημάνει η ΕE για την Ελλάδα.
H EE υπήρξε ανέκαθεν πηγή οικονομικών πόρων για τη χώρα μας από τη στιγμή ποθ μπήκε στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητίσει πόρους όπως τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης κ.α. Η ΕΕ είναι ένας θεσμός που έχει βοηθήσει ώστε να εκσυχρονιστεί η ελληνική κοινωνία είτε με την εισαγωγή νομοθετημάτων ή με επιβολή προστίμων για κακές πρακτικές που αρνούμασταν να εγκαταλείψουμε (βλέπε χωματερές). Η ΕΕ είναι ο χώρος που πολιτιστικά ανήκουμε και η διάθεση να παραμείνουμε σε αυτή εκφράζεται μόνο με το "Ναι".
Και κάτι σαν επίλογος πως αυτούς που επικαλούνται την αγωνιστικότητα του λαού και παράλληλα εμπνέονται από το Κούγκι που αγαπάει ο Καμμένος. Είναι αυτοί που βλέπουν τους εταίρους ως κατακτητές και συχνά διατυπώνουν την άποψη "ας χρεοκοπήσουμε για να απαλαχθούμε από το χρέος και να αντισταθούμε στην προσπάθεια υποταγής που θέλουν να μας επιβάλουν". Πεποίθησή μου είναι πως αν οι "κακοί" Ευρωπαίοι παίζουν ένα τέτοιο άσχημο παιχνίδι εναντίον μας, τότε θα πρέπει να παίξουμε κι εμείς το δικό μας πατριωτικό παιχνίδι μέσα στην ΕΕ. Αυτό πρακτικά σημαίνει να αναλάβουμε την ευθύνη του μέλλοντος μας μέσα στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο στερέωμα και όρους δημιουργικούς και μεθοδική δουλειά. Αυτή είναι ίσως η μόνη συνθήκη για να απαλλαγούμε οριστικά από τα μνημόνια κι ας θυμηθούμε ο,τι γράφει ο Καβάφης :
"Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου". Αυτή θα είναι ίσως μια πράξη επαναστατική που ουδέποτε έγινε στην σύντομη ιστορία του νεοελληνικού κράτους το οποίο μετράει ήδη 5 πτωχεύσεις... Μόνο ένα "Ναι" εμποτισμένο με το αίσθημα της δικής μας ευθύνης μπορεί να μας οδηγήσει σε μια Ελλάδα όπου θα μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια (μια λέξη που φοριέται πολύ τελευταία). Ειδάλλως σύντομα θα δούμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται...      
Πραγματικά θα επιθυμούσα αυτό το δημοψήφισμα να μην γινόταν ποτέ.
Την κυριακή όμως θα ψηφίσω "Ναι". "Ναι" γιατί η Ευρώπη είναι το σπίτι μου και το ευρώ το νόμισμά μου.
Καλή ψήφο!