Η Χρυσή Αυγή (Χ.Α) μπήκε στις ζωές μας το 2012 ταυτόχρονα με την είσοδό της στη Βουλή των Ελλήνων. Παρόλο που μέχρι τότε η Χ.Α ήταν μια οργάνωση περιθωριακή κατόρθωσε αργά και μεθοδικά να αναδειχτεί σε τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη. Η συνέχεια είναι γνωστή. Τραμπουκισμοί εντός κι εκτός κοινοβουλίου, λεκτική βία και ρητορική μίσους. Κι όμως η Χ.Α στα μάτια πολλών Ελλήνων φαντάζει ως η μοναδική λύση στην κρίση καθώς οι “εθνικιστές” της Χ.Α είναι οι μόνοι που νοιάζονται για την πατρίδα… Το νεοναζιστικό παρελθόν της της Χ.Α μοιάζει κάτι εντελώς επουσιώδες στα μάτια ορισμένων. Παρόλα αυτά είχα πάντα την απορία: “Πώς είναι δυνατόν περσόνες όπως ο Μιχαλολιάκος κι ο Παππάς, άτομα που χαιρετούν περίφανα την ναζιστική σβάστιγγα να θεωρούνται εθνικιστές τη στιγμή που οι Ναζί κατάστρεψαν ολοσχερώς χωριά όπως το Κομμένο, τα Καλάβρυτα κι ισοπέδωσαν την υπόλοιπη Ελλάδα;” Πώς γίνεται να συμβαίνει αυτό; Τι φταίει; Είναι αμάθεια, εθελοτυφλία, αδιαφορία, έλλειψη κριτικής σκέψης;
Τα προηγούμενα ερωτήματα αποχτούν ξεχωριστή χροιά όταν κάποιος από την οικογένειά σου είναι ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής. Ο ξάδερφός μου ο Γιώργος (ας τον ονομάσουμε έτσι για τις ανάγκες του άρθρου) κατάφερε να κάνει την Χ.Α μια προσωπική υπόθεση για μένα. Πλέον η Χ.Α δεν ήταν ένα φαινόμενο που μπορούσα να αγνοήσω. Ήταν κομμάτι της οικογένειάς μου κι ένοιωθα τουλάχιστον την ανάγκη να το κατανοήσω. Ωστόσο η όποια ιστορική γνώση διαθέτω με εμποδίζει να αντιμετωπίσω τους νεοναζί της Χ.Α με ματιά αποστασιοποιημένη. Έτσι λοιπόν έπρεπε να υιοθετήσω μια διαφορετική αφετηρία. Ο ξαδερφός μου ο Γιώργος πιστεύει πως έχουμε υποστεί πλύση εγκεφάλου από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ως προς το ποιόν της Χ.Α. Υιοθετώντας την πεποίθησή του, ως δική μου υπόθεση εργασίας, άρχισα να βλέπω το ντοκυμαντέρ της Αντζελίκ Κουρούνις “Χρυσή Αυγή: Προσωπική υπόθεση”.
Αν και το νοκυμαντέρ είναι εμφανώς διαποτισμένο από τις αντιλήψεις, ιδεοληψίες κι εμμονές της δημιουργού, παρουσιάζει εύστοχα το πως γιγαντώθηκε η Χ.Α και το πως σκέφτονται τα στελέχη της, άτομα της διπλανής μας πόρτας. Είναι εμφανές στο ντοκυμαντέρ το πως η Χ.Α εκμεταλλεύτηκε την ανέχεια στην οποία ωθήθηκε μεγάλη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού στα χρόνια της κρίσης. Δεδομένης της απουσίας οποιασδήποτε κρατικής πρόνοιας οι περιθωριοποιημένοι ψηφοφόροι αποτελούν την ιδανική πελατεία για την Χ.Α, η οποία κεφαλαιοποίησε την ανέχεια στην οποία έχουν περιέλθει μέσω των συσσιτίων “μόνο για Έλληνες”. Είσαι εξαθλιωμένος Έλληνας ψηφοφόρος που δε νοιάζει για το τι πρεσβεύει η Χ.Α; Τότε έχουν τον τρόπο να σε κάνουν πελάτη τους!
Ωστόσο μεγαλύτερη εντύπωση (αλλά όχι κι έκπληξη) προκαλούν οι πεποιθήσεις των μελών της Χ.Α. Βλέποντας το ντοκυμαντέρ συνειδητοποιεί κάποιος τι “μπουμπούκια” ανθίζουν στο χρυσαυγίτικο μπαχτσέ. Αμφισβητίες του Ολοκαυτώματος των Εβραίων “Αν έγινε, δεν το κάναμε εμείς, αφορά τους Γερμανούς”, ομοφοβία, ρατσισμός “γιατί ο Πακιστανός να έρθει στην Ελλάδα να μου αλλάξει το χρώμα”, φαλλοκρατικές αντιλήψεις εκφρασμένες από γυναίκα “η γυναίκα να μην δουλεύει όσο έχει παιδιά”. Και βέβαια μια ιδιαίτερη εκτίμηση προς τη χούντα των συνταγματαρχών “η χούντα έδωσε δουλειά στον κόσμο”, “κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές, κανέναν δε πείραξε η χούντα”, “η εξορία που έκανε ο (Μίκης) Θεοδοδωράκης ήταν να πίνει καφέ σε ένα χωριό”. Τι να πουν κι αυτοί που βασανίστηκαν στη Μακρόνησο, στη Γυάρο και στο ΕΑΤ-ΕΣΑ!
Είναι προφανές πως η ψήφος στη Χ.Α είναι μια ευθεία βολή προς τη δημοκρατία. Η παραπαίουσα δημοκρατία που έχουμε από το 1975 είναι ίσως ο,τι καλύτερο έχει συμβεί στη χώρα μας στη σύγχρονη ιστορία της. Η γενιά μου είχε πάντα τη δημοκρατία ως δεδομένη ενώ χρειάζεται συνεχή προάσπιση κι αγώνα για την ισχυροποίηση των δημοκρατικών θεσμών που διαθέτουμε. Ίσως ένα πρώτο βήμα είναι η παραδοχή πως η ψήφος στην Χ.Α είναι μη ανεκτή γιατί πολύ απλά οι νεοναζί της Χ.Α είναι εχθροί της δημοκρατίας.
Δείτε εδώ το ντοκυμαντέρ "Χρυσή Αυγή: Προσωπική υπόθεση"
Έξτρα με ιδιαίτερες φιλοφρονήσεις για τη χούντα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου